Muninn - 01.11.1967, Blaðsíða 37

ílát nokkurt, er var við hlið líkneskisins og
líktist skaftpotti að lögun. Síðan dró hann
hendina varlega upp úr pottinum, og var
sem hann hefði innibyrgt eitthvað í lófa
sínurn, því næst slæmdi hann hendinni eld-
snöggt yfir höfuð og háls krjúpandi stúlk-
unnar og lét innihald lófans renna niður og
öskraði um leið: „RECEPTIO!“, og tóku
þá hinir prestarnir að góla með áðurlýstum
hætti og hættu ekki fyrr en æðsti prestur-
inn öskraði: „M. A.!“ samtímis og hann
sleppti rennvotri stúlkunni. Nú var hún
ekki lengur busi að dómi efribekkinga, þessi
frumstæða athöfn hafði hamflett hana.
Nú var hver businn eftir annan vígður
á alveg sama hátt, að undantekinni smá at-
hugun á gáfnafari sumra, er prófað var með
spurningum, og fengust sjaldan rétt svör, en
það vakti mikla kátínu meðal áhorfenda,
sem orðnir voru svo „uppstrílaðir“ af
spenningi, að líkast var sem þeir væru að
horfa á nautaat. Þeir nöguðu á sér neglurn-
ar, klifruðu upp á borð og stóla og jafnvel
hlógu.
Mjög var nú gengið á lið busanna, fáir
óvígðir eftir. Vígsluprestarnir voru búnir
að missa sinn drungalega helgisvip, og
hrökk jafnvel út úr þeim stöku fimm-aura
brandari annað slagið, sem allir hlógu að,
nema busarnir.
„Hvað er það, sem er rautt og gengur upp
og niður?“ spurði einn af prestunum þann
er vígja skyldi. „Ha?“ sagði businn. „Rautt,
upp og niður, ha?“ „Tómatar í lyftu, tómat-
ar í lyftu“, hvísluðu hinir busarnir til að
bjarga félaga sínum frá ævarandi skömm.
„Já,“ sagði businn. „Auðvitað eru það
tómatar í lyftu, ha?“
„Hreinræktaður þvættingur," sagði æðsti
presturinn. „Það er tunga í lafmóðum
hundi, drengur.“
„Já, auðvitað," sagði businn og skamm-
aðist sín auðsýnilega fyrir vankunnáttu
sína.
Síðan var hann vatni ausinn.
Síðasti businn gekk nú fram og sagði til
nafns síns, og eftir að hafa gatað á gáfna-
prófinu, var hann vatni ausinn.
Og nú fyrirfinnast engir busar í M. A.
G. S.
- Muninn 1927-37
Framhald af bls. 7.
Muninn m. a. skemmtunum í Latínuskólan-
um gamla. Þar var haldin árlega mikil há-
tíð á afmælisdegi Kristjáns 9. Danakonungs,
og mættu til hófsins landshöfðingi og amt-
maður, prýddir heiðursmerkjum, og biskup
hempuklæddur. Þóttu þessar skemmtanir
hinar virðulegustu.
Nú verður breyting á stjórnartilhögun
blaðsins. Ábyrg ritstjórn situr í stað rit-
stjóra.
Stjórnina skipuðu: Halldór Halldórsson,
kennari, Friðfinnur Olafsson, Kári Sigurðs-
son, Sigurður Sigurðsson, Örlygur Sigurðs-
son.
Blaðið er fjölritað næstu tvö árin og ber
sterkan svip Örlygs. Hann dregur þar upp
hverja myndina annarri spélegri af lærifeðr-
um og nemendum, og eru myndir hans um
skeið drjúgur helmingur blaðsins. I heild
er efnið létt og skemmtilegt og alvörumál
látin sitja á hakanum.
Læt ég svo lokið að segja frá bernsku
Munins.
Alda Möller.
STÖKUR
Ung ég vildi verða fræg
af vísum snjöllum yrkja sæg.
Át svo það, sem Óðinn skeit.
Afleiðingin. . . .? Stutt og feit.
Sprundum eftir fýsnir fann,
fráleitt heima situr.
Fundum- heitum -ástar ann
ekki reynist vitur.
Z
MUNINN 37