Good-Templar - 01.07.1902, Síða 3

75
hann kom í stúkuna, þóttist hann verða fyrir allmiklum von-
brigðurn. Að vísu stafaði þetta þó meðfram af því, að Páll
var ókunnugur, og hafði því ekki enn gert sér fullljósa grein
fyrir störfum og tilgangi félagsins.
Innan skamms fór svo, að Páll tók að fá óbeit á félags-
skapnum, og átti það einkum rót sína að rekja til þeirra hvata,
er höfðu knúð hann til að ganga í félagið. Hann hafði ekki
gert þab af fúsum og frjálsum vilja, heldur fyrir bænastað ann-
ara, enda reyndi hann ekki að fegra neitt bindindismálið í sín-
um augum. Gramdist honum nú við Pétur, að hann hefði
með þrábeiðni sinni fengið sig til að ganga í félagið og hrósað
því um of. Lauk svo, að hann gekk úr stúkunni og gerðist
nú ákafur mótstöðumaður bindindismálsins, sem hann hafði
þó áður hlutlaust látið.
Út úr þessu varð megnasta óvild milli þeirra Péturs og
Páls. Hafði Pétur þannig orðið til þess að baka sjálfum sér
óvild og fjölga mótstöðumönnum bindindismálsins. Yarð hann
og smám saman leiður á að vera i stúkunni. Hann sótti ekki
fundi, og þá sjaldan, hann kom þangað, heyrði hann þar aldrei
nein uppörfandi orð, er hvettu hann til að starfa, enda gerði
hann það ekki utan funda. Hann skorti veruiegan áhuga á
bindindismálinu, og svo fór um síðir, að hann sagði sig úr
stúkunni og varð málefninu fremur til skaða en gagns.
Ef menn væru sjálfir fyrir alvöru með, þyrftu þeir ekki
að biðja vini sína eða vandamenn að ganga í félagið. Þeir
mundu gera það sjáfkrafa, er þeir sæu, hve góð áhrif fundar-
sóknín og félagsskapurinn í heild sinni hefði á aðra. Þeir
mundu þá segja: „Það hlýtur að vera mjög skemtilegt og
gagnlegt að vera i stúkunni, úr því að þú ert svo ánægður,
þegar þú kemur heim af fundum. Eg ætia nú að verða þess-
arar sömu ánægju aðnjótandi og ganga í félagið". Þannig
mundu félögin brátt fá marga nýta meðlimi, sem alls ekki yi’ðu
fyrir neinum vonbrigðum, eins og Páll. Ef menn hefðu sjálfir
lifandi áhuga, mundi það hafa áhrif á aðra út i frá, svo að
þeir gengju í féiagið af fúsum og frjálsum vilja, en ekki fyrir
fortölur annara. Mundi það reynast affarasælla og skapa al-
mennari áhuga, eri búast má við að öðrum kosti.
Menn verða að vera annað hvort með-eðá, móti, ekki hálf-
volgir. Af tvennu iJlu er betra að vera eindregið á móti, held-