Muninn - 01.12.1952, Blaðsíða 5

MUNINN
3
í iuðurveg
lJað er uppi fótur og fit meðal (j.
bekkinga M. A. að morgni hins 3. okt.
Allir eru að flýta sér, en enginn kernst
þó spönn frá rassi. Orsök þessa handa-
pats er að verulegu leyti ferðahugur,
því að nú skal lagt upp í reisu eina
mikla í Suðurveg. Skal hún standa í
firimi daga. Óvissa ríkti um brottfarar-
tíma, og jók það fát manna um allan
lielming, svo að slys hlutust af.
Loks var þó tekin sú ákvörðun að
leggja af stað kl. 2. Komu nú farkost-
irnir á staðinn. En fararstjóri vor, dr.
Sveinn Þórðarson, hafði kveðið upp
þann dónr, að slíkt járnarusl væri h'tt
samboðið svo gjörvulegum hóp. —
Flykktust rnenn samt í bílana með
brauki og bramli, og nú skyldi lagt af
stað. En við liðskönnun kom í ljós, að
vant var tveggja sauða í hjörðina.
Kvisaðist þá, að kona ein hefði dottið
í sundur og væri nú í viðgerð. Kont
hún þó von bráðar og fylgdarmær
hennar með henni. Reyndist hún í
Jieilu líki, en hafði lilotið áverka í
nánd við hægra augað. Var nú loks
skriðið úr hlaði, og næsti áfangastaður
var bústaður fararstjórans, því að ör-
uggara þótti að hafa hann meðlerðis.
I bílana skiptust menn nánast eftir
deildum, en ýmsar mikilvægar undan-
tekningar voru þó frá þeirri reglu.
Hófu menn nú upp sínar undurfögru
raddir, og varð af gnýr mikill, svo að
undir tók í fjöllunum.
Segir nú ekki af ferðum manna fyrr
en komið er að Blönduósi, en þar var
fyrirhuguð tíu mínútna viðdvöl. En
þegar menn réttu úr sér, reyndist mag-
inn óþægilega tómur, og var því ráðizt
í brauðbúð staðarins og liafðar á brott
með sér brúntertur allar, sem þar fyrir-
fundust ásamt birgðum miklum af
línronaði, en þó fyrir „góð orð og be-
talning", eins og segir á útlendu máli.
En þegar við komum á vettvang, brá
okkur í brún, því að annar farkostur-
inn var á bak og burt. Fréttir hermdu,
að Iiann þjáðist af innvortis meinsemd.
og væri nú málið í rannsókn að húsa-
baki. Máttum við nú bíða milli vonar
og ótta stundum saman, en loks
skreiddist skepnan úr liíði sínu, og
þóttumst við þá hafa lrimin höndum
tekið og héldunr nú vongóð leiðar
okkar. En Adanr var ekki lengi í Para-
dís, því að nú konr í Ijós, að sjúkdónr-
urinn var króniskur hiksti (sbr. Axel).
Þurftum við nú enn að bíða, nreðan
sótt voru nreðul og læknishjálp frá
Blönduósi. Sjúklingurinn varð þá
brátt heill meina sinna. Var nú ekið
allt hvað af tók suður yfir heiðar og
eigi létt sprettinunr, fyrr en konrið var
í Reykholt í Borgarfirði nokkru eftir
miðnætti. Allir voru þar í fasta svefni
nema Snorri gamli, senr stóð dyggur
vörð. Áður höfðunr \ið fengið ril-
yrði lyrir úthýsi nokkru, sem stendur
undir kirkjugarðsveggnunr. En sá var
galli á gjöf Njarðar, að þar reyndist
ekki nóg rúnr fyrir allan hópinn, og
urðu allmargir að leita sér skjóls í
bílununr eða annars staðar, þar senr
þeim þótti henta.
Nóttin varð engin Paradísarnótt,
því að sultur og þreyta þjáði okkur.
