Muninn - 01.11.1967, Blaðsíða 8

Fornar dyggbir
(Auld lang syne)
Fornar dyggðir fyrnast ei
— nú freyðir vin um borð. —
Fornar dyggðir fyrnast, ei,
né fyrstu tryggðaorð.
Þœr öldnu veigar ylja sál,
sem á slíkt minja-gull.
Nú dreypum við á döggum þeim
og drekkum tryggða-full.
Við gengum fyrr um grœna hlið
og gáðum út á mar.
En sólin kvaddi Ijósan lund
og leiti á milli bar.
Við deildum áður gleði og glaum,
og gáfum hjarta og mund.
Og þó var eins og alla skorti
orð á kveðju-stund.
Við lögðu-m uþp i leitir fyrr
þó léttan hefðum mal.
En vegir skiptust, — eftir er ég
einn á Langadal.
Þó feli skýin sumarsól
og syrti að um stund,
með hjartað fullt af gleði og grát
ég geng á vinafund.
Þœr öldnu veigar ylja sál,
sem á slikt minja-gull.
Nú dreypum við á döggum þeim
og drekkum tryggða-full.
Karl ísfeld þýddi.
Muninn, 3. tbl. 5. árg.
Kvæðið er hér tekið upp eins og það birtist
síðar í kvæðabók Karls „Svartar morgun-
frúr“.
jVluninn flýgur
Flýgur hrafninn, fróðleik safnar,
fer um kveld að heimaeldi,
ber oss Ijóð úr lýðasjóði,
er loga bjarta kveikja í hjarta.
Draumaveldis dýrðareldur
dreifir birtu i hugarsorta.
Andans gull, sem aldrei sþillist,
okkur fœri Muninn kceri.
Svifðu hátt, til himinsáttar,
hafðu langa dagsáfa?iga!
Þú skalt kynda eld i anda,
efla dug og þrek i huga!
Fœrðu okkur allt, sem stœkkar
andans sjóði, Muninn góði!
Heillavœttir ásaættar,
okkar blaði fylgi úr lilaði!
Óskar Magnússon frá Tungunesi.
Muninn. 1. tbl. 3. árg.
8 MUNINN