Afturelding - 01.06.1949, Blaðsíða 9

AFTURELDING
Eg þekkti þig af aíspurn
í MÖRG ÁR var það einlæg þrá mín að öðlazt frelsið
í Jesú Kristi. Ég átti vini, sem vitnuðu og báðu fyrir
mér, og bentu mér á Jesúm Krist, blessað Guðs lambið,
sem burt bar heimsins syndir. Mér fannst ég þekkja veg-
inn, en komast samt ekki inn á hann. Ég sótti kristilegar
samkomur og oft fannst mér hvert orð, sem ég heyrði,
vera sagt persónulega til mín. En eftir því sem ég sótti
samkomur meira, því meiri syndaneyð komst ég í. Mér
fannst ég ekki komast lengra, vanlaði kraft til að koma
að krossi Krisls, sem ég þó þráði mest af öllu. Mér
fannst að ég væri ekki nógu góð, langaði til að betra
mig sjálf. Ég skildi ekki þá, að ég mátti koma til Jesú
eins og ég var, skildi ekki, að „hver, sem liefur Soninn,
liefur lífið.“ (I. Jóh. 5, 12).
Nú fluttist ég til Reykjavíkur. Það var í júlí 1945.
Þótt ég væri ekkert glöð yfir þessum flutningi, þá fannst
mér eitt gott við hann. Það var, að ég komst burt frá
þessum samkomum, sem ég sóttist þó eftir. En ekki hafði
ég búið lengi í Reykjavík, er það kom fyrir, er liér
skal greina.
Einn morgun, er ég kom fram í eldhúsið heima hjá
mér, sé ég Morgunblaðið á borðinu og lít í það. Það
fyrsta, sem augu mín staðnæmdust við, var tilkynning
um samkomu í Fíladelfíu, Hverfisg. 44, Reykjavík.
Ræðumenn voru: Kristín Sæmunds og Ásmundur Eiríks-
son. Ég hafði heyrt þau prédika áður á ísafirði, svo að
ég hugsa strax: Ég ætla að fara rétt á þessa samkomu
í kvöld.
Þetta var undursamleg og blessuð samkoma. Ég fann
að þarna var mörgum sinnum meiri kraftur og Guðs
Andi en ég átti að venjast. Það kom í huga minn á heim-
leiðinni, að ég hefði verið búin að ákveða að fara aldrei
á samkomur meira. Minntist ég þá orðanna, sem slanda
í sálmi Davíðs: „. .. . Hvert get ég farið frá Anda þín-
ur og hvert flúið frá augliti þínu. Þótt ég stigi upp í
himininn, þá ertu þar. Þótt ég gjörði undhheima að hvílu
minni, sjá, þú ert þar. Þótt ég lyfti mér á vængjum
morgunroðans og settist við liið yzta haf, einnig þar
1 ngibjörg Jörundsdóttir.
mundi hörid þín leiða mig og hægri hönd þín halda
mér, og þótt ég segði: Myrkrið hylji mig og ljósið í
kringum mig verði nótt. Þá mundi )m myrkrið eigi verða
þér of myrkt og nóttin lýsa eins og dagur, myrkur og
ljós eru jöfn fyrir þér.“
Þarna í Fíladelfíu stóð nú yfir haustmót Hvítasunnu-
manna og voru samkomur á hverju kvöldi. Þriðja kvöld-
ið, sem ég var þar, komu margir fram til fyrirbænar,
þar á meðal ég. Þá fann ég fyrst ljóslega, að ég hafði
ekki séð Jesúm eins og hann var, heldur bara þekkt
hann af afspurn. En á þessari stundu sagði andi minn
með Job: „En nú hefur andi minn litið þig.“ (Job. 42,5).
Á þessu kvöldi eignaðist ég Jesúm í hjarla mitt, og
frelsaðist fyrir hans undursamlegu náð. Þá sá ég, að ég
trúði því, að hans heilaga blóð hafði runnið á Golgata
krossi svo að ég mætti þvost af allri synd og erfa him-
ininn með Honum. Nú var ég búin að eignazt nýtt ljós,
já, himneskt ljós, og var nú um að gera að ganga fram
í þessu ljósi, með Guðs hjálp.
Seinna, þegar ég fór að lesa Guðs orð meira, sá ég
að niðurdýfingarskírnin var sú eina rétta skírn, og bar
mér að taka hana. Guðs orð segir: „Gjörið iðiun og
sérhver yðar láti skírast í nafni Jesú Krists, til fyrirgefn-
ingar synda yðar og þér munuð öðlast gjöf Heilags
Anda.“ (Post. 2. kap.). Ég öðlaðist mikla blessun með
skírninni. Um leið læknaðist ég af sjúkdómi, sem var bú-
inn að þjá mig í nokkuð langan tíma. Friður og gleði
streymdi inn í hjarta mitt, og ég varð frjáls. Ég fann,
að ég mátti tileinka mér þessi orð: „Svo segir Drott-
41