Muninn - 01.12.1952, Blaðsíða 15

MUNINN
13
dálítið aftur úr. Líður nú svo, unz við
komnm niður á brúnina, að ég liefi
náð hinum. I'yrir neðan okkur ólgar
Glerá, og er á henni einn staður, sem
er greiðfær yfirferðar. Leggja nú félag-
ar mínir af stað niður gilið, einn og
einn. Loks erum við eftir uppi á brún-
inni, Jón Halls og ég. Körpum við
nú lengi um, livor okkar skuli leggja
fyrr af stað niður, og verður úr, að
hann skal fyrst. Eftir augnablik er Jón
horfinn, og ég sé hann, eins <jg blátt
strik, renna niður snarbratta hlíðina.
Þetta er ægilegur hraði. Ég fyllist
skelfingu, er ég sé, ltvað verða vill.
bað síðasta, sem ég sé er, að Jón miss-
ir stjórn á skíðum sínum, og er ég lít
við aftur, sé ég, hvar Jón er að burðast
hundblautur upp úr ískaldri Glerá.
Hjartað berst ótt í brjósti mér. „A
slíkt einnig fyrir mér að liggja?“ hugsa
ég. ,,Nei, aldrei.“ Og með varkárni
tek ég að leta mig niður brattann,
skref fyrir skref. Það var að vísu varla
skíðamannslegt, en því fór nú betur,
að félagar niínir voru önnum kafnari
kringum Jón en svo, að þeir væru að
veita mínum klaufalegu limaburðum
athygli. Ég kemst nú loks niður og fæ
þær fréttir, að Glerá liafi gleypt eitt-
hvað af skíðaútbúnaði Jóns.
Er nú ekkert ráð vænna fyrir Jón,
en að fara til skálans og þurrka spjarir
sínar. Drattaðist hann nú heim á leið
þungbúinn og aftursiginn, og lak úr
honum bleytan.
\'ið héldum nú áfram göngu okkar
og tókum stefnuna á Skíðastaði. Atti
þar að bíða Baldur Ingólfsson, inað-
urinn, sem gárungarnir sögðu að hefði
„Mountain Madness”. Og sá varð
raunin á. Við Skíðastaði hafði Baldur
hreiðrað um sig. Sat hann nú þarna og
hvolfdi í sig nesti sínu. ,,/Etlar allur
þessi hópur á S-s-s-úlur?“ sagði liann
með svo fagurrödduðu þýzku essi, að
ég nærri klökknaði. Og allir gáfu já-
kt ætt svar.
Er nú lagt af stað hina löngti leið
að hinu langþráða marki, Súlum. Með
jöfnum hraða í glaða sólskini og blíðu
mjakast þessi einfalda röð áfram. Seg-
ir nú lítið af för okkar, fyrr en hæsta
hjallanum er náð. Er þá veður tekið
að versna, og telur fararstjórinn ekki
ráð að dvelja lengi uppi, ef við ættum
að finna skíði okkar, en þau geymdum
við neðar í hlíðinni. Er nú borðað
nesti, og að því búnu haldið niður
aftur. Var það ærið skringileg sjón að
sjá þær aðfarir. Ymist \eltust menn.
hlupu, hoppuðu og skoppuðu á allan
mögulegan hátt. Loks náðum við til
skíða okkar, og voru þau nti spennt á.
Leið nú ekki á löngu, J>ar til hríðin
var svo dimin, að eigi sá handaskil.
Varð ]n í liver að reyna að rekja slóð
Jjess, er á undan fór. Var svo stanzað
öðru hverju til þess að taka manntal.
Loks kom svo, að einn vantaði. Var
það Haukur Melax. \Tar Jrá að vörmu
spori settur á laggirnar leitarflokkur.
Var þar foringinn Baldur. En flokk-
urinn \ar \ arla kominn af stað, þegar
mannvera sást koma út úr hríðinni.
Þóttust menn þar kenna Hauk. Var
nú haldið áfram um stund, fór ég
næst á eltir Baldri, og dró hvorki
sundur með okkur né saman.
Allt í einu sé ég, að Baldur stöðvar
sig, og í sama mund rekur hann upp
org. Með snarræði vind ég mér út úr
slóðinni með Jaeim afleiðingum, að ég
stingst á höfuðið niður í gjótu, og lá
mér um stund við andhlaupi. En brátt
bráði þó af mér, og tók ég þá að
grennslast um, hvað gengið hafði að
Baldri. Komst ég að því, að snjór hafði
setzt á gleraugu lians og blindað hann.
Brátt varð ég viðskila við hópinn, en
heyrði þó við og við hró og köll félag-
anna, og skildist mér á þeim, að fylk-
ingin hefði riðlazt. Allt í einu heyri ég
hljóð utan úr dimmunni, sem mér
þykir kunnugt. Auðvitað höfðu heima-
menn orðið smeykir, er liríðin skall á.
Höfðu Jreir nú tekið Útgarðshornið,
en Jjað er horn, sem notað er til þess
að gefa til kynna matar- og kaffitíma,
og tekið að þeyta Jwð af öllum mætti.
Ég gekk nú á hljóðið og náði brátt
t~-- —
M U N I N N
Útgefandi:
Málfundafélagið „Huginn".
Ritstjórn:
Arni Kristjánsson,
Asdis Jóhannsdóttir,
Jón Cuðjónsson.
Prentstjórn:
Jón Hallsson,
Ólafur Einarsson,
Sigurpáll Vilhjálmsson.
Prentverk Odds Bjömssonar h.f.
skálanum, og voru J>á félagar mínir
fyrir nokkru komnir heim. Hlógu
heimamenn að ásjónu minni, og skal
mig ekki undra, J»\ í sjálfur varð ég
hálfsmeykur, J»egar einhvcr góðgjarn
náungi rétti mér spegil og bað mig að
líta í hann. Var ég orðinn þreyttur af
göngu, og héngu í hári mínu snjó-
flygsur. Svo yfirbugaður var ég af
Jjreytu, að ég gekk brátt til náða, enda
var farið að lnima. Svaf ég í einum dúr
til morguns.
Er ég var vaknaður um morguninn,
gekk ég út á hlað ásamt nokkrum
heimamönnum og sýndi |»eim J»rek-
virkið, leiðina, sem ég (ásamt félögum
mínum) hafði farið daginn áður. Gat
ég J»á ekki að því gert að taka orð
skáldsins í munn mér og sagði:
„Sjáið tindinn! Þarna fór ég.
Ejöllunum ungur eiða sór ég,
enda gat ei farið hjá því,
að ég kæmist upp á tindinn.
Leiðin er að vísu varla
vogandi, nema hraustum taugum,
en mér fannst bara
bezt að fara
beint af augum.“
Skiðagarpur.
£ ?
$
£
I
I
&
£
í
£
„EGYPTINN“
;kemmtilegur.
er s
GlecY
?
il'.
1
f
ileg jol, nemenclur.
<■
<?
-5-
f
?
i\'-
t
1
I *
é uuixryi'UALnu vjLJtjj i».iwi\i\aawiNnif l
| 1
£ £
BOKAFORLAG ODDS BJORNSSONAR