Æskan - 01.01.1927, Blaðsíða 10

8
Æ S K A N
fr<í slórborgar glysi og glaumi
á grýtta og snæþakta strönd.
Int frjálsi og indæli fugiinn,
sem ferðast um víðbláan geim,
fljiigðu nú fvrir mig vestur
og flyttu kveðjuna lieini.
Rvik, á þrettándakveld 1927.
Þ. Matthíasson.
Þeim var óhætt að treysta.
inu sinni var ég á ferð með
strandferðaskipi. Við tókum tal
saman, skipstjórinn og ég. Talið
barst að fyrsta vélamanninum ú skipinu
og' meðal annars sagði skipstjórinn:
„Hann hefir nú verið hjá mér á skipinu
í fimtán ár samfleylt, í hlíðu og stríðu,
og aldrei hefir sú stund komið fyrir, að
ég ekki mætti treysta honum fullkom-
lega“. j
Einu. sinni sagði Napóleon um einn
þjón sinn, sem verið hafði átján ár í
þjónustu hans: „líg get ekki án hans
verið, því hann gleymir aldrei skyldu
sinni“.
„Þeir menn, sem gera skyldu sína,
gera mest gagn í heiminum", er haft eft-
ir einum miklum stjórnmálamanni.
Grunnfærir og kærulausir menn geta
ef til vill leyst af hendi þýðingarmikil
störf, en þó geta þau aldrei jafnast á við
hin föstu og ávalt áreiðanlegu störf
þeirra, sein æfinlega má treysta. Sá, sem
gerir skyldu sina, gerir ávalt eitthvað
gott og þó hann ekki ávinni sér frægð og
heiður eins og hetjan, þá gerir hann
heiminum þó jafnmikið gagn.
Kennarinn: „Úr hverju eru fataefnin búin til,
Jóhann litli?“
.lóhann þegir.
Kennarinn: „Svona nú, svaraðu, drengur. I>ú
veizt þetta vel! Úr liverju eru fötin þin?“
Jóhann: „Úr gömlu buxunum hans pabba!“
Faðirinn: „Mér finst ég vera tíu árum yngri
eftir þetta bað“.
Sonurinn (5 ára): „I>að finst mér ég vera
líka, pabbi!“
Maðurinn (i samkvæmi): „Hugsið ykkur, ég
vissi ekki fyrri til en mannýgt naut kemur
beint á móti mér; ég hljóp af reiðlijólinu eins
og elding og klifraði upp i tré og var borgið".
Slúlka: „Nú, og hvað varð um naulið?"
Maðurinn: „Nautið? .. .. Nautið? — Hafið
]>iö nokkurn tima vitað annað eins, það liljóp
upp á reiðhjólið og þeysti í livarf eftir þjóð-
veginum".
Lögregluþjónninn: „Ég held að við höfum
fundið konuna yðar, sem var týnd“.
Máðurinn: „Haldið þér það? Hvað segir liún?“
Lögregluþjónninn: „Ekki neitt“.
Maðurinn: „I>á er það ekki konan min“.
Rakarinn: „Viljið ]>ér láta klippa yður?“
Ungur maður: „Já, þakka yður fyrir. En ekki
of snögt. Ég kæri mig ekki um að líta út cins
og kvenmaður".
llerforingi nokkur stærði sig mjög af þvi,
hve miltill sundmaður liann væri. Einn af þcim,
sem á það hlýddi, sagði þá: „I>að er mjög cðli-
Jcgt að þér syndið vel, þvi allar blöðrur fljóta".
Frúin: „Þér segið syni mínum til eina stund
á hverjum degi og etið svo miðdcgisverð liér,
sem cndurgjald fyrlr það. Ég vona nú að þér
gerið eins og þér getið“.
Kennarinn: ,,.Tá, kærar þakkir, frú mín góð,
ég hefi ágætn matarlyst".
Útgefandi: Sigurjón Jónsson.
Prentsmiðjan Gutenberg.