Æskan - 01.01.1927, Blaðsíða 6

4
Æ S K A N
þetta ósvífna meðferð, en þegar ég svo
athugaði málið betur, þá sé ég að þetta
var bara rétt. Hann hafði reyndar fullan
rétt til þess að þykjast af heiðri og frœgð
ættar sinnar, en það átti þá líka að vera
honum knýjandi hvöt til að verða að
nýtum inanni sjálfur".
“Jú, jú, þannig er það, ungi maður“.
„Ég er að brjóta heilann um, hvernig
þar muni vera húsum háttað“, sagði
Bengt og mintist þá hins litla snotra
heimilis mömmu sinnar, með gulum
gluggatjöldum, gólfábreiðum, sólskini og
blómum.
„Vinnumannaskálinn þar hlýtur að
vera stór“.
„Nemendurnir eru þó varla látnir húa
þar?"
„Hvar ættu þeir annars að vera? Held-
urðu að hóndinn hafi slíka villigelti á
sínu eigin heimili? Ó, nei, ég held nú
síður. Hann á þrjár ungar dætur, sem
honum er ant um, og þær fá ekki að
hafa samneyti við afvegaleidda stráka".
„En hvað gera þeir þá í tómstundum
sinum?“
„Þeir hafa nú væntanlega ekki margar
tómstundir, en þeir sofa þá flestir.
Reyndar spila víst sumir þeirra á spil
á næturnar“.
„Og leyfir bóndi þeim það?“
„Nei, en hvað getur hann ráðið við
það? Hann hefir sagt þeim að spila-
mcnska og drykkjuskapur megi ekki
eiga sér stað, en þá gera þeir það bara í
laumi“.
„Svei! Ég skal þá reyna að fá þá of-
an af því“, sagði Bengt með nývaktri al-
vöru og einlægni.
„Þykir þér þá ekki gainan að spila?
Það er sagt, að hónda þyki sjálfum gam-
an að spila, og meira að segja kvað það
koma fyrir, að hann fær einhvern pilt-
anna sem fjórða mann í spil við og við
ef mann vantar“.
„Jæja. En komi það fyrir, að hann
hjóði mér slikt, þá segi ég honum, að
hann geti ekki stjórnað piltunum með
þessu móti. Ég spila heldur aldrei á spil.
Manima hefir æfinlega sagt það vera lé-
lega skemtun. Mamma álitur tímann of
dýrmætan til þess að kasta honum á glæ“.
„Ég býst nú varla við að þú hafir
kjark til að segja þetta við húshónda
þinn“.
„Jú, það held ég. Eg skil ekki í öðru
en að ég' hafi Ieyl'i til að hafa mínar eig-
in skoðanir á hlutunum, þó ég sé ekki
ncma 16 ára“.
„En þá segir Jón bóndi að þú sért illa
uppaljnn sláni. Og félagar þínir gera gys
að þér. Einliverja skemtun verða þeir
þó að hafa“.
„Eg skal kenna þeim að tefla skák.
Við mamma vorum oft vön að tefla eða
spila á hljóðfæri. Skáktafl er mikið hctri
og meira þroskandi skemtun en spil“.
„Mér virðist það nú ekki vera við
verkamanna hæli að neinu leyti, að
hamra á slaghörpu. Þar að auki krefst
það svo mikillar æfingar".
„Ekki þarf ég að æfa mig rieitt mjög
mikið. Mér veitist létt að spila og það
getur vel verið eins ástatt um suma af
hinum væntanlegu félögum mínum.
Mamma sagði líka, að við ættum að
syngja inikið. Við getum vel sungið fjór-
söngva og ættjarðarkvæði. Líf og starf
verður léttara við söng“.
„Já, þelta getur satt verið, en ég held
nú samt að félagsandinn og félagslífið nái
yfirhöndinni að lokum. Maður má ekki
ganga sínar eigin götur hér í lífinu, þvi
þá fellur maður í ónáð; maður verður
heldur að kappkosta að fara troðnar leið-
ir, ungi maður, því það er miklu auðveld-
ara en að brjótast áfram eftir nýjum
ókunnum vegum“.
„Ég er alveg óhræddur við lífið og ekki
óltast ég örðugleikana heldur. Mamma
sagði æfinlega: „Ráðvendnin reynist
hezl“ og að maður skyldi varast allan
ótla við menn. Hún sagði líka, að maður
ætti ekki æfinlega að haga sér eins og all-