Heimilisblaðið - 01.11.1927, Blaðsíða 12

132
HEIMILISBLAÐIÐ
mátt og leit á góðverkin sín og bygði á þeim vonina
um sáluhjálp sína. —
Þeófílus bar miklu hlýrri huga til Kládíu. Ilún var
svo hreinlynd og hlý í viðmóti og það átti svo vel við
hann, sem var svo dulur. Hann gat ekki annað en
dáðst að því, hve hún var hleypidómalaus, er hann
var að ráðast á trú þjóðar hennar, og hve fljót hún
var að skilja, hvað hann fór og kannast við að margt
væri rétt af því, sem hann sagði. Það varð nú mesta
yndið hans, að lesa og útlista fyrir henni heilagar
ritningar og sérstaklega að benda henni á alla þá
ritningarstaði, þar sem það var sagt fyrir, að Messí-
as, afkvæmi konunnar, ætti að koma, sá er molaði
höfuð höggormsins. Og hann las líka tíðast þá staði,
þar sem sagt er frá sigri hans, að hann skyldi leggja
alla óvini sína undir fætur sér. Hann var sjálfur bú-
inn að fá ást á honum og tilbiðja hann í niðurlæg-
ingunni, og sýndi nú Kládíu fram á, hversu hann hafi
átt að þjáðst og deyja og bera synd alls heimsins,
sýndi henni, hversu hann hefði verið fyrirlitinn og
rækur gjör af þeim, sem hann átti að frelsa. Og síð-
ast sýndi hann frarn á, að ritað væri, að hann yrði
„talinn með lögbrotsmönnum“, þrátt fyrir það þótt
liann þekti ekki synd og svik væru ekki fundin i
munni hans.
Með þessum hætti reyndi hann að opna hjarta
hennar fyrir Messíasi, þeirn hinum sarna, sem hún
vænti að koma mundi og búa hana með því undir aó
veita viðtöku hinum litilmótlega Jesú frá Nazaret,
sem spámennirnir hefðu talað um.
Þegar Naómí kom heim, þá var hann ekki búinn að
segja Kládíu það berlega, að hann væri fyrir löngu
búinn að finna, að Jesús frá Nazaret væri sá Messí-
as, sem hún hefði þráð svo innilega. En þegar Ivlá-
día sagði honurn, hverja játningu Naómí hefði gjört
með allri djörfung, og bað hann grátandi að sann-
færa hana um villutrú hennar og fá Naómí til að ná
aftur kærleika föður hennar, með því að kasta þeirri
trú og glæða að nýju frið og fögnuð í húsi Zadóks
prests, þá fann hann, að hann ætti ekki lengur að
dylja hana þess, að hann væri orðinn sömu trúar og
Naómí væri nú og dýrkaði Jesúm frá Nazaret.
Þetta kom alveg flatt á Kládíu og hún undraðist
stórlega, er hann sagði henni, að hann væri skírður
fyrir löngu og að það væri innilegasta óskin sín, að
hún opnaði líka hjarta sitt fyrir þessari sömu trú.
Eftir þetta notaði Þeófílus hvert tækifæri til þess
flóttann; því brá þeiin injög við, er
hinn fáruenni her ruddist út úr víg-
inu með mikilli eggjan. Ætluðu Indur,
að peir væru nú hálfu fleiri cn áður.
Riðluðust þá flokkar þeirra og veittu
lítið viðnárn og flýðu út úr borginni.
Borgarmenn ráku ílóttann langt
upp í land; féll margt af Indum á
flóttanum og margir urðu handteknir.
Við þetta sneru borgarmenn heim
aftur, en hershöfðingjann fann eng-
inn. Varð af þessu mikill harmur með
nýlendumönnum, og þótti vera útséö
um bygð sína þar í landi.
Þornton gamli hafði enga ró, og
óðar en dagur ljómaði, kallaði hann
saman alla hermenn, sem eftir lifðu,
og sagði, að það væri heilög skylda
þeirra, að leita liöfðingja síns og
frelsa liann, því að vera mætti, að
liann væri enn á lífi.
Allir gerðu góðan róm að máli
Þorntons, og lögðu hermenn af staö,
brutust enn inn í herbúðir Inda og
ráku þá á flótta, en fundu þó eigi
höfðingja sinn. l’eir leituðu þann dag
allan og um nóttina, sneru síðan heim-
leiðis við svo búið og ætluðu Inda
hefðu náð höfðingjanum og tekið
hann af lííi.
Þetta var þó öðruvísi en þeir ætl-
uðu. Pokahontas liafði horft á bar-
dagann, og tók vandlega eftir öllu,
sem við bar. Hún sá Jolrn falla, og
er landar hennar voru komnir á ílótta,
gekk hún í valinn og fann höfuðs-
mann á lífi, en lá í óviti. Hún þvoöi
sár hans og batt, um, og bar hann
skamt burt úr valnum; og er hann
raknaði við, studdi hún hann ýmist
eða bar upp með fljótinu frá borg-
inni, þangað til hún koin þar að
fylgsni í hellisskúta frain með ánni.
Porði hún ekki að færa hann í borg-
ina, því að hún bjóst við, að landar
sínir kæmi aftur og legði bæinn í
eyði.