Muninn - 06.03.1940, Blaðsíða 3
sem hann segir. Gamla sjóbúdin er í
rauninni hálfgert skrifli, þó ad þeir
hafi sœtt sig vid hana hingad til.
Pormadurinn er ekki altaf fiskinn,
þad er satt. Ýmsir eru meiri veidimenn
en hann, og stundum er hann heldur sein-
heppinn ad hleypa £ land o.s.frv.
þad ekki, sem leita heldur undan brekk-
unni. Þad er miklu léttara ad vera óá-
nagdur med lífid stundum og yppta öxluni
yfir því, sem ödrum finnst gott og
skemmtilegt, heldur en ad lifa sig inn
í hvert atridi og halda eldi áhugans sí-
fellt vakandi - vera sínaanur. Þad er
Þeir hafa ekki hátt um þetta fyrst um léttara eins og þad er þægilegra ad loka
sinn, en þeim elnar óánœgja, sem þeir stundum vidtaekinu og svara ekki alltaf £
hafa ekki þekkt ádur. Þeir fara ad taka símann.
Þad er \xndanhald - þad er hvíld.
0g gikkurinn sjálfur er eins og her-
madurinn, sem hrópar um undanhald í orr-
ustunni, svo ad flótti brestur í öllu
K. K.
undir med nýja vermanninum og segja, ad
drykkjarvatnid, sem þeim hefir ádur þótt
ágeett, sé ekki í bezta lagi o.s.frv.
Gikkshátturinn grefur um sig. Þeir
fara ad mögla vid sanngjarnlegustu hlut- lidinu.
um. Pormadurinn er í vandrœdum med
skipshöfnina, og á nssstu vertíd ráda fá-
ir þeirra sig aftur á sama skipid. Q-ikk- seöLADANSLEIKUR.
urinn hefir eitrad veidistödina. -
Eg býst ekki vií þvi, ad þeeei eaea Pegar hrirgt var út úr
hafr nokkurntima geret nakv«mlega a síiaota tíma £ föetudag, mátti 3 já, ad
þennan hátt. Fyrir enni er enginn fót— c.ln-em+’.T pu fl™)1! vRim? Vfl r* lrr»mí ■
ur annar en málshátturinn í því ljósi,
sem eg sé hann. Þad er ekki einu sinni
víst, ad hann se upprunninn í veri, þó
ad hugsunin í honum sé klædd í þennan
biíning. Þad skiptir heldur ekki miklu
máli. Gikkshátturinn er ekki bundinn
vid ákvedid umhverfi. Hann þarf ekki ad
koma fram £ veidistöd til þess ad grafa
um sig. Þeir eru v£da mennirnir, sem
mikil og skrautleg auglýsing var komin
upp á ganginum. Pysti nú marga ad lesa#
hvad þarna stædi, og urdu þv£ miklar
hrundningar umhverfis. En svo kynlega
vildi til, ad engum tókst ad leea, hvad
þarna stód. Stafirnir voru annarlegir
mjög og ólfkir þv£, sem flestir eiga ad
venjast, og auk þess voru þeir huldir £
dökkri módu.
En mynd af dansandi fólki á bladinu
mögla vid hinum sanngjörnustu kvödum , .. f.--., .j
ivL monnum txl kynna, ad danslexkur myndi
mennirnir, sem eru vandfýsnir ad ástædu-
litlu, mennirnir, sem eru óánægdir bædi
med sólskin og regn, mennirnir, sem
eitra hid andlega l£fsloft félaga sinna
med leida og óánægju yfir hverju einu,
sem ad höndum ber.
eiga ad fara fram brádlega. Reyndist
þetta rétt. Kvöldid eftir átti ad dansa
£ hát£dasal skólans, og veita þar med
hinu dansandi fólki nokkra fullnægingu.
