Muninn - 01.11.1967, Blaðsíða 23

Annáll skóla er mjög góður, skrifaður af
Jóni Hlöðver Áskelssyni. Vísukorn eitt,
skemmtilega vitlaust, birtist í einu blaðinu.
Það er eftir íón og heitir „Um reykingar í
skólanum".
Hestamennska er mikið stunduð í
hreppum austur sbr. vísuna
Haltur ríður hrossi, sem
er ort þar.
Hef ég svo ekki meira að segja
um fjársvik.
Ritstjórinn, Friðrik Guðni, skrifar ekki
mikið í blaðið sjálfur, en fyrir bragðið
bregður blaðið e. t. v. upp sannari mynd af
andlegu ástandi menntaskólanema, heldur
en þegar einn maður setur mestan svip á
blaðið.
Heldur er daufara yfir blaðinu næsta vet-
ur, þ. e. a. s. létt efni mjög af skornum
skammti. Það, sem helzt sker sig úr, eru
skrif ritstjórans, Páls Skúlasonar, sem fjalla
mikið um heimspekileg efni, hleypidóma-
laus og hógværðin sjálf holdi klædd, en
engu að síður er víða rnikið sagt og vel. Auk
leiðara hans má nefna þýðingu á bókar-
kafla eftir Camus. Gunnar Stefánsson gerir
og margt vel, og má þar nefna grein hans,
„Hvers mega sín orð ljóðsins", þar sem
hann ræðir framtíð íslenzkrar ljóðlistar.
Gunnar á einnig nokkur ljóð í blaðinu.
í öðru tölublaði birtist fræðileg grein um
vinnslu áls, og fylgja skýringarmyndir auk
mikils fjölda efnajafna, og er það í eina
skiptið, sem ég veit til, að hreinar fræði-
legar greinar birtist í blaðinu. Auk jressa
má nefna grein Jóhannesar Vigfússonar um
ríkjandi stefnur í tónlist og „Tregðulcigmál
andans“, viðtal við Þóri Sigurðsson.
Ég hef hér að framan rætt nokkuð um
blaðið út frá ritstjórunum, Jtví að mér hef-
ur virzt, að yfirbragð blaðsins fari mjög
eftir þeim. Sú er alveg sérstaklega raunin
með Gunnar Stefánsson. Hann setur lang-
mestan svip á blaðið með ljóðum sínum,
greinum og leiðurum, en leiðarar Gunnars
eru þeir lengstu, sem ég hef séð í Munin,
spanna alls 14 blaðsíður. Gunnar kemur
víða við, og bera leiðararnir svo og önnur
skrif hans því vitni, að hann er mjög fær
maður í meðferð íslenzks máls. Ekki er á
mínu færi að kveða upp neinn dóm um ljóð
Gunnars. Þau eru nokkuð sérkennileg og
með Jrjóðlegum blæ, Jrví að Gunnar stuðlar
oftast ljóð sín.
Sama sagan er varðandi |)ennan árgang og
marga aðra, að létt efni fyrirfinnst varla.
Lausavísnaþættir eru að vísu með fjörugra
móti og hagyrðingar góðir, t. d. Ragnar
Aðalsteinsson og Hjálmar Freysteinsson.
Af öðrum, sem eiga efni í blaðinu má
nefna íón (Jón Björnsson), sem um Jressar
mundir var einn snjallasti skriffinnur skól-
ans, en ritaði einkanlega í Gambra.
Þá er komið að 39. árgangi, }r. e. a. s.
blaðinu í fyrra undir stjórn Jóseps Blöndal.
Blaðið var með léttasta móti, en húmorinn
var Jtó lielzt til gosalegur, og þótti mér hon-
um um of beint gegn einstökum mönnum í
skólanum, samanber Jráttinn „Skyggnzt um
í skólalífi“. Kvæði voru Jrar nokkur af létt-
ara taginu, t. d. kvæði Jóseps ritstjóra. En
vönduð kvæði alvarlegs efnis birtust einnig,
t. d. „Martin Bohrmann" eftir Gunnar Frí-
mannsson og „Hafið“ eftir Ragnar Aðal-
steinsson. Þá á Grettir Engilbertsson góð
kvæði í blaðinu. Sömuleiðis hlaut Grettir
1. verðlaun í smásagnasamkeppni Munins,
og birtist verðlaunasagan „Spámaður al-
mættisins“ í öðru tölublaði. Grettir þýddi
einnig smásöguna „Síðastur heim“ eftir
Tarjei Vesaas, og Eyjólfur Friðgeirsson sög-
una „I dag er föstudagur" eftir Hemingway.
Viðtöl eru nokkur og hvert öðru betra.
Annállinn er ágætur, ritaður af Gunnari
Frímannssyni. Loks má geta minningar-
greinar um Rúnu í Barði, sem Þórarinn
Björnsson skólameistari skrifar, hlýleg og
falleg grein eins og vænta mátti.
Jón Kristjánsson.
MUNINN 23