Barnablaðið - 01.04.1900, Qupperneq 3

15
að allir héldu að hvert bein hefðibrotnað
í því. En það var ekki svo. Eftir eitt
augnablik stóð Ahriraan upp, og stökk,
eins og þegar köttur miðar á mús, upp
á liausinn á fíluum, og læsti klónum og
tönnunum fast ofan í hálsinn á honum.
Fíllinn, sem var viti sínu fjær af sárs-
auka, reyndi alt hvað hann gat til að
hrista óvin sinn af sér, en það varð á-
rangurslaust. Hann varð smámsaman
magnþrota, og hné bráðlega niður,
turninn molaðist, bogmennirnir flýðu, en
tígrisdýrið gæddi sér ánægjulega á hlóð-
inu úr fílnum.
Þegar Ahriman hafði hvílt sig ofur-
litla stund, var leitt fram stórt ljón, sem
var kallað Ormuz, eftir höfðingja Ijóssins,
og svo átti að kasta lifandi lambi fyrir
bæði dýrin. En þá var Ljómalind kóngs-
dóttur ofboðið, því hún hafði nú fengið
nóg af þessum blóðugu leikjum. Hún
benti með hendinni, og litla skjálfandi
lambinu var bjargað, en í þess stað var
einum dauða hundsskrokknum fleygt fyrir
villidýrin. Ljónið var hungrað og fleygði
sér undir eins yfir hræið. Tígrisdýrið var
þreytt og fult af blóði fílsins, en það er
öfundsamt að eðlisfari, og réðist því á
móti Ijóninu til að rífa af því herfang
þess. Nú byrjaði ógurleg orusta milli Ormuz
og' Ahrimans, höfðingja ijóssins og höfðingja
myrkursins. Ö3kur þeirra heyrðist langa
vegu. Þeir þyriuðu sandinuin upp með
klónum og skottinu, rauðu af blóði
þeirra. Stundum ultu þeir um koll hvor
ofan á annan, stundum skildu þeir og
hlupu langt burt, en stukku svo aftur
kvor á annan hálfu griminari en áður. —
Lengi mátti ekki sjá, hvor sigrast inundi,
on loksins varð tígrisdýrið undir og Ijónið
reif það á hol, og þá var Ahriman dauð-
ur. Ormuz var nú færður af leikvellinum
með sigurópum.
Nú átti að enda leikina með því, að
hleypa stórum hópum af indverskum og
afríkskum villidýrum fram á leikvöllinn.
En af því að sólarhitinn var svo mikill,
var látin líða góð stund á milli, svo að á-
horfendurnir gætu svalað sér á einhver-
jum hressingum. Þá fóru margir ofan á
leikvöllinn til að skoða dauðu dýrin.
Ljómalind kóngsdóttir var líka forvitin
og langaði til að skoða dýrin. Húnhafði
hingað til einungis séð söngfugla og blóm,
og hafði enga hugmynd um það, hvernig
þessi óttalogu villidýr vóru að sjá. Hún
fór því með þernum sínum og varðmönn-
um ofan á leikvöllinn, en þrælar breiddu
áður gullsaumaðar gólfþerrur undir fætur
hennar, þar sem hún átti að ganga, svo
að þessir fallegu fætur óhreinkuðust ekki
af blóðugum sandinum.
Hvað þurfti hún að óttast ? Öll rán-
dýriu, sem eftir lifðu, vóru læst inni í
sterkum járnbúrum, og Ahriman, scm var
grimmastur þeirra allra, stóra tígrisdýrið,
lá dauður á leikvellinum. Kóngsdóttirin
gekk að hinurn dauða Ahriman og dáðist
að fegurð hans, einkum skrautlega flekk-
ótta skinninu, og ásetti sér að biðjaföður
sinn að gefa sér það fyrir gólfþerru í
marmarahöllina sína.
Þá reis dauða tígrisdýrið alt í einu
upp á afturfótunum, tók undir sig stökk,
greip kóngsdótturina með óttalega ljóta
munninum sínum og hljóp í burt.
Margar þúsundir áhorfenda ráku upp
voðalegt hræðsluóp, en euginn þorði að
hrífa herfangið af tígrisdýrinu, ncmaliinn
hugprúði kóngssonur Abderraman. Hann