Muninn - 01.12.1952, Blaðsíða 10

8
MUNINN
Heyrt og séð í skólanum
Kl. var um það bil 6 laugardags-
síðdegi nokkurt. Ég var önnum kafinn
\ ið að lagfæra á mér andlitsföllin, með
þefríkri Luxsápu úr K. E. A., ásamt
silfur„plettaðri“ handrakvél og öðrum
ómissandi tækjum. Bárust þá að eyr-
um mínum angurværir tónar eirbjöll-
unnar rniklu, Arvarðarnauts. Ég skétf
kjálkadúnurtirnar burtu á mettíma,
þreif vasahrífuna báðum höndum og
tvíhenti hana af þvílíku afli í hárflók-
ann, að rafsíur hrukku í loft upp,
skorðaði hársveipinn með slíkri lip-
urð, að undrun sætti, arkaði síðan inn
á Sal.
Þar var fjöldi mikill að höfðatölu,
og í höfði hverju glytti í tvö eftirvænt-
ingarfull augu. Ég litaðist um eftir
sæti, ekkert til. Mér varð þegar 1 jóst,
að hér var eitthvað óvenjulegt á l’erð-
um, því að hér var all-álitlegur hópur
aðkomandi manna. Ég blimskakkaði
augunum í átt að fundarstjórasæti. Þar
sat aldraður, virðulegur maður með
„Parker" ritfjöður í hendi og rak
skyggnur undan gleraugum, gull-
spengdum. Virtist hann önnum kafinn
við ýmiss konar skriffinnsku, nokkuð
torráður á svip, rétt sem hann væri á
öndverðum meiði við flesta aðra fræði-
menn, hvað og ekki var ósennilegt.
Þá hóf sig sá hinn virðulegi maður úr
sæti og hvað orð vera óbundið. Var
það og þegið með þökkum, og tókust
brátt hinar fjörugustu umræður. Mjög
þótti mér þar þrengt að einum fundar-
gesta, tígulegum á velli og höfðingleg-
um. Af fasi lians og allri framgöngu
þóttist ég skilja, að hér væri einhver
ríkisins útsendari á ferð. — All-álitleg-
ur hópur, ef hver ríkisins gæðingur
hefði til að bera slíkt líkamlegt at-
gervi, en auðvitað má ekki gleyma því
andlega. —
„Því í óksöpunum eru allir svona
vondir við vesalings manninn?“spvr ég
sjálfan mig og horfi fullur hluttekn-
ingar á gljásveitt andlit píslarvottsins.
En það virtist ekki tekið tillit til hugs-
anna minna, því að rifrildið magnaðist
stöðugt, og stóryrði gerðust æ gífur-
legri. Mér til nokkurar furðu virtist
:sá hinn umdeildi maður láta þetta lítt
á sig fá, hann talaði alltaf jafn rólega
og hispurslaust, — og var í því frernri
flestum andstæðinga sinna — rétt eins
og hann væri að leggja blessun sína
yfir einhvern bölvaðan Gordíons-laga-
hnútinn í viðbót. Smátt og smátt fór
ég þó að skilja samhengið í allri þess-
ari stóryrðastöppu. Mér skildist, að
þessi hinn tígulegi maður væri svara-
maður einhverra lagafyrirmæla, sem
kvæðu á um jrað, að nú mættu íþrótta-
kempur menntskælinga leggja niður
skottið og snauta tit í horn. Bágt átti
ég að trtta því, að slíkur maður, með
s\o góðmannlegt andlit, með slíkan
Olympíulíkama, bæri slíkan ósóma
upp á vasann. En eftir því sem tíminn
leið og stóryrði ukust, varð nrér æ ljós-
ara, að svo rnundi vera.
Skerandi vein skelfdi hljóðhimnu
tnína, — görn gaiilaði. Ég leit á klukk-
ttna, hún var að verða átta. Ekki furða,
að garnir „grétu“. Ég leit í kringum
mig. Hvert andlit var afmyndað stór-
kostlegri æsingu og eftirvæntingu.
Hvergi brá fyrir hinum angurværa
„sextanfsvip, sem gerir tíðast vart við
sig um þennan tíina sólarhringsins.
