Muninn - 01.02.1946, Blaðsíða 4

MUNINN
i k k a r a n s
fáfiæði vorri og flýtir sér að leiðrétta
niisskilning vorn.
— Nei, nei, elgi er svo, heldur er
jætta — hér — aðeins haft nm þá, sem
eigi eru hraðritarar.
— j;eja, segjum vér, og verður ekki
annað að orði en jretta hræðilega orð
Ljósvíkingsins.— En svo að við snúum
okkur aftur að téðum Ölafi, þú segir,
að hann kunni starli sínu vel. Að sjálf-
sögðu sýnir liann liáttvirtum jnng-
mönnurii tilhlýðilega virðingu.
— Ekkert. virðist mér á jiað skorta,
nema síður sé. Annaxs er hann önnum
kafinn við nám sitt í lögum qg eink-
um og sér í lagi í heimspeki, sem lxann
rækir öllum öðrum betur. Svo er hann
á kafi í fjölda aukastarfa, sem lxann
liefur með höndum, svo sem \andi
hans er.
\'ér Jxykjumst sjá á lJlöndal, að
hann æski ekki frekari spurninga um
hr. Ólaf Jónsson.
— I>ú segist hafa lítil viðskipti við
rússana. (ieturðu ekkert sagt oss fiá
þeim öðrunx en lir. stud. jur. Ólafi
jónssyni?
— Eigi er fyrir að synja. að ég sjái
fyrrv. x itstjóra, Guðmund H. Þórðar-
son, við og við, svo og hans háu per-
sónu, fyrrv. inspector sclxolae, sem
maður sér nú stundum, jxví að eigi er
höfuðborgin orðin svo stór, að liann
gnæfi jxar eigi yfir og sjáist langt að.
— Er Jxað rétt, sem vér höfuxn heyrt,
að hans háa persóna sé á leið að ganga
í lieilagt hjónaband?
— Ég mun nú litlu fróðari en Jxið
hér um það mál, jxví að ég heyrði Jxað
eigi fyrr en á leið liingað. En eftir því
sem ég hef komizt næst, mun hann í
í efni hafa fetað í spor maigra fleiri
bekkjarsystkina, en Jxau munu nú vera
ekki færri en 7, senx þangað hafa inn
troðið — Jx. e. í lxjónabandið — eða
gert tilhlýðilegar undirbúningsráðstaf-
anir. Með sama áframhaldi, og ef eng-
in ófyrirsjáanleg atvik liindra eða aft-
urkippur kemur í Jxessa Jxróun, virðist
við lauslega áætlun, að allir stúdentar
frá M. A. 1945 ættu að lxafa gert allar
nauðsynlegar ráðstafanir Jxar að lút-
andi á einmánuði 1949. En Jxar sem
kjarnoi'kan virðist vera að auka hrað-
ann í heiminum að miklum mun, má
búast við, að Jxessu verði fyir lokið.
Bendir Jxað og í þessa átt, hve núver-
andi V.-bekkur M. A. hefur rutt braut-
ina myndarlega.
ÞORSTEINN JÓNATANSSON:
Saga f 1 £
Ég kipptist við, og litlu munaði, að
mér yrði fótaskortur. Flóabáturinn
F.stei hafði leyst landfestar og verið
ýtt frá hafnarbakkanum. Ferðin, sem
ég liafði lxugsað og talað um síðustu
daga, x ar hal’in. Eáir höfðu trúað ]x\ í,
að ég ætlaði að fara Jxessa fei'ð, og enn
færri liöfðu skilið, hver lilgangurinn
væri. Eg hafði líka gert mitt til að slá
ryki í augun á Jxeirn, sem forvitnir
\oru. Þegar ég var spuiður um Jxetta
fyrirlnigaða ferðalag, svaraði ég tíð'ast:
„Eg ætla vestur í Sléttuhlíð til að leika
Sölva I4elgason.“ Svörin, sem ég fékk
Jxá, voru möig og mismunandi. Set hér
nokkur til dæxnis: ,. Já, Jxað hefðirðu
átt að gerá fyrr." — „Farðu í helvíti,
og koxndii aldrei aftur.“ — „Gleður
mig að losna við Jxig; vona, að ]>ú
di'epir Jxig á Siglufjarðai'skarði." —
„Mundu að koma með nóg af skag-
firzkum landa.“ — „Er hugxnyndin að
telja heimasætur og drauga í Skaga-
firði?“ — „Góða lerð."
