Æskan - 24.12.1912, Blaðsíða 14

XII
JÓLABLAÐ ÆSKUNNAB
1912
eru eins góðir og þeir ættu að vera.
Og tveir drengir, sem báðir voru eldri
en Tumi, hötðu reiknað út, að kenslu-
konan biði ekkert sérlegt tjón við það,
hvort hún fengi fáeinum perum meira
eða minna. En það var vandinn meiri
að ná i þær, því neðstu greinarnar voru
svo veikar að þær gátu brotnað; ann-
ars heíði verið
hægðarleikur að
klifra upp í tréð.
Þeir sögðu við
Tuma, að hann
væri nógu léttur,
en auðvitað þyrði
hann það ekki, af
því að hann væri
svo lítill, Hefðu
þeir baraekkisagt
aðhann þyrðiþað
ekki, af því að
hann væri svo lit-
ill, þá hefði Tumi
staðist freisting-
una; en það var
nú hans mesta
löngun að vera
einn af röskustu
drengjunum í
skólanum. Þess vegna svaraði hann,
án þess að hugsa út í hvað hann sagði :
»Það er hægðarleikur, — það þori
ég áreiðanlega!«
Eftir skólatíma um daginn læddust
þessir 3 samsærismenn niður með girð-
ingunni, þangað sem steinn einn var
dottinn út, og gátu þeir hæglega klifrað
þar yfir og inn í garðinn. Tumi var
ekki svo mjög að hugsa um perurnar
sem hitt, að sýna hinum drengjunum,
hve fimur hann væri. Nú kom þeim
saman um'að Tumi skyldi standa uppi
á öxlum hærra drengsins og ná þannig
upp i neðstu hliðargreinina. Þar héngu
5 þroskaðar perur. Minni drengurinn
var nú að hjálpa Tuma upp á axl-
irnar á þeim stærri, þegar þeir alt í
einu heyrðu rödd
rétt hjá sér:
»Nei, hvað sé
ég? Eruð þið
komnir að hjálpa
mér til þess að
ná perunum nið-
ur? En hvað það
er fallegt af ykk-
ur! Þið hafið vist
heyrt, þegar ég i
morgun var að
segja, að ég þyrfti
að ná i hann Jón
gamla á Bergi til
að hjálpa mér.
Nú þarf ég hann
ef til vill ekki,
fyrst þið voruð
svona vænir«.
Liflu sökudólg-
arnir^stóðu eins og steini lostnir. Þar
stóð skólastýran kát og glöð og vin-
gjarnleg, eins og henni dytti ekki i
hug, að þeir væru komnir i nokkru
öðru erindi en að hjálpa henni.
»Já, biðið nú við«, sagði hún. Það
er bezt að ná í hana Gretu og stiga
og nokkrar karfir. En hvað þetta
verður gaman!« Hún kallaði á vinnu-
konuna og svo var tekið til starfa.