Barnablaðið - 01.04.1900, Blaðsíða 7

19
steinana á næsta mauraveginn. Maurarn-
ir eiga eins og vér ýmsa vegi, bæði aðal-
vegi, þvergötur, aukavegi, og engjagötur
mismunandi að breidd og gæðum. í fyrstu
var haldið, að þessir mauravegir væri risp-
ur, sem kæmu af tilviljun í jarðveginn.
en þegar nákvæmar var athugað, sást að
það var ekki svo. Yegirnir eru blátt á-
fram lagðir, eða réttara sagt brúaðir,
þannig að furunálam, smákvistumog hýði
af berjum er raðað beint áfram með götu-
röðuaum, og utan við er gras og mosi,
sem mynda götubrúnirnar að utan, _ en á
sjálfri götunni má ekki sjást nokkurt fys.
Frá breiðari aðalvegunum liggja aftur
aukavegir, og frá aukavegunum örmjóar
),maurahús-götur“, sem liggja heim að
ýinsum dyrum á maurahúsinu.
Maurarnir eru nú ætíð á ferð og flugi
ám alla þessa vegi sína. En brátt kem-
ur í Ijós, að inikill munur er á útliti þeirra,
eftir því hvort þeir eru að fara heim eöa
að hoiman. E>að má skifta þeim í tvo
flokka, eins og fólkinu á stóru heimili áð-
Ur en það fer að éta og þegar það er
búið að éta. Maurarnir, sem koma út úr
búinu eru ósköp mjóslegnir, og langtum
liðlegri í hreyfingunum, en þeir sem lcoina
utan úr skóginum. Þeir seiu oru að koma
fleim, koina oftast ofan úr einhverju greni-
tré og þeim má aftur skifta í tvo flokka,
Þá sem draga byrðarnar í munninum, og
flá sem draga þær í maganum. Þeir sem
flraga byrðiaa í maganum cru auðkend-
lr á því, að afturhluti þeirra er mjög upp-
blásinn, svo hornkendu dökkleitu hring-
lrnir, sem eru á þeim, gliðna út hver frá
ððruin og milli þeirra sést í ljósar rákir,
sem gerir þá auðþekta frá hinum, sem
flraga byrðarnar í munninum. Þetta eru
tvenskonar starfendur, sem eru að fara
keim í maurabúið. Þeir sem draga í
munninum byrðina, eru að flytja bygging-
arefni í borgina, eða maurabúið, en kinir
ílytja mat handa. ungunum og fóstruin
þeirra niðri í kjallarauum í borginni. En
stundum eru fóstrurnar svívirðilega svikn-
ar um vinnulaunin. Það ber við, að uiaur-
inn sem kemur heim með matinn handa
þeim. hittir á leiðinni einhvern góðan
kunningja sinn, sem líklega hefir einhvern-
tíma áður gert honum einkvern greiða.
Mjóslegni maurinn heiman að stöðvar þá
þann, 'sem kcrnur frá greftitrénu, því þó
maurarnir séu vanir að víkja úr vegi fyr
ir þeim, sem bera eitthvað, ef þeir eru
lausir sjálfir, þá lítur út sem þessi mjói
maur gleymi fyrir sultar sakir öllum kurt-
eisisreglum. Haun stendur upp á aft-
urfótunum, teygir upp kausinn, og þuklar
með fálmunum um afturhlutann á hinum
maurnum. Þetta getur fciti maurinn ekki
staðist. Hann stendur líka upp á aftur-
fæturna, opnar munninn og veifar fálin-
unum fram og aftur, og nú má sjá, að
hann fer að mata félaga sinn mjög á-
nægjulega, og smám-saman fer afturhluti
hans að mjókka talsvert, eu hinn að gildna.
Svo strjúka þeir hver annan innilega mcð
fálmunum og hlaupa svo hver síua ieið.
Q r e n g j a 1 c i k i r.
Halti rel'urinn. Það er kastxð lilut um, hver
skuli vora refuriun, og ovo er afmarkaður hring-
ur í einu horninu á leiksviðinu, som or gronið.
Rofurinn og allir leikararnir hafa stutt prik i hönd-
nm. Refurinn má standa á báðum fótunum í gren-
inu, en undir eins og hann fer út úr því, verð-
ur hauu að hoppa á öðrum fæti, þeim sem