En nú var ferðin halin. Klukkan
var se\ að morgni þriðjudagsins 15.
janúar, anno domini 1946. Veður var
hið ákjósanlegasta, logn og ládeyða,
stjörnubjartur himinn og lítils háttar
Með óblandinni virðingu fyrir fjöri
Norðanmanna, en nokkurri hræðslu
við að hætta sér lengia út á Jxessar
hálu brautir, vendum vér voru kvæði
í kross og spyrjum Blöndal, lxvoit
hann kunni oss eitthvað frá íáðherra
v' senhower að segja.
— Ég vei'ð að segja, að mér Jxykir
leitt mjög að geta ekki gefið staðgóðar
upplýsingar um lxann ,}xví að Eisen-
hower var nýkominn í bæinn, Jxegar
ég fór. Hann gat ekki losnað fyrr úr
Andakílsái'viikjuninni, en svo senx
knnnugt er, var lxann einn af forstöðu-
mönnunum þar.
Nú verður Blöndal litið á klukk-
una, og við Jxað bi'egður honum svo,
að liann tektir undir sig stökk mikið
fram úr rúminu.
Vér sjáum, að eigi muni fleira liægt
að mæla við hann að sinni, og kveðj-
um lxaxxn með mestu virktum og
þökkum fyrir upplýsingarnar.
Þ. D.
fi'ost. Farþegar voru allmargir, eix ég
kanixaðist aðeins við tvo, hóteljxjóixiixxx
Koixna og skíðagarpinn Magga Binna.
Eiestir farþeganna vorii sjómenn á
leið siiður á land á vertíð.
F.g stóð á þilfarinu ásamt nökkrum
öðrum og virti fyrir íxiér lxaf og hinX1
in og götuljósin á Akúreyri, senx
fjarlægðust æ nxeir og ui'ðu að litlum
og titiandi deplum í náttnxyrkriixu.
Víðast vorti raðir ljósamxa óskipuleg-
ar, en á einunx stað sá ég sanxt, að Jxau
lágu í beinni xöð, sxnáhækkaixdi íxeðr
an frá sjó og upp á Brekkubrún. Ef
svo væri víðar, væri Jxað tignarleg sjón.
Ég renndi augunum meðal liinna
nxöigu ljósa og leitaði Menntaskólans,
en lxann var livergi að finna. I>á flaug
mér í htigv að Jxar sem M. A. steixdur
luest allra lnisa í bænum og er eins
konar andlegt leiðarljós bæjarlxúa, Jxá
væri einnig viðeigandi, að á burstum
lxans brynni Jxað ljéxs, senx bæri hæst
og sæist lengst allra ljósa í bænunx. Þá
mætti segja, að skólinn lxéldi fegurð
sinni og tignarleik jafnt á nótt senx
degi. Annars gerðist fátt Jxað á leið-
inni til Siglufjarðar, sem í frásögur sé
færandi. Konxið var við í Hrísey, Dal-
vík og Ólafsfiiði. í Ólafsfirði varð nær
tveggja tínxa töf, senx orsakaðist af Jxví,
áð þar var engin bryggja, sem hægt
væri að leggjast að, og varð Jxví að
flytja farþega og farangur á milli í
smábátum.
Við bryggju á Siglufirði var lagzt
klukkan fimmtán. Ég greip Jxá éxðar
skíði nxín og bakpoka og stökk í land,
feginn að hafa aftur fast land undir
féxtum, og lirósaði mjög happi, að ég
skyldi ekki liafa fundið til sjóveiki á
Jxessari löngu l'erð, Jxví að oftast hef ég
veikzt af Jxeirri hvimleiðu sótt, um
lelð og ég hef stigið á skipsfjöl. Á
bryggjunni varð þegar l'yrir mér gam-
all kunningi, herra gagnfiæðaskóla-
kennari Aðalsteinn Sigurðsson, iðn-
skólakennari. Bað ég nú Aðalstein að
fylgja nxér að Gránugötu 20, og gerði
hann það fétslega. En Jxar béia foreldr-
ar Elxergs Elefsens, og hugðist ég
lxafa aðalbækistöð nxína þar, meðan ég
dveldist á Siglufirði. Hafði Eberg
fengið nxér „reisupassa" nokkurn —