Barnablaðið - 15.02.1902, Blaðsíða 4

2
BARNABLAÐIÐ.
Jesus blessar ungbörnin.
Yfir bygð og ból
blessuð morgunsól
breiðir sína björtu geisla-arma,
tekur fold í faðm,
faðmar sérhvern baðm,
hverju blómi gefur geisla-varma.
Dafna blómin blíð
bezt um ardagstíð
móti bjartri morgunsól í hlíðum.
Næturkul er kalt,
kveldið llka svalt,
miðdagssól er ofheit oft og tíðum.
Móti austurátt
eru blómin þrátt
gróðursett á glöðum stimardegi,
svo að sólin hlý
sínum geislum 1
vermi þau sem bezt, en brenni eigi.
Vorblóm ung eg veit
vorum líka’ í reit.
Börnunum við blómin ung má jafna.
Alt hið sama á
eins við börnin smá.
Bezt á móti morgunsól þau dafna.
Stjörnusólin, sem
sást í Betlehem
það var morgunsólin Jesús sjálfur.
Upp í austri rann
áður fyrr um hann-,
þaðan skein hann yfir heimsins álfur.
Hvar, sem sólu sér
sífelt skugginn er;
ei nær sólin alstaðar að sklna;
eitthvað skyggir á,
eins var stundum þá,
þegar Jesús kom með sveina sína.
Hann var sólin hrein,
hýrt og fagurt skein;
sveinar hans sem geislar stundum glóðu.
Fyrir þá kom það,
þeir í annan stað
líkt og skuggar ljósi’ 1 vegi stóðu.
Það kom fyrir þá
þegar börnin smá
frelsaranum færð á örmum vóru;
fundu þeir að því,
þótti lteging í;
amast þeir við ungum börnum fóru.
Jésús blíður bað:
»Bannið eigi það.
Börnin tek eg ung á arma mína.
Skyggið eigi á
ungu blómin smá;
lofið á þau ljósi guðs að skína.
Saklaus blessuð börn,
blíð og elskugjörn,
rlki guðs þau öllum fremur eiga.
Barn og þú sért þá
það ef viltu fá;
aðrir komast inn ei þangað mega«.
Síðan börnin blíð
bbðheims-sólin þíð
vafði sfnum ástarörmum björtu.
Brostu blómin smá,
brosti sólin há
móti sólu hlógu saklaus hjörtu.
Samur er hann enn.
Ó þér kristnir menn;
hafið æ í huga sögu þessa;
berið börn til hans
blfða frelsarans;
vill hann enn þá vernda þau og blessa.
Skyggið aldrei á
ungu börnin smá,
lofið þeim til ljóssins hlýja og bjarta.
Hér í heimi’ er alt