Muninn - 01.02.1946, Blaðsíða 3

MUNINN
3
„Með sama áframhaldi verða allir
stúdentar M.A. 1945 komnir í heil-
agt hjónahand á einmánuði 1949“
Viðtal við stud. phil. Sigurð Blöndal
drykkjusiðirnir að leggja landið undir
sig. Alls staðar er drukkið, í öllum
stéttum, jafnt af háum sem lágum,
ríkum sem fátækum. Jafnvel þeir,
sem fara með ábyrgðarmestu stöður
þjóðfélagsins, eru ekki undanskildir.
Hámarki sínu nær ómenningin í
skemmtanalífinu. Ég ætla ekki að fjöl-
yrða um það hér, því að það getur
hver séð, sem vill.
Hryggilegast er þó, hvað drykkju-
skapur meðal æskunnar fer í vöxt. En
það er bein afleiðing þess, hve áfeng-
inu er nú veitt ótakmarkað inn yfir
landið. í vor, sem leið, rakst ég t. d. á
tvo heiðursmenn hér í bæ svo
drukkna, að þeir voru lítt færir til
gangs. Höfðu þeir verið ferntdir til
kristinnar trúar nokkrum dögum áð-
ur.
Getið þið, lesendur góðir, hugsað
ykkur meiri sóun á verðmætum?
Skyldi það verða metið til fjár, sem
fóinað er af gáfum og manndómi fyrir
illa fenginn gróða nokkurra milljóna?
Ég get ekki að því gert, að mér detta í
hug þrjátíu silfurpeningarnir hans
jfúdasar sáluga í þessu sambandi.
Því betur eru þó til öfl í þjóðfélag-
inu, sem tánna ötullega gegn þessu öf-
ugstreymi. Góðtemplarareglan á ís-
Jandi er nú kornin á sjöunda áratug-
inn og er enn jafnótrauð til starfa og
í fyrstu. Auk hennar kepjra ýmis bind-
indis- og ungmennafélög að sama
marki: útrýmingu áfengis.
En þessi starfsemi hefir oftast átt
við erfiðleika að etja og orðið að sæta
misskilningi og hleypidómum. Hún
hefir víða rærið rægð og höfð að liáði
og spotti.
Tímarnir núna eru sérstaklega erf-
iðir fyrir hana. Sigur hennar er senni-
lega langt undan, því að enn eru þeir
í meirihluta, sem láta sér sæma að
ganga með gleraugu forheimskunnar.
En enn þá er heimurinn ungur.
Vaxandi fræðsla og þekking al-
mennings miðar ótvírætt að göfgun
þess heims, sem við lifum í. En það
þyrfti að auka þann jrátt fræðslunnar,
sem fjallar um borgaraiega hegðun og
þjóðfélagslegar skyldur. Það þarf að
gera æskulýðnum það Ijóst, að það er
siðferðileg skylda hvers manns gagn-
vart sjálfum sér, þjóðfélaginu og
mannkyninu í heild að vera rnaður,
eða að minnsta kosti brot af manni, en
ekki skepna.
Einn af fyrrverandi útgáfustjórum
„Munins", en núverandi alþingisrit-
ari m. m., hr. stud. phil. Sigurður
Blöndal, var hér á ferð fyrir skönnnu.
Oss þótti lilýða að hitta hann að
máli og spyrja frétta úr Reykjavík og
að öðru, sem á daga hans hefur drifið,
síðan er hann burtsofnaðist að fullu
og öllu héðan úr þessari stofnun.
\;ér fréttum. að liann hefði aðset-
urstað sinn á Hótel KEA. Gerðum vér
alhnargar tilraunir til að hitta hann
og tókst það loks eftir langa mæðu,
því að s\o sem aðrir athafna- og frarn-
kvæmdamenn er hann sjaldan lengi á
sama stað.
En sem sagt, oss tókst að hitta liann
á óhappaherbergi Jressa virðulega
hótels (nr. 1 3), og urðum vér eigi lítið
undrandi, er hann lá uppi í rúmi, les-
andi „Munin", reykjandi vindil og
virtist, aldrei Jressu vant, hvorki vera
syfjaður né önnum kafinn.
— Hvað geturðu sagt oss nýjast úr
höfuðstaðnum? spyrjum vér.
— Eiginlega er nú nokkuð langt,
síðan ég hef verið í borginni, Jr\ í að ég
notaði Jretta einstæða tækifæri, sem
bauðst, til að taka mér hálfs annars
mánaðar jólafrí, sem mun nú vera
Hér í skólanum er ekki starfandi
bindindisfélag, enda er grundvöllur
til slíkrar starfsenri ekki fyrir hendi,
þar sem allan áluiga vantar til að bera
hana uppi. Þrátt fyrir Jrað bið ég ykk-
ur, lesendur, að gera ykkur fulla grein
fyrir málum þessum. Því að Jrað mun
koma æ skýrar og skýrar í ljós, að eigi
sönn menning að dafna, verður að út-
rýma siðurn og ómenningu drykkju-
skaparins. Hvort verður Jrað ísland
menningarinnar eða Vínland ómenn-
ingarinnar, sem verðnr framtíðarland
okkar?
Það er þeirra, sem eiga framtíðina
fyrir sér, að skera úr því.
Kr. Róbertsson.
lengra en almennt tíðkast. Var ég því
fjarri kosningabaráttunni. Annars hafa
blöð og útvarp flntt öll helztu tíðindi
að sunnan.
— Þú getur væntanlega sagt oss eitt-
lrvað áf hinum nýju háskólaborgur-
um, því að um Jrá hafa blöð og útvarp
íítið getið.
— Þar sem nám mitt í Háskóla ís-
lands er mjög umfangslítið, sé ég
sjaldnar en skyldi gamla bekkjarbræð-
ur, en hef mest saman við collega
minn á Alþingi, stud. ‘jur. Ólaf Jóns-
son, að sælda. Mun hann og flestum í
M. A. gamalkunnur.
— Já, Ölafur Jónsson. Hvað get-
urðu sagt oss frá hans merku persónu?
— Ja, það getur nú — hér — verið
annað en hægðarleikur að svara Jrví
svona á einu bretti. Mér virðist ann-
ars í sem stytztu máli, að hann hafi
engu tapað af sínum fyrri virðuleik og
höfðingsbragði, nenra síður sé.
— Það gleður oss, að Ölafi Jónssyni
hefur ekki farið aftur, en vér æskjum
mjög eindregið frekari upplýsinga.
— Hann virðist una starfi sínu hið
bezta, og virðist mér, að allmikið
bendi til, að hann muni í framtíðinni
komast í þá stöðu að láta skrifa eftir
sér frekar en skrifa eftir öðrunr, enda
nrönnuur kunnugt unr hæfileika hans
í ræðunrennsku. Annars er nefnd per-
sóna svo yfirgripsmikið efni, að auð-
velt væri að fylla nrargar Morgun-
blaðslesbækur á við Koestler um lrana.
— Þú kallar lrann collega þinn á
Aljringi. Hvað áttu við með því?
— Það, að hann vinnur Jrar sem
langhandarskrifari.
— Langhandarskrifari- segjunr vér,
og verðunr allir að einu spurningar-
merki. — Það orð höfum vér eigi áður
þekkt. Hafa Jreir menn, sem svo eru
nefndir, lengri hendur en aðrir þing-
skrifarar?
Blöndal hristir rauðan hausinn yfir