Muninn - 01.03.1961, Side 7

svo kom hún með mér eins og skot. Karlinn
og kerlingin voru sofnuð og Anna systir útí
bæ. Svo þetta var sko allt í lagi.
Við gengum inn og settumst við eina
borðið, sem var laust. Ég leit í kringum mig
og horfði á fólkið borða kínversk grjón.
Menn kepptust við, dæstu og stundu og
bólgnuðu út. Þjónn kom hlaupandi og
bugtaði sig. Hann var kófsveittur. Björn,
minn góði vinur, mælti: Serviteur, færið
oss tvöfaldan skammt af kínverskum grjón-
um.
Þjónninn fór með það sama til þess að
færa okkur þessa fjörefnaríku fæðu.
Hér var lífið í fullum 2;anaíi. Menn
komu, menn fóru, og rakst hver á annan.
Það er lífsins saga. En surnir báðust líka af-
sökunar og skömmuðust sín. Þeir vissu, að
Guð gæfi þeim medalíu fyrir. Menn töluðu
og þeir hlógu, sumir blístruðu eða þá köll-
uðu, uppá tilbreytingu frá kliðnum. Sumir
ræddu lífsins vandamál og aðrir slógu fram
bröndurum og hlógu síðan að þeim. En
drýgstir af öllum voru þeir, sem höfðu
áhuga fyrir gjörðunr náunga síns; og það
er lofsvert.
Þjónninn kom að vörrnu spori með fat og
diska, setti á borðið framan við okkur og
fékk okkur prjóna. Síðan hljóp hann braut.
A fatinu voru kínversk grjón, og svo mjög
hafði vinur minn útlistað töframátt þeirra
og hollustu, að vatnið kom fram í munninn
á mér, þótt ég hefði aldrei bragðað slíkan
kost áður. Fyrst fékk ég mér dálítinn slatta
á diskinn og stakk prjóninum í grjónahrúg-
una, en það tolldi ekkert á honum. Vissu-
lega roðnaði ég svolítið, en lét á engu bera,
dró upp vasaklútinn og þurrkaði mér um
liendurnar, en athugaði á meðan gaumgæfi-
lega, hvernig Björn, vinur minn, beitti
prjóninum. Þar eð Björn hafði bæði sigrað
andann, persónuleikann og prjón, þá hlaut
ég að geta sigrað prjón. Þegar ég hafði kom-
ið vasaklútnum á sinn stað, hóf ég því aftur
tilraunir með prjóninn, mjög nákvæmar og
vandasamar, og tókst að koma einu grjóni
upp í mig. Brátt hafði ég náð leikni og ör-
yggi í allri meðferð prjónsins og hámaði í
mig grjónin. Aðferðinni er mjög erfitt að
lýsa, enda flókin. Ég lauk við skammtinn
og fékk mér aftur á diskinn. Fiðringur fór
um lioldið og fögnuður sálina. Sá er fær í
flestan sjó, er neytir slíkrar fæðu. Kvöldið
rann braut frá samræðum okkar um heims-
ins mál, stjórnmál og konur og mörgum
skömmtum af kínverskum grjónum.
Það var orðið áliðið, þegar við komum
okkur saman um að ljúka máltíðinni og
halda heimleiðis. Enn hírndu strákarnir
undir veggnum, ámátlegri en fyrr.
Hún er ekki fædd í gær, hún Gunna Jósa-
fats, sagði sá ógreiddi, um leið og við fórum
framhjá.
Snemma morguninn eftir vaknaði ég og
hafði slæman verk í vinstra herðablaðinu.
Ég bylti mér sitt á hvað, en sársaukinn
minnkaði ekki. Ég staulaðist því framúr og
hringdi í doktorinn.
Og hvað hafði ég upp úr því? Jú, nti sit
ég hér, Jónatan Jónatans, vesæll maður, og
rná ekki borða kínversk grjón. Án þeirra
verð ég að lifa lífinu eftirleiðis, í eymd og
angri. Það er mín raunasaga. h.
SJÁLFSM ORÐ
Þín vegna ég þjáist daga og nætur.
Þín vegna ég lít ei glaða stund.
Þín vegna minn þanki ei hlær né grætur.
Þig ég elska, fagra, ljósa sprund.
En þitt er valdið; athöfn þín og orð,
sem endurskin frá spegli þinnar sálar
stjórna mínum gerðum. Gömul morð
ég grufla upp, og skotið lífi kálar.
— nemo.
M U N I N N 59