„Hún fær líklega fylli sína, skarntunn-
an stt arna, í kvöld,“ hugsa ég, fullur
trega, en innst í hugarskoti mínu sé ég
þúsundir sællegra svína, öll þanin éit
af ,,sextant“, tóma skarntunnu og —
undarlega brosmild Skælingaandlit,
eins og sæju þau á bak svö.rnum óvini.
En hvorki er hér staður né stund til
hugaróra. Nú taka hinir ókunnu
menn að hella af skálum vizku sinnar,
og mér til undrunar leggjast þeir á
sveif með Skælingum, gegn stóra, fall-
ega manninum. Þó reis þar einn upp,
sent var nokkuð torskilinn og loðinn i
allri sinni tölu. Virtist hann reyna að
troða einhvern gullinn meðaheg, og
fór jxi fyrir honum, eins og oft vill
verða, að hann gerði engum til hæfis.
Fundarstjóri lagði og drjúgt til mál-
anna, og var jrað allt spaklegt, er hann
mælti, enda studdist hann jrar mjög
við Eglu.
Umræður héldu áfram drjiiga stund
enn, og virtist enginn endir ætla á að
verða. Var orðið stöðugt þrælbundið,
og fengu það færri en vildu, og
kenndu sumir fallega manninum þar
um.
Óvíst er, hver endir hefði á orðið,
ef sá hefði ekki upp í pontuna troðið,
sem \arpaði Jreim ægiljóma yfir
hnútukastasamkundu jressa, að ætíð
mun í minnurn haft. Fríhendis varp-
aði hann slíkum vetnissprengjum að
hinum gjörvilega rnanni, að rnestu
ólíkindi Jróttu mér, að liann skyldi
undir Jrví rísa. Ég titraði eins og lauf
í \ indi undir eldræðu þessari. — í óra-
fjarlægð sá ég gulan slojjj) — brenni-
steinssýru — efniskolun — gat — mörg
göt — sundurtætta flík. Ég Jrreif um
höfuð mitt, heilagrauturinn botnvelt-
ist, allt hjaðnaði og staðnanði og
myndaði að lokum einn beinharðan
konstant. — Hugartransinn féll, og
umhverfið skýrðist. Ræðumanni var
fylgt úr jrontu með áköfurn fagnaðar-
látum, sem aldrei ætluðu að taka enda.
Fögnuðu Skælingar þar bæði góðum
kennara og manni, og munu þeir ætíð
minnast lians með hlýhug og virðingu
fyrir Jrað, hversu skelegglega hann
barðist fyrir rétti þeirra gegn van-
hugsuðum lagaákvæðum. Stóri mað-
urinn var alltaf jafn rólegur og prúð-
mannlegur, og með styrkri röddu söng
hann hið fagra kvæði Guðmundar:
„Ég vil elska rnitt land“, í lok fundar-
ins ásamt flestum viðstöddum. Já, við
skulum elska land okkar, og elska Jrað
allt. Sem betur fer hrærast mann-
skepnur utan Reykjavkur enn, sem
vilja halda á rétti sínum. Megi Jreint
fjölgandi fara!
Enda Jrótt nokkuð sé nú um liðið frá
atburði Jressum, væri hann ekki ljós-
ari í hug mér, Jrótt hann hefði gerzt í
gær. Þó er annað atvik mér engu órík-
ara í lmga, sein ég mun nú skýra nokk-
uð frá.
Mér hafði orðið reikað upp eftir
„Ástarbrautinni" einn gétðviðrisdag,
eftir hádegið. Eigraði ég nokkra stund
þarna á malartorginu framan við
kvennahöllina, án nokkurs tilgangs.
Tíðgotið varð mér nokkuð augunum
upp í hallargluggana og brá þar
ósjaldan fyrir fögru vífi, og þótti mér
Jtað ekki miður. En skyndilega varð
ég var við, að jörðin skalf undir fót-
um mínum. Ég sneri mér við leiftur-
snöggt, og sjá: straumar Skælinga
runnu að h\ aðanæva. Mikill ys gerðist
og Jrys og háreysti eigi all-lítil. Straum-
stefnán var mjög í eina áttina, að við-