Heimilisblaðið - 01.09.1928, Blaðsíða 11

HEIMILISBLAÐIÐ
10!)
fvamt ýfðust þó harmasárin hennar, svo henni varð
nærri um megn að bera það.
Nú leið að skilnaðarstundinni. Skipið, sem þau
Amazía ætluðu með til Efesus var nú nærri ferð-
búið. Samvistartíminn var stuttur, ein vika. Skiln-
aðu}' Naómí við ástvini sína var mjög sár, sem vænta
mátti; hún horfði tárfellandi á eftir bátnum, sem
flutti þau út í skipið. En henni gafst ekki tóm til
að syrgja; faðir hennar sagði, að þau yrðu sam-
dægurs að hverfa heim frá Joppe, svo að hún yrði
að vera ferðbúin að fám stundum liðnum; hafði
hann fengið bréf frá Javan, þar sem hann beiddi
hann að koma sem skjótast heim aftur, því að nú
þyrfti hann að skera úr mikilsvarðandi málum; Za-
úók þótti nú heldur ekkert binda sig þarna lengur,
har sem bróðir hans var farinn.
Þau Marcellus og Naómí voru á öðru máli, en
þorðu samt ekki að biðja frestunar á heimförinni.
Rúfus ætlaði að fylgja þessum vinum sínum til
Lydda, en síðan áttu þau Zadók og dóttir hans að
ferðast ein til Jórsala; en þeir Marcellus hurfu aftur
til Cæsarea.
Nú fyrst lét hinn harðlyndi, en þó hjartagóði
hershöfðingi í ljós reiði sína út af öllum aðförum
Javans; vildi hann ekki láta það uppi, meðan Zadók
var nærstaddur. Hann sór hinum gyðinglega svik-
ara hefnd fyrir það, er hann hafði hlaupizt á brott
úr herbúðunum og síðan leikið Kládíu dóttur hans
svona grátt. Marcellus reyndi að sefa reiði föður
síns, en furðaði sig þó ekki á því, þó að föður sínum
væri þungt í skapi.
Símon kemur.
Þeim Zadók brá mjög, er þau komu heim og sáu
hve hin viðkvæma og mjúklynda Salóme var orðin
veikluð af öllum þessum hörmum. En Naómí beitti
allri sinni ástúð og sálarfjöri til að uppörfa móðui'
sína; en nærri lá, að hún gæti ekki áunnið, svo að
Naómí varð áhyggjufull.
Frú María fór þegar heim til sín, er þau komu og
Davíð litli sonur hennar. En Davíð var ófús á að
skilja við frænkur sínar, enda var það hann, sem
bezt hafði náð að draga úr þunglyndi Salóme, með
barnslegum orðum sínum og saklausri gleði. Móðir
hans varpaði sér aftur út í iðustraum léttúðarinnar
meiri krafta sína, þar sem liann er
liættur búskap, en synir hans, mjög
efnilegir menn, teknir við. Hann gekk
með mér í kring úm bæinn og sýndi
méi' sögulegar minjar þar, meðal ann-
ars jarðgöngin, sem grafin höfðu verið
á fyrri öldum frá bænum og niður að
sjó. — A hólnum niður frá bænum
er merki Jóns Sigurðssonar, reist þar
1911, mikill steinn þrístrendur, þar
úr Hrafnseyrarlandi, fluttur þangaö
heim af séra Böðvari; í liann er
greypt eirmynd eftir Einar Jónsson
myndhöggvara, og er þannig, að mynd
af Jóni er greypt í mynd af íslandi,
en á bak við hana sjást sverðshjöltu
upp fyrir myndina af Islandi, og táku-
ar þetta: »Sómi Islands, sverð þess
og skjöldur. — Séra Böðvar lánaði
mér reiðhest sinn til Þingeyrar. iíg
fór einn þessa leið, enda voru götur
skýrar og Brúnn vanur að fara þetta.
Kom okkur vel saman á leiðinni og
skildum sem beztu vinir á túnblett-
inurn við hús séra Pórðar Ólafssonar
á Þingeyri.
Eg mætti hjá séra Þórði sömu vin-
gjarnlegu viðtökunum, sern hjá em-
bættisbræðrum hans á hinum fjörðun-
um. Hann hafði þar boðað samkomu
í kirkjunni og útvegað söngfólk. Voru
þar mörg börn og nokkuð af full-
orðnu fólki. Þingeyrarkirkja er feg-
iirst þeirra kirkna, er eg sá á Vest-
fjörðum, og voru hinar þó allar mjög
snotrar og virtist vel við lialdið. Hún
er gerð eftir teikningu Rögnvaldar
heitins Ólafssonar.
Séra Þórður hefir um fjöldamörg ár
haft Kristilegt félag ungra manna
þarna á Þingeyri. Það er fagurt verk,
þegar prestar fórna sér fyrir það að
vaka yflr æskunni í sóknum sínum,
fylgja hinum ungu eftir staðfesting-
una, bendandi þeiin á hann, sem er
vegurinn, sannleikurinn og lífið. Þetta
liefir séra Þórður svo fagurlegá gert.