Heimilisblaðið - 01.09.1928, Blaðsíða 12

110
HEIMILISBLAÐIÐ
og nautnalífsins og hristi af sér alla alvöru, sem yf-
ir hana hafði komið á heimili Zadóks.
Prestur var sjálfur sjaldnast heima um þessar
mundir, því að hann var ráðunautur borgarstjórnar-
innar. Hann fylgdi Javan fastlega að málum um
heimkvaðningu Símonar og var Javan það mikið
gleðiefni, að njóta atfylgis föður síns, því að Zadók
var í hárri virðingu og manna bezt máli farinn. Nú
var kappsamlega unnið að því að búa í haginn fyrir
Símon; átti hann að hrinda þáverandi harðstjórum
borgarinnar, Zelótunum, af stóli og verða síðan
verndari og' frelsari borgarinnar.
Nú fréttist til íerða Vespasíans og hersveita hans
í nágrenninu og njósnarmenn hans bar alt að múrum
borgarinnar; þráði fólkið þá mjög komu Símonar,
því að óttinn greip alla. En er riddararnir höfðu
skygnst um fáa daga, hurfu þeir burtu aftur, til að-
alstöðvanna og létu borgarmenn eina um að drepa úr
sér dáðina til varnar.
Það var víðsýnt af hjallanum, þar sem hús Za-
dóks prests stóð. Riddarasveit ein rómversk reið þar
fram hjá í allri sinni prýði; varð þá Naómí forvitin
á að vita, hvort hún sæi ekki til ferða Marcellusar.
Þeir riðu fram með múrnum, til að kynna sér hæð
og' styrkleika múra og varðturna; lúðurþytur heyrð-
ist til þeirra í hlíðum Ólífufjallsins. Naómí sýndist
einn riddarinn stöðva hest sinn og horfa lengi þang-
að sem hún stóð og hugði það vera Marcellus; en
kveðjusending gat hún enga fengið. Hún hvarf þá
aftur inn til móður sinnar, til að leita huggunar hjá
móður sinni; ástin hennar var óbrigðul.
Nú voru allar borgir komnar á vald Rómverja
að heita mátti, nema Jórsalir. Símon hafðist við í
borginni Masoda, eins og fyr. Þegar hersveit Róm-
verja hvarf aftur þaðan úr grendinni, þá kom hann
á hæla flóttamönnunum, þeim er flýðu undan Róm-
verjum til Jórsala, og setti nú upp herbúðir sínar í
þriðja sinn fyrir utan borgarmúrana og beið þess að
opnað yrði fyrir sér.
Javan var með Símoni; var hann þess viss, að
borgarbúar mundu taka við Símoni með fögnuði. En
er Rómverjar hurfu frá, urðu Zelótar djarfari og
komu í veg fyrir, að hliðum væri lokið upp fyrir
Símoni. Varð þá Símon æfur og drap alla er hann
náði til utan borgar, en Jóhannes Giskala, höfðingi
Zelóta, fór með ránum og manndrápum innan borg'-
ar; þorði enginn gegn honum að rísa og agalausum
Ættu trúaðir ungir prestar, sérstak-
lega þeir, sem eru í kauptúnunum, aö
taka hann sér til fyririnyndar í þessu
efni. Starfssviðið er ærið stórt.
Á Pingeyri dvaldi eg hjá Sigurjóni
Péturssyni, sem um langt skeið hafði
verið starfsmaður við verzlun Proppé-
bræðra þar. Um mörg ár hafði hann
haft útsöju þar á lleimilisblaðinu og
verið einn af trúföstustu vinum blaðs-
ins út um land. Þau hjónin tóku mér
sem bi'óðir hefði að garði borið. Hann
bauð mér að fara með mig á vélbát
út í Haukadal og að Núpi, og í þaö
ferðalag hefði farið dagur. En nú var
tíminn takmarkaður, því eg þurfti að
vera kominn á ísajjörð á ákveðnum
tíma, svo eg sagði víni mínum Sigur-
jóni, að þetta góða tilboð hans yrði
eg að geyma mér, þar til næst eg
kæmi.
Dýrafjörður er fögur sveit, og þar •
er graslendi miklu meira en á syðri
fjörðunum.
Hinn 23. sept. fór eg frá Pingeyri,
og flutti Sigurjón mig á vélbáti yfir
fjörðinn að Gemlufalli. Par hafði hann
pantað tvo liesta, og biðu þeir þar
söðlaðir, fylgdi hann mér yflr Gemlu-
fallsheiði og alla leið niður fyrir Sel
(gömul beitarhús frá Holti í Önundar-
flrði); þar voru nú tættur einar. A^eð-
ur var bjart og sólin skein í heiði.
Þarna áðum við í grasigrónum fjár-
hústóttunum, og dró þá Sigurjón upp
úr ■ hnakktösku sinni kaffigeymi með
brennheitu kaffl og smurt brauð, stein-
bítsrikling og reyktan rauðmaga. Þótti
mér þetta mjög æfintýralegt ferðalag,
að sitja þarna að snæðingi í fögrum
fjalladal, nægilega langt frá skarkala
borgarlífsins í Reykjavík. Það vakti
upp í liuga mínum gamlar endurminn-
ingar frá því er eg var smali og sat
og át úr nestispoka mínum.
Ekki skildi Sigurjón við mig, fyr
en eg var kominu niður að bæjum í