Barnablaðið - 15.02.1902, Blaðsíða 9

BARNABLAÐIÐ.
7
Nú var hann búinn að vera 5 daga
á sjónmn. Sjötta daginn hafði hann ekk-
ert að eta nema vín. Hann varð því hálf-
ruglaður 1 höfðinu, greyið, þegar skúta frá
Alandi rakst á hann og bjargaði honum.
Skipverjar hrestu hann við, og hjalpuðu
honum heim til Raumu fyrir góð orð og
borgun.
Þegar hann kom inn í stofuna til föður
síns, þá var hann svo reiður, að hann barði
hnefunum ofan í borðið, og spurði, því hann
hefði verið skilinn eftir 6 daga úti á reg-
inhafi. „Ó, drengur minn, ef þú vissir
hvað komið hefir fyrir", sagði íaðir hans,
„sömu nóttina, sem þú varst sendur í bát-
inn, þá kom svo mikið ofviðri, að við urð-
um að höggva reiðann af skipinu, svo það
rak upp á sker; enginn gat ráðið við neitt.
Ó, aumingja fallegi Apolló minn, og öll
dýrmæta skinnvaran mín og tjörutunnurnar,
það var meira vert en fullur kassi með
gull og silfur. Æ, æl" og Gullberg gamli
grét sáran, því ekkert gekk honum jafnt
til hjarta og eignamissir.
„En hvernig gekk þér, hefir þú fundið
nokkurt skrínf" spurði hann.
„Já, það hefi eg víst fundið", svaraði
Mósep. „Eghefilíka ekki haftsældardagana
síðan, hvorki nótt né dag; en það gerir
ekkert til, því eg fann skrínið, og nú er
eg svo ríkur, að Skógbjörn er aumingi hjá
mér".
„Kæri drengurinn minnl Erum við
virkilega svo ríkir?"
„Eg sagði að eg væri ríkur, en það
kemur þér ekkert við“, svaraði Mósep
önugur.
„En elsku drengur minn, eigum við
ekki að skifta eins og góðir vinir?"
„Ekki svo mikið sem einum skóþveng«.
„Æ, Mósep, að þú skulir vera svona
harðbrjósta við þinn góða föður. Hvar er
skrínið?"
„Hér", sagði Mósep rogginn, og sýndi
það.
„Er það þá þetta? Er það þessi askja?
Þú hefir þá verið um borð á okkar gamla
skipi, Apolló".
„Hefi eg verið úti um borð á skipinu
okkar?"
„Já, það hefir þú verið. Það hafa
verið laglegir fjársjóðir, sem þú hefir kom-
ið með þaðan. Hvað heldur þú að sé f
þessari öskju?" '
Mósep sagði, að Skógbjörn hefði ekki
lokið upp sínu skríni fyr en hann kom til
Stokkhólms, og því hefði hann heldur ekki
þorað að ljúka öskjunni sinni upp fyrr en
hann kom til Raumu. Hvað ætli væri
í henni annað en gullsandur og demant-
ar?
„Gullsandur? Ó, veslingurinn þinn;
opnaðu sjálfur".
Mósep opnaði öskjuna mjög skjálf-
hentur. Hvað fann hann þar? Gömlu hár-
kolluna hans föður síns, sem átti að fara
til Stokkholms til að kembast þar upp.
Gamli Gullberg gat ekki stilt sig um
að hlæja í raunum sínum, þegar hann sá
harkolluna stna. Þetta gramdist Mósep,
sem var orðinn nogu raunamæddur samt.
„Heyrðu pabbi", sagði hann; „var ekki
Apolló fernidur skinnavöru og tjöru?"
„Ja, því var nú ver og miður. Nú
liggur það alt á sjavarbotni".
„En eg bjargaði nokkuru".
„Er það mögulegt? Hverju bjargaðir
þú ?------"