Æskan - 01.11.1908, Blaðsíða 5

Æ SKAN
85
búðunum; hann kemur i dögun til
Rómaborgar. Þá áttu dómar fram að
fara og var þvi mikill fjöldi manna
saman kominn á torginu og biðu allir
fullir eftirvæntingar úrslita þessa máls.
Verginius brýst fram úr mannþrönginni,
og biður dóttur sinni líknar með mörg-
um tárum og fögrum orðum. og heitir
á samborgara sína, að þeir dugi sér.
En það kom fyrir ekki. Appíus sezt
á dómstólinn og dæmir skjólstæðing
sinum mevna. Þeim dómi varð ekki
áfrýjað. En er Verginíus sá, að hvergi
var liknar að vænta, tók hann þannig
lil máls; »Eg bið þig, Appius«, sagði
hann, »virtu mér til vorkunar föður-
harm minn og leyfðu mér að kveðja
dóttur mína í hinsta sinn!« Appíus
veitti honum það. Þau fara þá lítið
eitt frá dómstólnum feðginin; þá grip-
ur faðirinn hníf af slátrara, er stóðþar
Iijá og keyrir hann á kaf í brjóst
meynni. Varð það hennar bani. Síðan
stökk Verginíus löðrandi i blóði dótt-
ur sinnar fram í mannþröngina og æpli
ógnunaryrðum gegn harðstjórn tívald-
anna, ruddi sér síðan braut í gegnum
fólksfjöldann, er stóð forviða því öll-
um féllumst hendur, og flýði til hers-
ins. Hann tjáir hermönnunum harm
sinn og allar sakir og skorar á þá að
liefna slíks gjörræðis, er liann var
beittur. — Hermennirnir urðu óðir og
uppvægir af sögu þessari, ogvarhern-
um haldið hið skjótasla til borgarinnar,
og hafin uppreisn gegn tivöldunum,
urðu þeir þá að leggja niður yfirráð
sin, og var síðan höfðað mál á móti
þeim. Lauk svo máli því, að þeir allir
voru dæmdir, sumir til lifláts og sumir
i útlegð. Appius Claudius var hneptur
í varðhald og réð sér þar sjálfum bana.
Þá komst á aftur ræðismanna-
stjórnin, og fögnuðu því allir.
Má af sögu þessari sjá skaplyndi
Rómverja, að þeir kusu heldur skjótan
dauða en að lifa við smán.
Lýkur svo þessum þætti.
Lciðrétting; Fabiarnir uoru 30G (sjá bls. (59).
Kveldhugsun.
Komdu út í kveldsins frið,
Kvrðin rikir bliða,
Himinn bjartur brosir við,
Blika stjörnur víða.
Grund þótt hyljist gadd og snjó,
Getur þú að líta
Dýrðarsjón er drottinn bjó
Dróttum landsins bvíta.
Horfðu upp í himinsal,
Hugann láttu sveima
Yfir fold með fjöll og dal,
Fljúgðu um víða geima;
Birta Guðs þá birtist þér
Björt í stjörnu-skini,
Bak við tjöldin sálin sér
Sína beztu vini.
Síríus þér sýnist skær,
Samt skal lengra halda!
Vetrarbraut, er birtu slær
Blítt á bjarnið kalda,
Vera skal þjer vegleg braul
Veldi guðs að skoða;