Klukkan hálf-t£u á laugardagskvöldid
. , * , , ,er eg kominn upp undir Rósenborg og
Vxtrxr menn hafa haldxd þvi fram, ad . * . e e
l£fid sé ad miklu leyti eftirl£king. Og
v£et er um þad, ad hneigdin til ad l£kja
og
stefni ad skólanum.
Vedrid er ágætt, Himinninn er heidur
og stjörnubjartur, og máninn glottir^
eins og hann er vanur, þegar vel lig^ur
á honum. MEkki getur verid, ad þad se
sk£damót á morgunM, hugsa eg og geng inn
£ forstofuna. Þar klædi eg mig úr frakka
og skóhlifum og skil eftir £ forstofunni,
þó ad skóhl£funxim sé nú e. t. v. hætta
eftir er r£k hjá mönnum. Sjálfrátt
ósjálfrátt taka menn sér fordæmi og
fy£gjast med ödrum. Þad orkar t. d.
ekki tvimælis, ad fjöldi þeirra manna,
se^ skipa stjórnmálaflokka eru þar ekki
af sanniæring>.’ beldur af þv£, ad þeir
hafa^látid leidast med straumnum og tek-^^^u
id sér adra til eftirbreytni. Þegar ein- -. . > / . ,
hver madur sudur 1 londum tekur upp á _ *?,. ..... . ......
því. aí brjáta hattim, ainn Bárke™ilesa,ET t3°T-LferJUIn; "íekiptin
ejást elík hattabrot bráúlega nordur á , ’ , ,e^la f.,
íelandi - nordur vid Bumbehlf. Xhrifin *6 StUf? 4Toli Sn heÍd f átíina tU
eru ekki lengi ad beraet. En ekki eru ^hlsine. f fjarska heyn eg hrna
„-1 i • ,, „ . -«/,.« tofrandi oma danslagsins, sem verda æ
ajlar skodanir og athafnxr jafn-áhrxfa- sl_crari Þeffar e_ g_m ?’dvrnar BA ee.
rniklar. Þad mætti nd o-íkksbátt- SKyrari • -Pegar eg Kem 1 ayrnar, se eg
oiKiar. Þad mættx ætla , ad gxkkshátt- d £ i(?andi þyrpingu á gólfinu. Eg tek
Urinn, hin myrka lffsskodun, fyrirlitn- / , . /. . /Y 1 • a
. mer sæti uti í hornx og virdx hid dans-
ingxn, vandfysnm og lifsleidinn væri ,. ,/,, , , 9 ,
’ , , -, ■* “ ’/ andi folk fyrir mer. I fyrstu virdist
ekk.v serlega ladandi fordæmi. En þo er „ ' , Q, J. „_0_ „/>4..
, °. , , , , „.f, mer adeins, ad folkid gangi xram og aftur
gikktíoátturinn undarlega lævfs. Gikkur— ..... . . . _ , ,0 .
? . , . um golfid med. misjafnlega miklum hrada,
inn eitrar umhverfid exns og einn dropx ? , , .
brevtir vei^ heillar skálar Op. had ír en beSaT betur er adgætt, má sjá, ad menn
reytir vexg íiexilar skáiar. Ogþatf er be fæturna til eftir hrynjandi danslags-
lyrst og fremst vegna þess, ad gikks- . „ . , , . * „ 6
kátturinn er undnS.lÍ3- • ’og ufpgjafar-lnf ’. “““ á skl? ”ed ieleSah
Uid - hvíld frá ábyrgd og tillitfemi. styrrsutbunad, þar eem þeir krekoast
ieid hans er í rauninfi áfíka léttari fra” aftUr ““ Selflí; Su”
, , . ,. . . "porin" taia saman og virdast skemmta
rt^sferlns eine 6ér og njíta stundarinnar eftir
® 1 w \ bet^ara a<^ skexda undanhaliid föngum, en önnur eru hljódlát og alvarleg,
kilxa c.rgidu Og hversu margir eru lfkust þv£, sem þau væru á MhvalbeininuM