Muninn - 01.12.1952, Blaðsíða 4

2
MUNINN
Rúna
FJ' við leggjum leið okkar upp í skóla
í fyrra lagi einhvern morguninn, verð-
ur á vegi okkar gömul kona, sem hlýt-
ur að vekja athygli okkar. Kristrún
Júlíusdóttir lieitir hún fullu nafni, en
fæstir jrekkja hana undir öðru nafni
en Rúna í Barði. Hún er komin á fæt-
ur lyrst allra til að líta eftir, að allt sé
í röð og reglu, þegar skóladagurinn
liefst.
Hún er ekki rnikil fyrir manna að
sjá, hún Rúna. Lítil er hún vexti,
hrukkótt og sinaber af margra áratuga
striti og vosbúð. En hún ber höfuðið
liátt, eins og sá einn getur, sem veit
sig bera lneinan skjöld. Hrukkótt and-
iitið ljómar af mannkærleika og ró-
lyndi. Margur, sem lífið virðist hafa
gelið meira, nrætti skammast sín fyrir
luntasvipinn, jiegar hann ber liann
saman við gleðina í svipnum hennar
Rúnu.
Það fer um okkur straumur hlýju
og jiakklætis, jiegar við sjáum Rúnu
við starf sitt, og með undrun hugsum
við til þess, að jiessi gólf hefur hún
verið að þrífa og fægja á hverjum
degi í 40 ár. Hér höfum við séð hana
höggva klaka og skafa snjó úti í for-
stofunni í mestu vetrarkuldunum, séð
liana óhreinka hendur sínar við að
ræsta jiann aur, sem við berum inn
á óskammfeilnum fótum okkar. Og
aldrei kvartar Rúna. Okkur finnst hún
heyra skólanum til, og hætt er við, að
hér yrði öllu téimlegra, ef Riina hyrfi
úr sögunni.
Það er mér stórlega til efs, að við
gerum okkur grein fyrir, hve mikinn
þátt Rúna á í því að gera þennan
skóla að heimili okkar. Um hvern hlut
hefur hún farið ástúðlegum liöndum,
og <)II störf hennar bera vott um
óeigingirni og alúð. Þessum veggjum
og stigum hefur hún gefið sál með
umhyggju sinni og móðurhug. Það er
einmitt vegna þess arna, sem okkur
þykir svo vænt um skólann. Við kunn-
um auðvitað að meta tignarlegt ylir-
bragð hans og traust }:>að og skjól, sem
hann veitir okkur. En Jiað er einmitt
sálin, sem við elskum, sálin, sem Rúna
í Barði liefur átt svo mikinn þátt í að
skapa.
sjötug
En hvað er um Rúnu sjálfa að segja?
Að sjálfsögðtt er hún hér að vinna
fyrir daglegu brauði sínu, en engu að
síður er starf hennar rækt á öðrum
grundvelli líka. Rúna er ekki ein
þeirra, sem kastar höndum til verka
sinna til j>ess að geta notið lífsins í ró
og næði á eftir. Við sjáum, að hún
vinnur verkin vegna þeirra sjálfra,
hún hefur tekið ástfóstri við ]>au og
lagt sál sína í þau. Þótt starfið virðist
ekki vera mikilfenglegt, er það hennar
líf. Hin sanna móðurumhyggja fær
hér útrás, tilhneigingin til að vinna
að Jrví í kyrrþey, að öðrum geti liðið
betur. „Og hægri höndin veit ekki af
því, sem hin vinstri gefur.“ En hvað
hefur Rúna borið úr býtum í stað
jiess, sem hún hefur látið í té? í fljótu
bragði virðist Jrað ekki vera ýkja mik-
ið, en engu að síður hefur hún salnað
jieim auðæfum, sem enginn getur frá
henni tekið. Hún hefur áunnið sér
þakklæti og virðingu fjölda manna.
Og luin hefur öðlazt fleira. Hún er
hamingjusöm með hlutskipti sitt, sem
okkur jiykir s\ o fáskrúðugt. Hún hefur
öðlazt liina sönnu hamingju, með því
að gefa öðrum jiá hlýju, sem hún hef-
ur svo mjög farið varhluta af sjálf í
lífinu. Vinur.
Arfur feðranna
Rís úr hafi foldin friða,
fönnuni skrýdd d efstu tindurn,
grænir dalir, grös til hliða,
gull i tæruni fjallalindum.
Ósnortin til efstu brúna,
ung ogfersk með glœstum láðum,
heilsar ferðalangnum lúna,
likt og móðir syni þráðum.
Svella bárur brims d knerri,
braka viðir stafna’ d milli.
Fyrirlieit d fleytn hverri
frelsis, þó að sjóinn trylli.
Stýra hetjur storms í vestur
að ströndu, þar sem frelsið býr,
fagnandi sd frómi gestur
framandi að dyrum ktiýr.
Breiðir út faðminn fjalladisin, —
fagnar nýjum landnemum,
býður þeim að brjóta isinn,
búa að frelsishugsjónum.
Hrista af sér konungsklafa,
klingja guðaveiga skdlum,
teyga landsins svala safa,
sverja eið að frelsis mdlum.
Hugprúðar til lieiðursverka
het.jur Alþing sóttu heirn,
sættust þar við konungs klerka,
er kynntu trúna einu þeim.
íslands byggðar bdru hróður
borgunum við Svartahaf,
sarna hvort var sögufróður
sverða- eða jötunn gaf.
En friðaröldin leið til loka,
lýður tók sér voþn i hönd,
einn skal fyrir öðrum þoka,
ætta hrukku ’in stcrku bönd.
Sóttu titt i konungs kynni
kaþparnir með illum róm,
skeyttu ei, þótt eldur brynni
undir þjóðar helgidöni.
Hlekkjum oks d landið læddi
lævís Noregskonungur,
herti fjötra brdtt, svo blæddi
benjasjórinn straumþungur.
Sortinn lagðist likt og mara
lasta yfir frónska byggð,
drengir Idgu dropnir þara,
dauðir fyrir konungs sigð.
Aldir liðu ógnum strdðar,
orpnar ryki kvalarans.
Heimti stundir þjóðin þrdðar,
þolgóð hóf ’inn tryllta dans.
Öflugt fram til sigurs sóttu
synir frækins landnámsmanns,
brennheitar þeir bdðu d nóttu
bænirnar til skaparans.
Frelsið unnu fræknir garpar,
framsæknir i hverri þraut,
islenzkt. hjarta aldrei varpar
dst d landi sinu’ d braut.
Minnztu þess nú, islenzk æska,
að upphefja þinn frjdlsa róm.
Þitt er tdknið gleði og gæzka,
gættu’ að þjóðar helgidóm.
H r a f n.