Muninn - 01.01.1969, Síða 21

„Það gerir ekkert til. Þú segir mér þá
bara aftur,“ segir refurinn og færir sig nær
músinni. Hann sleikir út um í laumi, og
loks hallar hann sér alveg niður að mús-
inni og gleypir hana.
„Hmm, svona gerir maður ekki“, segir
hérinn. Neineineinei. Er það? Er þetta ekki
ljótt“?
„Var ég ekki búinn að margbanna þér að
gleypa nemendurna"? öskrar fíllinn reiður.
„Það getur verið stórhættulegt."
„Nú er komið að ragnarökum", segir
úlfurinn.
„Við verðum að ná honum aftur. Hann
var með alla sveppina mína“, gargar krákan.
„Það er einfalt, við hliðrum bara mús-
inni um einhvern vektor, á, og hvernig ger-
um við það? Já, Rauðgrani, fylgist þú ekki
með“? segir öndin.
„Ja, jú, samkvæmt einstæðiskenningu
Hafstæns er hægt að líta bæði á músina og
refinn sem sjálfstæð tregkerfi, sem þá ætti
að vera hægt að hliðra, hvoru með tilliti til
annars", svarar Rauðgrani.
„Gott, ágætt, þá gerum við það“, segir
öndin og hliðrar músinni út úr gini refsins.
„Aldrei skal ég segja þér svertingjabrand-
ara aftur“, segir músin.
„Það er allt í lagi. Þeir eru leiðinlegir",
svarar refurinn snúðugt.
„Jahérna, þetta er eitt það mesta ævin-
týri, sem ég hef lent í, og hef ég þó oft kom-
izt í hann krappan", segir músin og þurrk-
ar svitann af enninu.
„Fáðu mér beinið mitt Gunna“, segir
krákan við músina og hlær hryssingslega í
skeggið á sér.
„Hann meinar sveppina“, skýtur hérinn
inn í.
„Eg held, að ég sé að kvefast“, segir Rauð-
grani.
„Það er bezt, að ég leggi mig í hinu al-
gilda rúmi Njútons“.
„Já gerðu það. Ég ætla að experimentera
svolítið“, svarar öndin. „Ég ætla að snúa
planinu um órígó“.
Hann dregur upp sveif og byrjar að snúa
planinu með sívaxandi hraða. Fúnksjónir,
gormar og sveppir þeytast út í buskann.
Allt þeytist út í buskann. Ekkert er eftir
nema tréð, sem Arnfinnur hafði hallað sér
upp að. Hann stendur upp og heldur áfram
söngunni.
Ö O
Frá leikfélaginu
Félagatala L.M.A. jókst til muna í ár, og
hafa félagar aldrei verið fleiri en nú. Flest-
ir félaganna eru úr 3. bekk og er ánægju-
legt að vita, hversu gífurlegur áhugi \ irðist
ríkja þar, en mun minni áhugi ríkir í efri
bekkjium skólans.
I ár verður sett upp leikritið Romanoff
og Júlía eftir Peter Elstinoff. Það er gáska-
fullur gamanleikur, þrunginn ádeilu. Höf-
undur leikritsins er kunnur þúsundþjala-
smiður í leiklistarheiminum.
Leikstjóri okkar í ár er ung og dugandi
hstakona, Þórunn Magnea Magnúsdóttir.
Hún útskrifaðist úr Leikskóla Þjóðleik-
hússins árið 1964 og hélt síðan til Parísar,
þar sem hún nam leiklist við L’Eroles du
Mime et Theatre Jacques Leroq og tók
þaðan burtfararpróf árið 1966.
Kæru skólafélagar!
Margir ykkar álíta L.M.A. vera einhvern
klíkuhóp. Það er misskilningur. í augum
margra er óréttlátt á hvern hátt valið er í
leikritið. Ég vil fyrir hönd L.M.A. gera
lítillega grein fyrir því. — í þessu leikriti
eru 13 persónur, þannig að augljóst er, að
allir geta ekki verið með sem leikendur. Við
reynum að velja úr fólk, sem að okkar
áliti er hæfast til þeirra hluta. En engin
leiksýning er byggð upp af leikurunum ein-
um, þar koma margir fleiri við sögu, og
þeir sent að tjaldabaki vinna eru ekki síð-
ur mikilvægir en hinir, sem á sviðinu ern.
Þetta vona ég að l’ólk taki til athugunar.
Ragnheiður Ríkharðsdóttir.
MUNINN 65