Heimilisblaðið - 15.02.1894, Síða 5

HEIIILISBLAÐIÐ.
I. árg. Keykjavík, 15. febr 1894. 1. blað.
Vinna skemmtun.
Það er mjög algengt, að gera það hvort öðru gagn-
stætt, seni er í rauninni samstætt og samkynja. Þannig
er vinna opt gerð andstæð skemmtun, eins og það tvennt
gæti á enga lund saman átt. Vinnunni hugsa menn sjer
samfara örðugleika, þraut og sjálfsafneitun, en skemmt-
uninni hvíld, hressing og yndi. Þegar verið er að hvetja
menn til að vinna, þá er það ekki byggt á þvi, að vinn-
an sje aðlaðandi og eptirsóknarverð i sjálfri sjer, heldur
annaðhvort á skyldukvöð eða annarlegs ávinnings von.
Það er orðalaust gert ráð fyrir, að væri eigi slíkum
livötum til að dreifa, mundu ílest verk látin óunnin.
Verkamaðurinn er sagður vinna vegna kaupsins, er hann
og skyldulið hans lifir á; listamenn og rithöfundar sjer
til frægðar; stjórnmálamenn fyrir metorða sakir og valda;
kaupmenn til að saína auð. Ilefðu þessir menn eigi slíkt
eða þvílíkt mark og mið fyrir augum, mundu þeir, að
menn hyggja, hætta að leggja nokkuð á sig, og öll vinna
þar með leggjast niður.
Það er þegjandi gengið að því vísu, að vinna sje í
sjálfri sjer amaleg, að örðugleiki sje jafnan óþægilegur,
að áreynsla sje þraut, er jafnan rnundi hjá sneitt, ef eigi
væri ávinningurinn annars vegar. Það er þessi orðalausa
sannfæring, er leynist bak við allan ytri virðingarvott,
er vjer látum vinnunni í fje, og er undirrót tómlætis þess
og hvers kyns óvandvirkni, er menn kveina sáran undan,
undirrót þess, hve mikill mannlegur þróttur og atorka
fer forgörðum. Því komist sú skoðun inn hjá mönnum,