Muninn - 01.12.1952, Blaðsíða 7

MUNINN
5
áhorfenda. Síðan var keyptur fjöldi
Morgunblaða, vínber og hverabrauð
og með þær vistir haldið áfram heim-
leiðins.
Ekið var um Þingvelli, Uxahryggi
og Borgarfjörð, allt að Fornahvammi,
þar sem við snæddum hádegisverð af
mikilli lyst. Ausandi rigning var skoll-
in á, og þótti okkur bezt að halda
okkur í farartækjunum.
Ekki létum \ ið þó veðrið hafa nein
áhrif á hugarkæti okkar, og var aldrei
linnt á hljóðum alla leiðina. Voru
sungnar vísur af öllum gerðum:
stældar, frumsamdar og jafnvel ó-
samdar, undir margvíslegum lögum.
A Blönduósi réttum við aðeins úr
Eg arkaði götu úr götu. Kuldinn
nísti mig inn að beini, og sulturinn
var kveljandi. Hvert var ég eiginlega
að fara? Ég hafði ekkert hugsað urn
það. Bara að ganga lengra og lengra
í auðnuleysi sveltandi olnbogabarns.
Ljóskerin vörpuðu daufu skini vfir
göturnar hér og þar og voru jafn
kuldaleg og máninn, 'sem glotti af og
til milli þjótandi skýjanna. Ég lædd-
ist inn í húsagarð og stóð stundarkorn
í skjóli við húsvegg. Inni var bjart og
hlýtt, og þeir, senr þar voru, lröfðu
nóg til að þjóna maga sínunr með.
Sálnralögin sendu angurværa tóna
sína út í kuldann og myrkrið, og
minntu alla veröldina á fæðingu frels-
arans og hátíð jólanna. Börnin gengu
í hring kringum skrautbúið jólatré
og sungu vers. Gleðin skein út úr svip
allra, og það var eins og engin sorg eða
böl væri til. Osjálfrátt hreyfst ég nreð
og gleymdi stundarkorn, að ég var
svangur, kaldur og tötrunr klæddur.
Snögglega hljóðnaði söngurinn, og
tíguleg lrúsmóðir bað lieimilisfólkið
að setjast til borðs.
Ég rankaði við nrér og læddist burt.
Sektartilfinningin konr yfir nrig. Ég
hafði engan rétt til að taka þátt í jóla-
helginni nreð því að horfa á aðra, svo
auvirðilegur senr ég er. Aftur skjögr-
aði ég eftir götunni í stefnuleysi. Ég
var konrinn nrargar rastir frá gisna
tinrburskúrnunr, senr ég lrafðist við í,
þegar ég svaf. En mig langaði alls
bökununr, annars var haldið viðstöðu-
laust áfranr.
LTndur urðunr við fegin, þegar við
sáum bjarma fyrir Akureyrarbæ, því
að hversu ágæt, sem hver ferð kann að
vera, er alltaf bezt að konra heinr.
Unr kl. 11 ókunr við í hlað Nýju
Heimavistarinnar, ogvar þá skólasöng-
urinn sunginn af heilunr hug. Skóla-
meistari konr og bauð hópinn velkonr-
inn, og að lokum var lrrópað ferfalt
húrra fyrir M. A.
Segja nrá nreð sanni, að ferðin liafi
heppnazt nrjög vel, og nrinningarnar
um hana nrunu krydda lnersdagsleika
daganna, eins og piparinn plokkfisk-
inn. ,/• zí.
ekki þangað núna. Sjúkrabifreið þaut
ýlfrandi fram hjá. Einlrvers staðar
hafði skaparinn rofið jólagleðina. —
Þannig var lögmál lífsins. Sunrir voru
sorgnræddir, aðrir glaðir. Sunrir höfðu
nóg, aðra skorti. Ekki gat ég að þessu
gert, og það gátu víst aðrir ekki lreld-
ur. —
Ég vafði frakkatuskunni fastar að
nrér og herti á snærisspottanunr, senr
éo- hafði brugðið utan unr nrig. Kuld-
inn nísti nrig enn fastar, og mig verkj-
aði í nragann. Ég beygði nrig niður
og tók hnefafylli af snjó í loppna lrend-
ina og staitk lronum upp í mig, en ég
vissi það af reynslunni, að slík næring
var á nróti lögmálum náttúrunnar.
