Heimilisblaðið - 01.09.1926, Síða 10

102
HEIMILISBLAÐIÐ
komu. — Borgarbúar báðu hann pá knékrjúpandi að
gefa sig eigi á vald hefndargirni Rómverja; kendi
hann pá í brjósti um j)á, og hét peim, að hann
skyldi ekki fara. Iiann sá, að peir voru pá fullir
pakklátssemi við hann, og hrópaði: »Nú er úrslita-
stundin komin. Ef vér getum eigi forðað lífi voru,
sýnum pá hugrekki með pyí að deyja með sæmd og
við góðan orðstír«.
Hugrökkustu hermennrinir fiyktust pá um luxnn, og
geystust af stað og réðust á Rómverja með báli og
brandi. Pessi áhlaup gerðust aftur og aftur í prjá
daga, svo Rómverjar urðu altaf að vera á verði.
Pá lét Vespasian beita nýrri vígvél, til pess, ef
unt væri, að lá,ta til skarar skríða. Hann lét setja
upp vígvél pá, er nefndist: hrúturinn. Ákaílega digur
bjáíki, svipaður siglutré, var látinn lianga á gríðar-
sterkum palli; var járnhöfuð sett á annan enda bjálk-
ans, ápekt hrútshöfði. Væri nú bjálkanum, sem héklc
í lausu lofti, sveiflað með krafti að múrveggjum, pá
var varla nokkur múr svo traustbygður, að hann
stæðist liöggið.
En pað var ekki auðgert, að koina péssari vígvél
upp, beint fvrir augunum á árvökru setuliði óvina;
kostaði pað margt mannslííið og mikið blóð, áður en
hún kæmist upp.
En er hrúturinn rendi á borgarmúrinn í fyrsta skifti,
lék hann á reiðiskjálfi.
Borgarmenn lustu upp angistarópi, pví að peir
hugðu Rómverja vera komna upp á borgarmúrana.
Jósef varð pá ekki ráðalaus, heldur rendi sekkjum
fullum af kornhýði, niður með múrunum, til að bera
blakið af, og dugði pað í svip; en sekkirnir héngu
á löngum stöngum; skáru Rómverjar pá á strengina
með knífum, svo að sekkirnir féllu niður. Og byrjaði
pá hrúturinn óðara aftur á eyðingarverki sínu.
Pá opnaði setuliðið skyndilega hliðið og ruddist út,
vopnað logandi kyndlum í annari hendi og brugðnu
sverði í hinni.
Javan var í fararbroddi og sveiflaði kyndlinum yfir
hófði sér og vakti og dreifði Rómverjum á ringul-
reið; varð ekki við neitt ráðið peirra meginn. Biðu
peir nú feikna tjón, allar vígvélar peirra urðu nú á
skömmum tíma að öskuhaug.
Einn var pað af Gyðingum, sem bar af öllum hin-
um að hugrekki. IJað var Eleazar Samæasson.
Pegar hrúturinn ógurlegi rendi að múrnum, pá tók
hann með stóreflis bjarg og slöngvaði pví með svo
»Fer nú vel um pig? Er pað ekk-
ert meira, sem eg get gert fyrir pig?«
Pví næst sagði hún:
aPetta er hún vina mín, Elizabet —
unnusti minn«, sagði hún og dró dá-
lítið dræmt.
Elizabet gat ekki haft af honuin
augun, og hugsaði ekki út í, livort
pað ætti víð eða ekki. Hún varð að
nota tímann, meðan hann gafst, pví
að hann var svo naumur. Og hafði
hún ekki, pegar á alt er litið, jafn-
mikinn rétt til að verða pess vör, að
sál hennar væri ástfangin, eins og
allir pessir ungu menn, sem áttu ef
til vill skamt ólifað líka. Hver veit,
nema pað sé bezti kostur ástarinnar!
* * *
Enn liðu tímar fram. Pá sjáum við
Elizabetu standa og styðja hönd und-
ir kinn. llún var sveipuð síðum, hvít-
um kjól eða kyrtli, eins og sjá má
á sumum dýrlingamyndum. — Hugur
hennar var á flugi og reikaði víða.
Tvo síðustu dagana hafði Nóretta
ekki koiriið upp til hennar, og ekki
liafði hún heldur séð Jean úti í garð-
iriura. Pað var einhver ókyrð yfir öllu
niðri í garðinum, meiri en nokkru
sirini áður: en hún skildi ekki, livern-
ig í pvi lá. Særðu hermennirnir voru
búnir sínum alfatnaði og gengu fram
og aftur um stiguna í garðinum. Ein
nunnan liraðaði sér inn í bænhúsið.
Svo var klukku hringt.. Spítalaprest-
urinn kom í augsýn í svartri, silfur-
bókaðri kápu, og aðstoðarmenn hans
með honum; prestur gekk á undan
og bar krossinn í hendi sér.
Pá var farið að syngja greftrunar-
sálma; barst ómurinn af peim söng
með ilminum upp til Elizabetar úr
garðinum, Svo var hliðið opnað, og
líkfylgdin kom út. Sá bar krossmark-
ið, sein fremstur gekk; par á eftir
kom presturinn og aðstoðarmenn hans,
pá kistan, sveipuð herfánanum, Þá