Muninn

Árgangur

Muninn - 06.03.1940, Blaðsíða 3

Muninn - 06.03.1940, Blaðsíða 3
sem hann segir. Gamla sjóbúdin er í rauninni hálfgert skrifli, þó ad þeir hafi sœtt sig vid hana hingad til. Pormadurinn er ekki altaf fiskinn, þad er satt. Ýmsir eru meiri veidimenn en hann, og stundum er hann heldur sein- heppinn ad hleypa £ land o.s.frv. þad ekki, sem leita heldur undan brekk- unni. Þad er miklu léttara ad vera óá- nagdur med lífid stundum og yppta öxluni yfir því, sem ödrum finnst gott og skemmtilegt, heldur en ad lifa sig inn í hvert atridi og halda eldi áhugans sí- fellt vakandi - vera sínaanur. Þad er Þeir hafa ekki hátt um þetta fyrst um léttara eins og þad er þægilegra ad loka sinn, en þeim elnar óánœgja, sem þeir stundum vidtaekinu og svara ekki alltaf £ hafa ekki þekkt ádur. Þeir fara ad taka símann. Þad er \xndanhald - þad er hvíld. 0g gikkurinn sjálfur er eins og her- madurinn, sem hrópar um undanhald í orr- ustunni, svo ad flótti brestur í öllu K. K. undir med nýja vermanninum og segja, ad drykkjarvatnid, sem þeim hefir ádur þótt ágeett, sé ekki í bezta lagi o.s.frv. Gikkshátturinn grefur um sig. Þeir fara ad mögla vid sanngjarnlegustu hlut- lidinu. um. Pormadurinn er í vandrœdum med skipshöfnina, og á nssstu vertíd ráda fá- ir þeirra sig aftur á sama skipid. Q-ikk- seöLADANSLEIKUR. urinn hefir eitrad veidistödina. - Eg býst ekki vií þvi, ad þeeei eaea Pegar hrirgt var út úr hafr nokkurntima geret nakv«mlega a síiaota tíma £ föetudag, mátti 3 já, ad þennan hátt. Fyrir enni er enginn fót— c.ln-em+’.T pu fl™)1! vRim? Vfl r* lrr»mí ■ ur annar en málshátturinn í því ljósi, sem eg sé hann. Þad er ekki einu sinni víst, ad hann se upprunninn í veri, þó ad hugsunin í honum sé klædd í þennan biíning. Þad skiptir heldur ekki miklu máli. Gikkshátturinn er ekki bundinn vid ákvedid umhverfi. Hann þarf ekki ad koma fram £ veidistöd til þess ad grafa um sig. Þeir eru v£da mennirnir, sem mikil og skrautleg auglýsing var komin upp á ganginum. Pysti nú marga ad lesa# hvad þarna stædi, og urdu þv£ miklar hrundningar umhverfis. En svo kynlega vildi til, ad engum tókst ad leea, hvad þarna stód. Stafirnir voru annarlegir mjög og ólfkir þv£, sem flestir eiga ad venjast, og auk þess voru þeir huldir £ dökkri módu. En mynd af dansandi fólki á bladinu mögla vid hinum sanngjörnustu kvödum , .. f.--., .j ivL monnum txl kynna, ad danslexkur myndi mennirnir, sem eru vandfýsnir ad ástædu- litlu, mennirnir, sem eru óánægdir bædi med sólskin og regn, mennirnir, sem eitra hid andlega l£fsloft félaga sinna med leida og óánægju yfir hverju einu, sem ad höndum ber. eiga ad fara fram brádlega. Reyndist þetta rétt. Kvöldid eftir átti ad dansa £ hát£dasal skólans, og veita þar med hinu dansandi fólki nokkra fullnægingu. Klukkan hálf-t£u á laugardagskvöldid . , * , , ,er eg kominn upp undir Rósenborg og Vxtrxr menn hafa haldxd þvi fram, ad . * . e e l£fid sé ad miklu leyti eftirl£king. Og v£et er um þad, ad hneigdin til ad l£kja og stefni ad skólanum. Vedrid er ágætt, Himinninn er heidur og stjörnubjartur, og máninn glottir^ eins og hann er vanur, þegar vel lig^ur á honum. MEkki getur verid, ad þad se sk£damót á morgunM, hugsa eg og geng inn £ forstofuna. Þar klædi eg mig úr frakka og skóhlifum og skil eftir £ forstofunni, þó ad skóhl£funxim sé nú e. t. v. hætta eftir er r£k hjá mönnum. Sjálfrátt ósjálfrátt taka menn sér fordæmi og fy£gjast med ödrum. Þad orkar t. d. ekki tvimælis, ad fjöldi þeirra manna, se^ skipa stjórnmálaflokka eru þar ekki af sanniæring>.’ beldur af þv£, ad þeir hafa^látid leidast med straumnum og tek-^^^u id sér adra til eftirbreytni. Þegar ein- -. . > / . , hver madur sudur 1 londum tekur upp á _ *?,. ..... . ...... því. aí brjáta hattim, ainn Bárke™ilesa,ET t3°T-LferJUIn; "íekiptin ejást elík hattabrot bráúlega nordur á , ’ , ,e^la f., íelandi - nordur vid Bumbehlf. Xhrifin *6 StUf? 4Toli Sn heÍd f átíina tU eru ekki lengi ad beraet. En ekki eru ^hlsine. f fjarska heyn eg hrna „-1 i • ,, „ . -«/,.« tofrandi oma danslagsins, sem verda æ ajlar skodanir og athafnxr jafn-áhrxfa- sl_crari Þeffar e_ g_m ?’dvrnar BA ee. rniklar. Þad mætti nd o-íkksbátt- SKyrari • -Pegar eg Kem 1 ayrnar, se eg oiKiar. Þad mættx ætla , ad gxkkshátt- d £ i(?andi þyrpingu á gólfinu. Eg tek Urinn, hin myrka lffsskodun, fyrirlitn- / , . /. . /Y 1 • a . mer sæti uti í hornx og virdx hid dans- ingxn, vandfysnm og lifsleidinn væri ,. ,/,, , , 9 , ’ , , -, ■* “ ’/ andi folk fyrir mer. I fyrstu virdist ekk.v serlega ladandi fordæmi. En þo er „ ' , Q, J. „_0_ „/>4.. , °. , , , , „.f, mer adeins, ad folkid gangi xram og aftur gikktíoátturinn undarlega lævfs. Gikkur— ..... . . . _ , ,0 . ? . , . um golfid med. misjafnlega miklum hrada, inn eitrar umhverfid exns og einn dropx ? , , . brevtir vei^ heillar skálar Op. had ír en beSaT betur er adgætt, má sjá, ad menn reytir vexg íiexilar skáiar. Ogþatf er be fæturna til eftir hrynjandi danslags- lyrst og fremst vegna þess, ad gikks- . „ . , , . * „ 6 kátturinn er undnS.lÍ3- • ’og ufpgjafar-lnf ’. “““ á skl? ”ed ieleSah Uid - hvíld frá ábyrgd og tillitfemi. styrrsutbunad, þar eem þeir krekoast ieid hans er í rauninfi áfíka léttari fra” aftUr ““ Selflí; Su” , , . ,. . . "porin" taia saman og virdast skemmta rt^sferlns eine 6ér og njíta stundarinnar eftir ® 1 w \ bet^ara a<^ skexda undanhaliid föngum, en önnur eru hljódlát og alvarleg, kilxa c.rgidu Og hversu margir eru lfkust þv£, sem þau væru á MhvalbeininuM

x

Muninn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Muninn
https://timarit.is/publication/429

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.