Æskan - 01.02.1928, Blaðsíða 6

14
ÆSK AN
steypti sjer í sama bili niður í vatnið.
„Bíddu, biddu“, kallaði Friðrik, en
enginn svaraði.
Hann beið eina klukkustund, hann
beið aðra til. Það var komin niðdimm
nótt, en engin hreyfing sást á vatn-
inu.
Unglingurinn andvarpaði sáran.
Hann þóttist iila svikinn. Hann snjeri
sjer við til þess að fara.
En þá varð hann var við fiðlu foss-
búans. Hún lá við fætur lians.
Og þegar hann tók bogann í hönd
sjer, þá fann hann titrandi straum
fara alla leið frá fingrunum og upp
í öxl. Hann gat ekki stilt sig um að
reyna.
Úr strengjunum ómuðu sömu silf-
urhreinu tónarnir og áður, þegar foss-
búinn ljek. Fuglarnir komu fljúgandi.
Fiskarnir ráku höfuðin upp úr vatn-
inu. Skógardýrin komu fram úr skóg-
arþykninu, og horfðu á hann.
Unglingurinn skildi ekki neitt í
neinu.
En hver tilfinning, sem bærðist í
brjósti hans, leið fram í fingurgóma,
og úr fingrunum inn í strengi fiðlunn-
ar. Og strengirnir túlkuðu hana fyrir
heiminum á máli tónanna.
Glaður hjelt fiðiuleikarinn ungi
heim til borgarinnar. Fólkið þyrptist
að honum úr öllum áttum.
Hann fór land úr landi. Hann ljek
fyrir konunga og drotningar. Það
rigndi yfir hann gulli og gersemum.
Hann hefði getað orðið vellríkur mað-
ur, ef hann hefði ekki verið sannur
listamaður. — Þeir verða sjaldan ríkir.
Rakaratæk j unuin hafði hann farg-
að. Þess vegna ljet hann hár sitt vaxa.
Og margir listamenn hafa í því
fyigt dæmi hans.
M. J. þýddi.
Heimagangurinn á Keldum.
Eftir Helgu Skúladóttur frá Keldum.
Það getur oft verið gaman, að at-
liuga hátterni dýranna. Margir kunna
að segja ýmsar sögur af vitsmunum
hunda og hesta. En þeir eru fáir, sem
veita sauðkindinni verulega athygli.
Hún er venjulega álitin sauðheimsk,
eins og nafnið bendir til. Hún getur
þó haft vit fyrir sig og mentast við
það að mngangast mennina. Jeg á að
ininsta kosti eina slika minningu, sem
mjer finst vel þess verð, að minst
sje á.
Heimagangurinn var nefndur Steinn.
Tilefni til þess nafns var það, að þegar
hann var hálfsmánaðar gamall týnd-
ist hann og allir hjeldu að hann væri
dauður. En honum var lengra lífs auð-
ið. Eftir annan hálfa mánuðinn fanst
hann í holu undir steini, þar sem hann
gat hvorki hreyft legg nje lið. Hann
var mjög máttfarinn og gat elcki stað-
ið. Fyrst var hann eingöngu nærður
á gráblandi, en hann hrestist skjótt.
Hann virtist una sjer allvel meðal
mannanna, sem hann upp frá þessu
ólst upp með.
Á fyrsta aldursári hans var siður að
færa frá. Elti hann þá jafnan mjalta-
konurnar og hjálpaði þeim drjúgum
við mjaltirnar. Mun það hafa aukið
vöxt hans og framför.
Steinn var snögghærður og gulleitur
i andliti og á fótum. Þegar hann elt-
ist, gerðist hann mikill að vallarsýn.
Það sópaði af klaufsíðum lagðinum,
þar sem hann var á ferðinni. Þekt-
ist hann langt að frá öðrum sauðum,
sakir vaxtar og vænleiks.
Á vorin og haustin fram að jólum,
var hann alt af heima. Þá hafði hann
ýmsar leiðir til þess að afla sjer fæðu.
Hann sá einn fyrir öllu kálinu, en það
var alveg eins og hann vildi forðast