Heimilisblaðið - 01.07.1928, Blaðsíða 8

82
HEIMILISBLAÐIÐ
engu, en gaf henni hins vegar í skyn, að hún gæti
orðið fyrir vonbrigðum.
Nú kom sá dagur, er Þeófílus skyldi vera leiddur
fyrir hið sjálfkjörna, nýja ráð; af því að Zadók var
prestur, þá var honum leyfð aðganga að réttarsaln-
um; en Amazía náði eigi sömu hylli; hann varð því
að vera hjá konu sinni hnugginni og leitaðist við að
telja kjark í hana, og Salóme, sem var svo ástúð-
leg og hluttekningarsöm, var honum dyggilega sam-
taka um það. En Naómí tók Kládíu að sér og lagði
sig alla fram til að halda henni uppi, þegar henni lá
við örvinglun.
Loks kom að því, að þau heyrðu málróm Zadóks í
anddyrinu; skunduðu þau þá öll til móts við hann,
til þess að geta séð út úr svip hans endirinn á allri
óvissunni. Kládía hljóp fram og fleygði sér að fót-
um hans og leit á hann bænaraugum, eins og það
væri á valdi hans að ráða forlögum elskhuga hennar.
„Talaðu, Zadók! — Segðu mér! sagði hún. Orðin
dóu á vörum hennar — hún gat ekki komið þeirri
hryllilegu spurningu fram af vörum sér, hvort unn-
ustinn hennar væri til dauða dæmdur.
Zadók leit á hana með djúpri meðaumkvun og
reyndi að reisa hana á fætur með hinni mestu blíðu.
„Láttu ekki hugfallast, Kládía“, sagði hann. „Þeó-
fílus er að sönnu ekki sýknaður, en við því höfðum
við heldur ekki búizt; þá er hann ódæmdur enn, við
fengum frest. Enn getur hann skift skoðun eða við
komið því á leið, að dómararnir dæmi hann til út-
legðar. Trú þú mér, eg skal gera alt, sem í mínu
valdi stendur“.
Þessi síðustu orð Zadóks voru algerlega óþörf.
Kládía vissi, að Þeófílusi var dauðinn vís, ef hann
héldi sannfæringu sinni. Hún misti meðvitundina,
þegar hún hugsaði til þess, að hún fengi aldrei að
sjá hann framar. Þær Júdít og Naómí hlupu þá henni
til hjálpar með brestandi hjarta. Foreldrar Þeófíl-
usar voru eigi síður harmþrungin, þó að þau bæru
sorgina betur. Þau voni nú um langt skeið orðin
æfð í að leita til Guðs, sem er skjól allra., sem bágt
eiga og fólu nú soninn sinn hjartfólgna vernd hans,
fullviss um, að ekkert gæti hent hann án vilja
himnaföðursins.
Javan hafði verið viðstaddur réttarhöldin, en ekki
tekið sér dómarasæti. Iiann vildi vera utan við þetta
mál, vissi líka að dómararnir voru nógu harðbrjósta
til að dæma að hans skapi.
geflnn út aí' »Flateyjar franifara
stofnfélags bréflega félagi«. Þetta
varð svo »Hraungrýtið vestfirzka« hjá
Páli. Hin heitir »Yatnsflóðið í Reykja-
vík 14. febr. 1863«, — gerir hann
þar spaug að frarataksleysi bæjar-
stjórnar Reykjavíkur. — Pá kemur
stórmerkileg grein eftir Boga Th.
Melsted: Nokkur ord um. almennan
mentaskóla í Skdlholti. Það er ekki
hægt í stuttri ritfregn að ininnast sera
skyldi á þessa þjóðlegu og viturlegu
uppástungu, en Heiinilisblaðið vill
taka hér upp orðréttan IV. og V.
kafla ritgerðarinnar; mun menn, eftir
aö hafa lesið þá, fysa að lesa alla
ritgerðina:
»Nú hefir í blöðum og tímaritum á
Islandi verið rætt um ýmsar breyt-
ingar á mentaskólanum, uin stofnun
frainhaldsskóla, um að gera gagn-
fræðaskólann á Akureyri að menta-
skóla o. s. frv. Heyrst hefir líka að
í ráði sé að koraa á nokkrum heima-
vistum við mentaskólann. Af því að
svo miklar breytingar eru í ráði, skal
hér komið fram með jiá tillögu til
íhugunar, livort ekki mundi vera
heppilegt að setja nýjan mentaskóla í
Skdlholti. Það ætti að vera menta-
skóli fyrir alt landið, og þeir, sern
hefðu gengið í gegnum gagnfræða-
skólann í Reykjavík og á Akureyri,
ættu að geta haldið þar áfram námi,
ef þeir vildu ganga mentaveginn. 1
Skálholti, svo langt upp í sveit,
mundi góður skólastjóri með sain-
völdum kennurum geta komið upp
fyrirmyndarskóla. Það er svo fjarri
kaupstöðum, að hægt mundi vera að
verja pilta gegn ofdrykkju og ann-
ari illri og heimskri nautn, þar á
meðal tóbaksbrúkun. Þar gætu góðir
kennarar haft áhrif á pilta, vakið
siðferðis- og ábyrgðartilfinningu þeirra,
áhuga og þrek. 1 Reykjavík er það
nærri ómögulegt, enda þótt kennar