Muninn - 01.12.1952, Blaðsíða 9

MUNINN
Við lögðum ai stað árla morguns
og fórum ríðandi. Við vorum þrír
bræður saman og riðum geyst. Ferð-
inni var heitið vestur á hálsinn, þar
sem lómurinn átti sér sumarlieim-
kynni, og fífan og störin uxu í mýrum
og fenjum, milli svartra liolta. Þetta
var annar sunnudagsmorgun septem-
bermánaðar 1952. Veður var hlýtt og
milt.
Sunnangolan strauk vanga okkar
mjúkum höndum og bar að vitum
beiskan ilm af sölnandi gróðri jarðar.
Öðru hverju gægðust geislar sólarinn-
ar gegnum höfug ský austurhiminsins
og slógu gliti á regndropana, sem lágu
í grasinu en liurfu nú óðum fyrir
vindi og sól. Hestarnir voru fullir
fjörs og hlupu létt og örugglega yfir
holt og deigjusund. Það skvampaði
liressilega í vatninu, er þeir ösluðu
yfir stærstu keldurnar, þessar skólplitu
leirkeldur, sem liðuðust um hálsinn
þveran og endilangan.
í einni slíkri keldu ætluðum við
að' heyja stríð dagsins, vopnaðir hinum
þúsund ára gömlu verkfærum ís-
len/kra bænda, orfi og hrífu.
Við ætluðum að hjálpa granna
okkar og góðkunningja við heyskap á
engjum lians, en engjar jarðarinnar,
sem hann bjó á, voru forblautar leir-
keldur, og þar eð hann var einyrki og
frumbýlingur í þokkabót, var hey-
fengur hans afar lítill, ekkert nema
tuggan af túninu, sem fóðraði varla
tvær kýr. Því var þessi ferð farin.
Eftir hálfrar stundar reið náðum
við áfangastaðnum, forblautu en
greiðfæru keldudragi ntilli tveggja
lágra holta. Þetta var sá akur, sem
erja skyldi. Við stigum af baki og
sprettum af hestunum, heftum þá
síðan og slepptum á beit. Hófúin við
síðan sláttinn í sundinu. Ekki var
slægjan glæsileg, mestmegnis sina ,en
það lítið var af nýju grasi, var mikið
sölnað, enda orðið áliðið sumars. En
sundið var loðið og greiðfært. Við
hugguðum okkur því við liið forn-
kveðna, ,,að allt er hey í harðindum".
Skömmu el tir að við hófum sláttinn,
í september
fjölgaði á teignum. Þar voru komnir
bændur og húskarlar frá tveim næstu
bæjum. Þeir ætluðu einnig að veita
granna sínum aðstoð. Vorum við þá
sjö saman auk einyrkjans, sem hjálp-
ina þáði. Slógum \ ið af kappi til há-
degis, og bar fátt til tíðinda fram eftir
morgninum.
En er hádegi var í nánd, fórum við
að liugsa til málsverðar og gengum
upp í annan holtjaðarinn, settumst
liver á sína þúfu og mauluðum nesti
okkar. Tóku flestir vel til matar síns,
þó að kaldur væri og ekki fínt fram-
reitt þarna í holtinu. Meðan matazt
var, spjölluðum við um heima og
geima, tíðarfar, lieyskap, stjórnmál og
síðast, en ekki sízt, hinar væntanfegu
göngur fram um heiðar. Allir hefðum
við fúsir tekið okkur í munn orð Jón-
asar:
„Eins mig fýsir alltaf þó,
aftur að fara í göngur."
Um þessi efni var rætt fram og aftur
góða stund, unz einn félaganna varp-
aði fram þeirri spurningu, hvort ekki
væri von kvenfólks á teiginn, aumt
væri að vera kvenmannslaus á engjurn
héilan dag og það ekki skemmtilegri
engjum en þessu bölvuðu feni. Var
þessari spurningu lians svarað með
ýmsum athugasemdum um hollustu
lians við hið fagra kyn, en áður langt
leið upplýstist þó, að von væri þriggja
blómarósa upp úr hádeginu, og bráð-
lega rættist sú von.
Að málsverði loknum var liði skipt.
Héldu fimm karlmannanna áfram
slætti, en stúlkurnar þrjár og við þrír
karlmenn, fórum að raka, og var sá
kvenholli í þeim hópi.
Fátt bar til tíðinda við rakstur-
inn, nema livað ein daman óhreink-
aði illa fótabúnað sinn, þegar gras-
rótin brast undan fótum hennar og
hún sökk ískyggilega djúpt í vilpuna,
sem undir bjó.
Við rökuðum forblauta ljána í rast-
' ir og söxuðum, bárum síðan föngin
út í jaðrana. Þetta var erfitt verk og
sóðalegt, því að sundið var blautt og
heyið einnig, og allt löðraði af leir.
Um miðjan dag færði bóndinn okk-
ur kaffi. Kom liann með það á flösk-
um geysimörgum, sem hann reiddi
undir sér í poka. Settumst við þá að
kaffisumbli í holtinu, og var glatt á
lijalla.
En ekki var til setunnar boðið, og
skömmu seinna voru allir komnir til
vinnu sinnar. Var unnið af kappi
lram í rökkurbyrjun, og stóðst það á
endum, að þá liöfðu sláttumennirnir
lokið við allt, sem slægt gat talizt, og
við rakstrarfólkið rökuðum upp. Ár-
angur dagsins virtist í fljótu bragði
mikill, en sá \ ar þó galli á gjöf Njarð-
ar, að eftir var að koma lieyinu lieini
í kot einyrkjans, og það var mikið
verk og erlitt, því að ekki yrði það
ílutt öðruvísi en á klakk, að sið for-
feðra vorra, slíkur var vegurinn um
hálsinn. — En það er önnur saga.
Að loknu verki fórum við að ná
liestum okkar og búast af stað heim-
leiðis. Kvaddist nú fólkið, og liélt
hver til síns lieima. Við bræðurnir
vorum mun lengur á heimleiðinni en
á engjarnar uni morguninn, enda var
komið myrkur og vegurinn ógreiðfær.
Ferðin gekk þó slysalaust, og náðum
við lieini lieilu og höldnu.
Við vorum þreyttir eftir erfiðan
dag, en glaðir þó og ánægðir yfir góðu
dagsverki. — Engin gleði er sannari
þeirri, sem vel unnið verk veitir.
Sá, sem þekkir ekki þá gleði, veit
ekki, hvers virði lífið er.
Ö. Z.
BRIDGE
Þann 27. f. m. fór fram tvímennings-
keppni í Bridge í skólanum. Þátttaka
var all sæmileg eða tólf pör. Efstir í
þessari keppni urðu:
Vilhjálmur Þórhallsson og Rafn
Hjaltalín með 74 stig.
Sverrir Georgsson og Lárus Jónsson
með 68i/o stig.
Kjartan Ólafsson og Jón Guðjóns-
son með 65 stig.
Ottó Jónsson og Jón Árni Jónsson
með 6014 stig.
Björn Arason og Björn Halldórsson
með 5614 stig.