Muninn - 01.01.1969, Blaðsíða 26

en því í ósköpunum ...
Ég stóð við gluggann og beið. Ég hafði
beðið lengi. Framan af ganginum heyrðist
lágur kliður. Ég vissi, að krakkarnir voru
að masa saman, áhyggjulaus og án vitundar
um, hvað gerast myndi. En ég vissi það, og
ég gat ekkert gert. Hvað myndu krakkarnir
segja, ef ég færi fram á ganginn og hrópaði:
„Krakkar, vitið þið ekki, að það-brýzt út
þriðja heimsstyrjöldin á hádegi í dag?“ Nei,
það var alveg vonlaust, þau myndu alls
ekki trúa mér og halda, að ég væri orðin
alveg snarvitlaus. Og hvernig gat ég líka
ætlast til þess, að þau tryðu mér, þegar ég
trúði mér varla sjálf? Hvaðan hafði ég þá
fáránlegu hugmynd, að yfir vofði heims-
styrjöld? Ég vissi það ekki, en þrátt fyrir
það var ég alveg sannfærð um, að það væri
einmitt það, sem ég væri að bíða eftir.
Sekúnduvísirinn tifaði áfram. Augu mín
Reituðu ósjálfrátt til norðurs, og um mig
læsti sig sá grunur, að einmitt einhvers
staðar þar yrði sprengingin. Sprenging. Og
hún svona rétt fyrir jólin. Mér fannst það
alveg voðalegt. Húsin á brekkunni fyrir
norðan heimavistina voru öll horfin, en
mér fannst það ekki skipta neinu máli. Og
þótt komið væri franr í miðjan desember,
þá var jörðin ennþá græn, og gulir flekkir
voru í döggvotu grasinu. Ég beið ennþá,
en svo vissi ég, að ég þyrfti ekki að bíða
lengur, því allt í einu gerðist það: Ég
lieyrði drunur í fjarska, og mér fannst gólf-
ið titra undir fótum mínum. Ég starði í
norðurátt. Fyrst sá ég gráleitan reykjar-
mökk, sem steig hægt upp í loftið, breiddi
úr sér og varð dimmfjólublár á litinn. Það
dimntdi þar sem hann lá yfir sjóndeildar-
hringnum. Sprengingin hafði orðið í haf-
inu fyrir norðan Eyjafjörðinn, svo ekki
liði á löngu, áður en geislavirkt rykið næði
inn yfir landið. Á sömu stundu sá ég hvar
stór bifreið renndi upp að heimavistinni
og út úr henni stigu allmargir menn. Ég sá
það á stígvélunum, hverjir þetta voru. Þeir
70 MUNINN