Dinrnrur hljómur kirkjuklukkn-
anna barst til nrín ttr fjarska. Það var
undarlegur, seiðandi hljómur,og hann
sneri hugsanagangi nrínunr út á aðrar
brautir. Ég minntist þess, er ég var
lítill og lrafði gengið við hlið nróður
nrinnar í kirkju á jólunum, og við
settunrst þar, senr lítið bar á okkur,
og lrlýddunr á jólaboðskapinn. Þá
hafði hún stundum bent á prestinn
og hvíslað að nrér, að ég ætti að verða
prestur og segja eitthvað fallegt við
fólkið, til þess að gera það betra og
réttlátara. En ég skildi aldrei, hvernig
fólkið átti að vera betra og réttlátara.
Mér fannst það alltaf gott og réttlátt.
Það hafði alltaf verið svona, síðan ég
nrundi fyrst eftir mér. En nú gat ég
ekki spurt nróður nrína lengur. Guð
hafði tekið hana frá nrér á kaldri vetr-
arnóttu, eltir að hún hafði verið veik
um tínra, og við höfðunr ekkert haft
til að seðja hungur okkar á í nokkra
daga. S\o komu ókunnir nrenn og
tóku hana. Þeir litu ekki við nrér og
sögðu ekkert, og ég ekki heldur.
Ég þramnraði áfranr eftir snævi
þöktu strætinu. Máttleysið var að yfir-
buga mig, og ég varð að konrast í skjól.
Ég rölti á bak við hús og fann þar
skúr og skreið inn um gat, senr einu
sinni hafði verið gluggi. Inni var
nryrkt og kalt. Ég var í þann veginn
að leggja nrig út af í eitt hornið, er
hvæsandi köttur stökk að nrér. Hann
lét óíriðTega. Ég rétti til hans hendina
til að strjúka hann og blíðka, en lrann
\ irtist ekki skilja það og stökk á nrig
og nísti í mig klónunr. Ég greip í
nrjúkan feld lrans og kastaði lronunr
frá nrér. Því var kötturinn svona
grinrnrur? Lífið hafði eflaust leikið
hann grátt, fyrst lrann varð að hírast
hér í kuldanum. Hann var tortrygg-
inn og var að verja rétt sinn. Þannig
er lífið, enginn á að ganga á rétt ann-
arra. I harðri lífsbaráttu vaknar tor-
tryggni, og þó fannst nrér alltaf, að
allir gerðu rétt. Kötturinn fór nú aft-
ur að hvæsa að mér. Ég skreið út og
öfundaði hann af loðfeldinunr sín-
unr hlýja og óbilgjörnum kröftum
dýrsins.
Og aftur stóð ég ráðalaus á ísaðri
götunni. Það var víst ekki unr annað
að gera en að rölta heinr á leið, þótt
ég yrði kannske alla nóttina á leiðinni.
Mig varðaði heldur ekkert um tímann,
bara að ég kænrist, og það hafði ég
alltaf getað hingað til. Og nú lá'Ieið
mín heinr í kalda skúrinn.
Ég veit ekki, hve lengi ég var á leið-
inni lreim, en eflaust hefir það skipt
klukkustundum. Fætur nrínir voru
dofnir al kulda, og ég skjögraði nreð-
franr girðingum lrúsagarðanna. Og
loks stóð ég fyrir utan kofann nrinrr
og þreifaði nrig inn.
I einu lrorninu fann ég fletið nritt
og lagðist niður. Á litlu kerti, sem ég
hafði fundið úti í snjónum nokkrunr
dögum áður, tendraði ég ljós og yljaðí
hendur nrínar við flöktandi logann.
Kannske hafði einlrver týnt þessu
kerti úr kertapakkanum, senr keyptur
hafði verið til jólanna. Ég vissi það
ekki og konr það ekki við. Kertið var
mín eign, og nú lét ég loks eftir nrér
Aðfangadagskvöld