Æskan - 01.09.1914, Blaðsíða 4

68
Æ S K A N.
líka allshugar feginn, þegar hann
sá gamla manninn, sem verið hafði
nágranni þeirra heilt ár og gert
þeim svo margan greiða.
»Eg sé, að þið eruð nú flutt úr
kofanum ykkar í Markarfjalli og
ætlið að fara eitthvað út i veröld-
ina«, mælli Kristján, þegar systkinin
voru farin að átta sig á þessum ó-
vænta samfundi þeirra.
»Já, það gleður mig að hitta ykk-
ur hérna. Eg var sem sé á leiðinni
til yltkar, og fyrst ég hitli ykkur
hérna, þá þarf ég ekki að fara lengra.
Eg hefi áriðandi fréttir að færa ykk-
ur af pabba ykkur«.
»Af pabba?!« hrópaði Jóhanna
upp. »Hafið þér fundið hann? Gelið
þér sagt okkur, hvar hann er?«
»Eg hefi bæði hitt hann og talað
við liann, og ég get sagt ykkur, hvar
liann er. llann liggur veikur í dá-
litlum kofa, sem hann hefir bygt
sér í Úlfadölum; þar settist hann að
til að leita að gulli. Ilann var mjög
veikur, þegar ég skildi við hann, og
hafði víst mikinn hita. Eg hraðaði
mér því af stað til að láta ykkur
vita það, og því hittist vel á, að ég
skyldi rekast á ykkur hérna. Ann-
ars hefði ég orðið að fara alla leið
til Markarfjalls og þá hefði ég þurft
helmingi lengri tíma«.
Systkinin létu nú auðvitað hverja
spurninguna reka aðra, en ekki fengu
þau að vita öllu meira en þetta, sem
Kristján var búinn að segja þeim.
Pabbi þeirra var svo veikur, að hann
gat ekki skrifað þeim. Já, hann var
svo veikur, að það var óvíst, að
hann næði nokkurn tíma heilsu og
kröftum aftur, nema þvi að eins,
að hlýjar hendur kæmu til að hjúkra
honum. Úegar þau kæmu til föður
sins, þá gæti hann sagt þeím sjálfur,
hvers vegna þau hefðu ekki fengið
neinar fregnir af honum allan vet-
urinn. Þetta gat Kristján gamli sagt
þeim; en ekki mintist hann einu
orði á, að hann hefði ótilkvaddur
farið alla þessa löngu leið lil að
sækja þau til hans eða segja þeim,
hvernig honum liði.
Þegar Kristján var búinn að segja
þeim alla söguna, þá urðu systkinin
mjög hljóð á eftir; þeim félst mjög
um að heyra, að faðir þeirra væri
veikur. En af því að hann vildi
feginn rjúfa þessa ömurlegu þögn,
þá mælti hann:
»Já, fyrsl þessu er nú svona varið,
þá er víst bezt, að ég fari héðan
aftur hið bráðasta«. (Framh.)
Tréskálin.
Gamall maöur, sem var oröinn dauf-
lieyröur, sjóndapur og ellihrumur, átli
lieima hjá syni sínum. Pegar liann nú
sat og borðaði, var iiann svo skjálfhent-
ur, aö hann misti stundum nokkuð niður
af matnum; þótli syni lians og konu lians
svo fyrir pessu, aö þau vildu ekki láta
hann borða við borðið með öðrum, held-
ur létu hann borða úli í horni úr leir-
fati af svo skornum skamti, að hann fékk
naumast saðningu sína. Oft leit hann upp
á borðið með tárin i augunum. Einu
sinni var hann svo óheppinn, að hann
braut leirfatið, sem hann borðaði af.
Konan varð reið og snupraði hann fyril'
þetta. Ilún keypti þá tréskál handa hon-
um, en hún var mjög lítil, og úr hcnni
borðaði hann. Pegar verið var að borða
einn dag, kom sonur hjónanna, sem var
5 eða 6 ára gainall, inn í stofuna með
spítnarusl. Faðir hans spurði hann, hvað
liann ætlaði að gera við spílurnar, og
drengurinn svaraði: »Ég ætla að búa lil
tréskái, sem þú og móðir mín eiga að
borða úr, þegar ég verð stór«. Hjónin
hugsuðu að hið sama kynni að drifa á
daga þeirra í ellinni. Þau fóru að grála.
Pví næst leiddu þau gamla manninn að
borðinu og Jétu liann upp l'rá því borða
með sér og voru miklu betri við hann
eftir þetta. (Smás. P. P.).
G. Viggó Jónsson.