Muninn - 01.03.1961, Blaðsíða 13

HERRANOTT A AKUREYRI
Alltaf gleður Jsað norðlenzkt hjarta, þegar
góðir gestir koma sunnan yiir fjöllin til að
vökva menningargarðinn við Pollinn. Og
að þessu sinni hefur M. A. gilda ástæðu tii
að þakka fyrir sig, því að mér hefur skilizt,
að leikför Hen'anætur M. R. til Akureyrar
á dögunum hafi verið óslitin sigurganga og
öllum til ánægju. Og Jaað er gott til Jress
að hugsa, að fyrsta leikför M. R. til Akur-
eyrar tókst svo vel, ekki sízt af því að búið
var að slá hópnurn varnagla, áður en upp
var lagt: Akureyringar væru dálítið seinir
til að brosa. En á frumsýningu fengu þau
að eigin sögn „gott hús,“ og ég vænti þess,
að svo hafi einnig verið um hinar sýning-
arnar tvær. Viðfangsefni Herranætur á
þessu herrans ári var brezkættaður garnan-
leikur eftir Benn W. Levy, sem sótt hefur
efnið í hinn auðuga goðsagnaheim Grikkja,
en þangað virðist sífellt mega leita til fanga,
þótt annað forgangi. Vitanlega lrefur höf-
undur svo lagað ,,temað“ í hendi sér að eig-
in geðþótta. Mér fannst þetta bráðskemmti-
legur leikur, og bar margt til. í vitund
margra, sem misjafnlega vel hafa lesið sín
klassísku fræði, er goðaheimur Grikkja og
Rómverja og heimsglorían við suðlægar
strendur óhugnanlega steinrunnin, köld og
dauð. En svo gerðist það í leikhúsinu eitt
vetrarkvöld, að ungir og áhugasamir
menntaskólanemar, fullir af lífsfjöri og
leikgleði, sýndu okkur þessa veröld í nýju
ljósi svo skemmtilega og eftirminnilega, að
virðulegir borgarar veltust um af hlátri í
sætum sínum. Glensið hafði yfirhöndina,
en ósviknar sannleiksörvar flugu þó við og
við út í salinn, eins og vera ber. Hlutföllin
milli Joess eilífa og stundlega voru hin
ákjósanlegustu. Köld og hrein tign hins
óbrotgjarna marmara ríkti á sviðinu til
beggja handa í rnynd Jieirra Seils og Heru.
En aftur á rnóti gat enginn varizt brosi,
þegar Jjessi goðkynjuðu hjónakorn fóru að
kíta um sambúðina eða létu til sín taka á
vettvangi dagsins. Já, svipbrigði Seifs voru
ákaflega mannleg, og man ég það ekki
rétt, að Hera fengi glóðarauga? Annars var
aldrei ætiun mín að gerast leikdómari, —
aðeins að þakka komuna. Þess vegna læt ég
nægja að minna á, hve leiknreðferðin var
heilsteypt og jöfn og vandfundnir „dauðir
punktar." Þeir félagar Herakles og Þesevs
stóðu sig með prýði í erfiðum hlutverkum,
báðir ófullkomleikanum liáðir, en bættu
hvor annan upp, eins og vina er vandi.
Hinar hugprúðu Skjaldmeyjar gerðu hlut
kvenlegs yndisþokka mikinn og góðan, en
geisuðu ótæpilega, þegar í harðbakkann
sló. Má því að lokum segja, að allir, sem
að þessari leiksýningu stóðu, hafi lagzt á
eitt til að gera hana eftirminnilega. Leik-
skráin var stór og vönduð og ómetanleg til
að kynna menn og málefni í stuttri heim-
sókn. Og eins og góður maður sagði: Ekki
sakar að geta þess, að þýðingin er verk nem-
enda sjálfra, Tómasar Zoéga og Stefáns
Benediktssonar. Hún er kjarngóð og nátt-
úrumikil, — nánast af skagfirzkum toga.
Ég orðlengi þetta ekki frekar. En ef ein-
hverjum úr M. R. skyldi berast Muninn í
hendur, er rétt að taka Jretta fram: M. A.
þakkar ykkur af heilum hug þessi nem-
endaskipti og þessa leikför. Við þökkum
ykkur hlý orð um M. A. og ánægjuleg
kynni. Og þó að undirritaður verði ekki til
þess að segja um það síðasta orðið, þykir
mér ótrúlegt, að kollegar ykkar fyrir norð-
an spilli fyrir því, að þið komið í aðra heim-
sókn með Herranótt. Ég býst við, að ykkur
hafi þótt bæjarblöðin okkar fáorð um fyr-
irtækið. En þennan pistil birtum við í góðri
trú. Þið vitið þá, að einhver hefur brosað.
Með Jrökk fyrir komuna.
Hjörtur Pálsson.
M U N I N N 65