Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1897, Blaðsíða 31

-23-
Guði sje lof ! það er ekki %vo óskiip
þuugfc að skilja við hana þarna".
Og stjarnan skein.
Drengurinn varð ganiall maður. Aiul-
lifcið, sem áður var svo sljett og mjúkt, var
nú orðið hrukkófct; bak hans var orðið
bogið, limaburður hans óstyrkur og gangur
hans seinn.
Eitt kviild, þegar hann lá í rúmi sínu,
og börnin hans stöðu umhverfis hann, þá
hrópaði hann upp yfir sig, eins og hann
hafði svo opt gjörfc til forna, og sagði :
„Jeg sje stjörnuna! “
„Hann er að skilja vi>“, sögðu börnin
í hálfurn hljóðuin. '
„Já“, saoði hann. „Ellin dettur utan
af mjer eins og fat, og jeg kern í stjörnuna
eins og lítill drengur. Og—ó, himneski
faðir!— nú þakka jeg þjer, hvað opt þú
hefur láfcið hana opnast fyrir ástvinum
mínum, sem nú bíða mín þar‘.
Og stjarnan skein. Hún skín nú á
gröf hans.