Muninn - 01.11.1967, Blaðsíða 35

HAUSTKOMA
Ég dunda við að festa skrúfu með nögl
hægri þumalfingurs í glugga fjallabílsins.
Það er orðið nær aldimmt. Allir virðast í bili
■uppgefnir á að syngja vísur dr. Sigurðar
Þórarinssonar. Ég hætti að ólrnast í skrúf-
unni, hugsa sem svo, að hver verði að hafa
sína lausu skrúfu. Sæti mitt er við hiið bíl-
stjórans. Þegar ég hreyfi fæturna, heyri ég
notalegt sullhljóð, og í skini mælaborðsljós-
anna sé ég strigaskóna mína rennandi
blauta.
Ég hafði hrasað á bakka silfurtærrar ör-
æfalindar, sikömmu áður en haldið var heim
á leið, og rekið fæturna ofan í. Þá var enn
þá nokkurn veginn bjart, en sólin samt far-
in að nálgast jörðina aftur. Ég dró fæturna
snögglega upp á malarrönd meðfram gras-
bakkanum, því að vatnið var ískalt. En ég
sat áfram á bakkanum. Mér fannst sem ég
sæi landið í kringum mig með öðrum aug-
um en þeim, er ég horfði á fræga eldgíga og
illþefjandi drullupytti fyrr um daginn. Ég
tók eftir því, að gróðurinn, þar sem ég sat
og hinum megin við lækinn, var tekinn að
sölna talsvert. Haustið nálgaðist óðum, eða
réttara sagt var komið. Nú mundu karlarn-
ir fara að stinga puttunum ofan í vatnskassa
bílanna sinna á morgnana, þegar þeir væru
búnir að pissa upp við skúrinn, þeim megin,
sem ráðskonuglugginn var ekki. Nú færi að
styttast í veru stelpnanna á hótelinu, og
fjörið dytti niður í benzínsöluskúrnum. Þar
hafði Lína eytt meiri hlutanum af sumar-
kaupinu sínu í kókosbollur og Egils appel-
sín. Það var undarlegt, hvernig Lína gat
alltaf verið jafn kát og hispurslaus. Hún
lifði lífinu svipað og máríuerlan. Hún var
á sífelldu iði og virtist aldrei hægja neitt á
sér til þess að hugsa. Samt var hún ekkert
þunnildi. Hún var a. m. k. vel að sér í hin-
um nauðsynlegustu kvennagreinum, hún
vissi alltaf, hvenær það var óhætt. Nei, httn
mundi áreiðanlega ekki sitja neins staðar og
hugsa með rennandi blauta fætur líkt og
spói eða einhver annar vaðfugl. Ég var viss
um, að henni væri sama um haust. Af
hverju ekki annars sama urn haust? Var
ekki öllum sama um haust? Alveg var mér
sama. Fyrir mig táknaði haustkoma það, að
nú tæki Menntaskólinn til starfa að nýju, og
til þess var ég farinn að hlakka síðari hluta
hvers sumars. Og heima fannst mér alltaf
fallegast á haustin, gaman að smala, þegar
lítið var af fé og hægt að virða fyrir sér gal-
tóma jörðina, eins og nýhreinsaða eftir
næturhéluna. En sumum er hálfilla við
haustið og líkja því við elli og undanhalds-
tímabil. Ég mundi, að það var stundum eins
og hálfgerður glímuskjálfti í pabba á haust-
in, áður en hann tækist á við hamhleypu-
gang vetrarins. Kannske ég hafi farið ein-
hvers á mis við að óttast ekki haustið og vet-
urinn, vera ekki háður árstíðum.
Eg hrekk upp úr hugrenningum mínum
við að missa naglaklippur á gólfið, en ég
hafði ósjálfrátt tekið þær úr vasanum og
byrjað að herða skrúfuna í gluggakarmin-
um.
Þotmes III.
Vel sagt
Lífeðlisfrœði í 6. s. b.
Friðrik Dan. spyr Steindór:
„Hvernig stendur á jrví, að maður fer að
hósta, þegar maður er að verka úr eyrun-
um?“
íslenzka i 6. s. b.
Gísli Jónsson (um jötnana og Þór):
„Það er greinilega frarn komið, að jreir
irriteruðu hann stórlega.“
muninn 35