Til þess nú að bæta gráu ofan á svart,
hafði einhver náungi í sveitinni tekið
upp á því að deyja, og stóð nú líkið
uppi í kirkjunni, nrörgunr til angurs
og ónota. — Segir hér eigi nreira af
draumförum nranna, en ekki höfðunr
við solið lengi, þegar hin ferlegasta
iðratónlist raskaði svefnró vorri. Sáunr
við þá ekki annað ráð værina, til að
forðast lrungurdauða, en að skríða úr
pokum senr skjótast og lralda á ein-
lrvern matvænlegri stað en Reykholt
lrafði reynzt okkur.
Okum við nú senr leið liggur að
Ferstiklu. Fengum við þar morgun-
kaffi og lrinar ágætustu kökur, og
þótti okkur, senr aldrei hefðu slíkar
krásir konrið okkur í munn fyrr. Þegar
allir lröfðu kýlt vanrbir sínar og rýmk-
að nrittisólarnar, var lraldið af stað á
nýjan leik. I brjóstum vorunr hafði nú
vaknað áköf eftirvænting, þar senr við
vissunr, að næsti áfangastaður var höf-
uðborgin nreð öllunr sínum fjölbreyti-
leika og lystisenrdunr. Þetta gerði það
að verkum, að Hvalfjörður virtist nú
nriklum nrun lengri en ella nrundi
verið hafa. Við vorunr orðin langeyg
el tir að sjá lyrir botninn á honunr, og
gizkuðu sunrir ;'t, að lrann nrundi vera
suður í Borgarfirði. En allt tekur
enda, og Hvalfjörður var sönru lög-
nrálunr háður. Mikil var gleði okkar,
þegar við eygðunr borgina á strönd-
inni blá. Hugðunr við gott til glóðar-
innar, að njóta reykvískrar helgi, laus
við allar áhyggjur.
Laust eftir hádegi renndunr við í
ltlað Þjóðleikhússins, því að okkur
þótti viðeigandi, að lreiðra það fyrst
með nærveru okkar. Eftir talsvert
prang og þras fengunr við aðgöngu-
nriða að sýningu á „Leðurblökunni“
þá unr kvöldið nreð allnriklum afslætti.
Þótti okkur frammistaða dr. Sveins
frábær vera og Rósinkranzi vel og
mannúðlega lrafa r ið oss farizt. Tjáunr
við þeinr báðunr Irinar beztu þakkir
hér nreð. Nú var gengið í pyngjur
manna og fjárnrunum safirað. Gekk
bezt fram í því Stefán Þorláksson, og
lrlaut hann af því virðingarlreitið „di-
rectörinn". Síðan fór talning auranna
franr í einunr af gluggunr stofnunar-
innar, og þótti það hinn bezti for-
leikur.
Nú var haldið upp að íþróttahúsi
Menntaskólans, senr rector hafði góð-
fúslega lánað okkur senr bækistöð.
Þegar við höfðunr komið jarðneskunr
mununr okkar þar fyrir, dreifðist hóp-
urinn, og skyldunr við næst nrætast á
Iðnsýningunni. Okkur var sýnt það
óvænta traust, að við nráttunr njóta
fullkomins frelsis, meðan dvalið væri
í Reykjavík. Ekki er annað vitað, en
að allir hafi reynzt þessa trausts verðir.
Sjálfsagt hefur það vakið undrun
bæjarbúa, lrve nrargir þurftu að spyrja
til vegar í miðbænum þennan dag.
\;issu og fæstir Norðanmanna, hvar
Iðnsýninguna væri að finna. Af göml-
unr vana var Jaó lcitað á brekkuna, og
reyndist það heillaráð.
Á Iðnsýningunni virtust flest undur
veraldar vera sanran konrin, og þarf
ekki að fjöryrða unr það, að þarna
dvöldumst við lengi dags og undruð-
umst allan þennan mikilleik. Var svo
konrið að lokum, að fótaveiki tók að
baga okkur, og urðunr við því frá að
hverfa, þó mun fróðari eftir en áður.
Dreifðunrst við nú til kunningjanna
r íðs vegar unr bæinn til þess að sníkja
okkur kvöldverð. Að því búnu fórum
við í betri buxurnar, því að nú skyldi
lialdið í Þjóðleikhúsið. Það var kross-
gáta hin nresta að konrast í sæti sín, en