Æskan - 24.12.1912, Blaðsíða 12

X
JÓLABLAÐ ÆSKUNNAR
1912
að þeir væru úti í stórviðri. Af þessu
urðu báðir stórir drengirnir vitlausir
að hlæja, en Tumi varð svo sneyplur,
að hann drap höfði niður svo mjög,
að hann rak ennið i borðið.
»Nú, nú, þarna skælir hann!« sagði
annar drengjanna. Það vildi Tumi
ekki láta ásannast.
»Eg er ekkert að skæla«, sagði hann
og setti upp hörkusvip.
»Yertu ekki að þessu, Áki litli«, sagði
kenslukonan. »Ertu búinn að glevma
þvi, að þú máttir lil að skrifa núll i
heila viku, fyrst eftir að þú komst í
skólann, af ])ví að þau urðu alt af
eins og bollur í laginu‘?«
0000 0
Nú varð aftur skellihlátur og Tumi
hafði að fullu og öllu náð sér aftur.
I »kortérinu« hélt hann sig mest að
Gústu; hún var feimin eins og hann
og þótti vænt um að mega standa hjá
honum. En þegar hann dró upp úr
vasa sínum fullan bréfpoka af brjóst-
sykri og gaf henni lúkurnar fullar, fór
fjöldi af skólasystkinum þeirra að um-
kringja þau, og höfðu þau öll allgóða
lyst á brjóstsykri.
»Þið megið fá all saman«, sagði Tumi
i gjafmildi sinni og lagði örlátlega í
lófa allra, sem réttu fram höndina,
unz hann hafði ekkert eftir sjálfur. En
marga vini vann hann sér. Og þegar
kallað var á börnin inn aflur, gekk
Tumi yiir skólablettinn upplitsdjarfur
og glaður, og hafði lagl handleggiun
um hálsinn á öðrum dreng.
Það var nú lyrsta daginn að Tumi
var feiminn. Feimnin fór brátt af
honum, en þvi miður varð lærdóms-
ákaíinn henni samfei'ða. Það fór að
verða fullerfitt að skrifa spjaldið fult
einu sinni á undan kortérinu, en fyrst
gat hann vel gert það tvisvar á sama
tima. Þar á móti óx kunningskapur-
inn við hin börnin á hverjum degi, og
það var all af nóg umtalsefni á reið-
um höndum að hvíslast á við sessu-
nautana. Það hefðu vísl komið færri
tölur á spjaldið, ef kenslukonan hefði
ekki liaft þessi dæmalausu augu; alla
skapaða hluti sá hún; alt af vildi svo
til, að Tumi mælti augnaráði hennar
í hvert sinn er hann allra sízt vildi að
hún sæi til hans; enda sögðu börnin,
að hún hefði augu í hnakkanum, og
það sagði hún jafnvel sjálf. Tuma
þótti versl að vita ekki, hvort það væri
sagl i gamni eða alvöru. Spyrja vildi
hann ekki, svo að ekki yrði hlegið að