Muninn - 01.01.1969, Blaðsíða 13

roppi
ð niður eítir
„Bezt að taka daginn snemma“, tautaði
hann, smeygði sér í kyrtilinn og sveipaði
um sig skikkjunni. Hann greiddi vandlega
úr skegginu fyrir framan spegilinn og
snyrti það af nákvæmni, nú var hann til-
búinn. Hann gekk út úr herberginu, niður
stigann, gegnum tóman salinn og út að
hliðinu. Hann tók gulllykilinn af snagan-
um, stakk honum í skrána og opnaði svo
hliðið. Enginn var fyrir utan, það höfðu
komið svo fáið upp á síðkastið, ,,ja ekki
veit ég hvernig jietta endar allt saman. Ég
verð líklega að fara sjálfur niður eftir og
litast um, kannski mæti ég einhverjum á
leiðinni".
Hann kallaði inn í gættina: „Ég læt lyk-
ilinn á snagann Pétur, og mundu svo eftir
að láta snjóa svolítið í dag, helzt fyrripart-
inn, það er svo dæmalaust langt síðan ég
hef séð snjó. Ég býzt við að koma seint,
svo það er bezt, að þú kveikir á stjörnun-
um líka. Það er farið að skyggja svo
snemma, enda kominn vetur“. Síðan skellti
hann hliðinu í lás og tölti á leið niður eftir.
Leiðin var löng og torsótt, svo að hann sá
fram á að þetta dygði ekki, en flýtti sér að
regnboga, sem hann sá álengdar, settist
klofvega á hann og renndi sér svo niður.
I fyrstu fór hann hægt, en svo stöðugt hrað-
ar og hraðar, hraðar og hraðar. Hviss allt
í einu sat hann á jörðinni hann hafði bara
verið nokkuð fljótur. í fjarska sá hann
borg, „ætli það sé ekki bezt að ég fari til
borgarinnar“, hugsaði hann. Á leiðinni
byrjaði að snjóa. „Já Pétur stendur fyrir
sínu, honum er óhætt að treysta". í útjaðri
borgarinnar sá hann konu, sem leiddi lítið
barn sér við hlið. Hann brá yfir sig huliðs-
hjálmi og færði sig svo nær þeim. „Nei,
sjáðu snjóinn mamma“, sagði barnið.
„Gaman, garnan, nú koma bráðum jól og
þá fæ ég margar, margar gjafir, er það ekki
mamma? Og þá kemur jólasveinninn með
stóra pokann sinn“. „Mamma skal biðja
jólasveininn að koma með stóran, stóran
pakka handa þér“. Konan og barnið gengu
framhjá. Maðurinn með skeggið, sem hafði
rennt sér eftir regnboganum horfði á eftir
þeim, svo tautaði hann í skeggið, „bezt að
sjá eitthvað fleira“, og gekk svo af stað ei-
lítið lotnari en áður.
Það hélt stöðugt áfram að snjóa, skaflar
voru farnir að myndast við húsin og börn-
in tóku þessu með mikilli gleði. Þau ærsl-
uðust og köstuðu snjó hvort í annað. Gamli
gráskeggurinn að ofan brosti í kampinn og
fylgdist ánægður með.
Nokkrir strákar tóku sig til og fóru að
kasta á vegfarendur, jafnt fólk og farar-
tæki, og skennntu þeir sér konunglega,
þegar kúlurnar smullu á bílunum, svo að
bílstjórarnir hrukku við.
Brúnin var farin að þyngjast á gráskegg,
og einmitt þá köstuðu allir strákarnir á
sama bílinn í einu, sem var að koma upp
brekku þar hjá. Við stýrið sat miðaldra
maður með dálítið yfirskegg og gullspang-
argleraugu, hann ók þarna upp brekkuna
og átti sér einskis ills von. Hann var að fara
heim í hádegismatinn og hlakkaði til að
færa syni sínum stóran aflangan pakka,
sem innihélt flunnkuný skíði, keypt hjá
honum Finni Hinrikssyni, strákurinn átti
jú afmæli í dag.
Bang, bang, bang, kúlurnar smullu allar
í einu á bílnum og sumar lentu á fram-
rúðunni. Ein af þessurn kúlum var með
Framhald á blaðsíðu 68.
MUNINN 57