Heimilisblaðið - 01.11.1927, Blaðsíða 20

140
H EIMILI S B L A Ð'l Ð
hvað mig langaði þá til að fylgja honum; en það var
mér ekki leyft.
Skömmu síðar hvarf Jóhannes burt að sækja Pét-
ur; en honum hefði verið betra. að honum hefði
ekki verið leyfð innganga. Þið vitið, livernig Satan
freistaði hans og hversu hann hrasaði. Hrösun hans
getur verið oss öllum til viðvörunar, en við viljum
ekki dæma hann , fyrir það. Náðarríki frélsarinu
hans hefir fyrirgefið honum og síðan var hann hon-
um trúr til dauðans, og hefir trúlega gætt hjarðar
hans“.
Var Jóhannes viðstaddur, þegar Pétur afneitaði
Drotni sínum?“ spurði Kládía. „Hafi svo verið, þá
hefir hann hlotið að taka það mjög sárt, að vinur
hans skyldi láta sér svo óttaleg orð um munn fara“.
„Jóhannes fór með meistara sínum inn í réttarsal-
inn og heyrði ekki, hve huglaus Pétur reyndist. En
hann, sem þekti hjartans hugsanir hans, heyrði að
honum var afneitað þrisvar, og það hlýtur að hafa
lagst á sál hans eins og þung byrði. Hjarta hans
var fult af meðaumkvun og hann sneri sér við og leit
á Pétur, með því augnaráði, sem snart Pétur þrátt
fyrir alla mannmergðina og fylti sál hans beiskustu
iðrun; gekk hann þá út og grét beisklega“.
„Sástu Jesúm aftur María?“ spurði Kládía. „Eg
veit, að hann var dæmdur til dauða af rómverska
landshöfðingjanum, en hvar gerðist það?“
„Æ, barnið mitt, þeir fóru með hann frá einum
dómstólnum til annars, frá einum dómaranum til
annars. Þeir hæddu hann og húðstrýktu, klæddu
hann konunglegri kápu í háðungarskyni og þyrni-
krýndu. Pílatus leiddi hann þannig á sig kominn
fyrir fólkið, og lýsti því skýlaust yfir, að hann fyndi
enga sök hjá honum.
Þá héldum við, að hann mundi verða lát-inn laus,
og niðurlæging hans væri á enda. En yfirlýsing
Pílatusar var svarað með óhljóðum: „Krossfestu,
krossfestu hann!“
Prestarnir gengu á meðal fólksins og æstu það
upp, svo að það heimtaði að hann væri líflátinn. Og
svo æstir voru þeir, að landshöfðinginn bauð að
gefa þeinr einn dauðadæmdan fanga lausan á pásk-
unum eftir gamalli venju. Bað hann þá kjósa til lífs
hvorn sem þeir vildu heldur, morðingja illræmdan
eða höfðingja lífsins. Þá heimtuðu þeir að morð-
'inginn væri látinn laus, en Jesús krossfestur. Eg og
systir nhn fylgdum múgnum eins og þrumulostnar,
únni Elísabetu hugástum; honum fanst
hverri þeirri stund eytt til ónýtis, er
hann var ekki á herragarðinum. Hon-
um sárleiddist að vitja hans Lárusar
fjósamanns.
En samt var gleðin hans sorgbland-
in. Elísabet var að sönnu vingjarnleg
við hann; en það var auðséð, að hún
unni honum ekki eins og hann lienni.
Og í livert skifti, sem hann vildi
minnast á ást sína við hana, þá sneiddi
hún lijá honum. Já, það var jafnvel
eins og hún forðaðist að tala ein
við hann.
Petta kvaldi Viggó; hann fann, að
hann þurfti að gera enda á þessu, og
skrifa það, sem liann gat ekki fengið
að tala. í bréfinu gerði hann Elísa-
betu það innilega ljóst, sem honum
lá á hjarta. — En þá var líka þessi
ljúfi draumur loks á enda. Elísabet
skrifaði honum fáeinar línur og sló
allar vonir hans til jarðar.
»Hvernig ætli það fari?« kveinaði
hann af dýpstu örvinglan. Hann barði
sér á brjóst, gekk um gólf í sífellu
og förnaði höndum. »Hvernig ætli
það fari? Eg dey í sorg minni. Allar
mínar hugsanir myrkvast af þessu
mótlæti lífsins! —
»Hvernig ætli það fari?« Hann gat
ekki lmgsað sér það. Hann stóð þarna
í fullkominni óvissu um, hvernig fara
mundi. llann fékk ekkert svar við
siuni örvæntingarfullu spurningu.
Og veiztu svo, hvernig fór? Hann
vandist smám saman við að umbera
það, sem ekki varð hjá komist, og
varð rólegri í skapi. Ilonum leiddist
nú ekki lengur að vitja Lárusar fjósa-
manns. Hann sá það, sem hann þurfti
að sjá, að sé elskað á réttan liátt,
jiá útilykur ekki elskan til hins eina
elskuna til annars, heldur eykur liana
og gerir hana hreinni, lausari við
sjálfselskuna.
Fáum árum síðar gekk liann aö