Æskan - 01.01.1927, Blaðsíða 8

G
Æ S Ií A N
ir aðrir, heldur eins og maður sjálfur á-
Iiti bezt og réttast. Ég þrái reglulega að
glíma við örðugleikana!“
Æskuþróttur og hrifning stælti vöðva
hins unga sveins, er hann mælti þessi orð,
og endurspeglaðist í hinu fagra og svip-
mikla andliti hans.
„Það er að miklu leyti á hvers manns
valdi sjálfs, hvort hann verður að manni
eða ekki“, bætti hann við og fanst í hug-
anum að hann væri þegar orðinn það
sjálfur.
„Ég er yður sammála um það, að það
er á sjálfs manns valdi að fullkomna
gott verk, sem bygt cr á grundvelli góðs
uppeldis", sagði gamli maðurinn. „En
viljið þér lofa mér einu, ungi maður?
Berið móður yðar kveðju mína og segið
henni að ég sé þess fullviss, að drengn-
um hennar lánist lífið vel, ef hann held-
ur áfram því verki, sein hún hefir hafið“.
„Nú þraut þróttinn i augum Bengts,
því þau urðu hjúpuð tárum. Hann sá í
huganum gleðiglampann í augum móð-
ur sinnar, er hún fengi þessa kveðju.
„Segið henni einnig“, bætti maðurinn
við, „að drengurinn hennar skuli ekki
finna til föðurleysisins meðan hann dvel-
ur á heimili Jóns bónda á Stóra-Bergi“.
„Já, þökk fyrir, en — hvernig vitið
þér---------?“
„Já, talið þér út! Skiljið þér ekki,
ungi vinur minn, að Jón bóndi vildi
kynnast honum Bengt litla dálítið, áður
cr hann tæki hann á heimili sitt?“
Með barnslegum roða í kinnum stóð
Bengt upp og tók á móti þéttu handtaki
tilvonandi húsbónda síns. Hann hugs-
aði nú til hinna djarflegu tilsvara sinna
og dóma um Jón bónda og var því ekki
alveg laust við að augnaráð hans væri
dálítið hikandi og spyrjandi.
„Munið eftir því, að þér sögðuð sjálf-
ur, að Jón bóndi væri þektur að því að
vera réttlátur og bætið þar við kjörorði
móður yðar: „Ráðvendnin reynist bezt“,
og þá mun yður farnast vel. En nú skul-
um við koma út. Á næsta viðkomustað
eigum við að skifta um lest“.
Nú uingekst hann Bengt þegar eins og
lærisvein sinn og vin.
Jafnskjótt og Bengt var kominn í ró
og næði í litla herberginu sínu, er hann
fékk til íbúðar, þá skrifaði hann móð-
ur sinni þær gleðifréttir, að Jón bóndi
umgengist hann „nærri því eins og hann
væri sonur hans“.
Jólin heima.
að er komið rétt að dagsetri;
ofurlitil ljósrönd sést upp yfir
vesturfjöllunum. Það er orðið
aldimt, himininn er alstirndur
og það hvilir kyrð og friður yfir sveit-
inni.
Jólin eru að koma, jólin, frelsis- og
friðarhátíðin. Menn hafa drifið sig meira
við verk sín í dag en aðra daga, til þess
að hafa lokið þeim áður en jólahelgin
byrjar.
Nú klæðast allir í sparifötin; út úr
hverju andliti skín friður og gleði, því
allir gleðjast á jólunum.
Börnin eru mjög glöð; þau cru orð-
in prúðbúin og setjast nú í kringum
ömmu; hún segir þeim fallegar sögur á
meðan mamma er að tilreiða jólamatinn.
Börnin biða róleg. Brátt kemur
mamma inn; hún ber bakka fullan af
hrokuðum inatardiskum. Á eftir henni
kemur pabbi með fult fangið af böglum;
í þeim eru jólagjafirnar. Börnin renna
hýru auga til böglanna. — Nú útbýta þau
gjöfunum, pabbi og mamma, allir fá
eitthvað, sem þá hefir langað til að eign-
ast og þeim keinur vel. Börnin hlaupa í
fang foreldranna og þakka gjafirnar;
svo er nú sezt að borðum. Að máltíðinni
lokinni fer pabbi út í kirkju með drengj-