Heimilisblaðið - 01.01.1932, Blaðsíða 12

10
HEIMILISBLAÐIÐ
»Hann hefir bráðdáið — hann hefir
verið dauðui’, áður en hann náði jörðinni,«
mælti Belmont.
»Mér þykir vænt um, að það gekk svo
fljótt,« mælti hún. »Ég hefði ekki getað
horið, að sjá hann byltast í kvölum og'
fjörbrotum.«
Giles rak upp hásan hlátur. »Þú ert,
svei mér. of tilfinninganæm, g'óða mín,«
greip hann fram í. »Hefðir þú ekki skotio
hann, þá hefði hann skotið þig', og ég
býst alls ekki við, að hann hefði gert sér
neina rellu út af því.«
»Nei, það veit ég vel,« mælti hún, »en
....« Hún flýtti sér að fela skammbyss-
una fyrir hvössu og forvitnu augnaráði
Giless.
»Það var líka annar náungi,« sagði Bel-
mont alvarlega, »og hann komst undan.
Það var ekki heppilegt. Ég skil ekkert í,
hversvegna þessir tveir hafa verið skildir
hér eftir. En samt hlýtur það að tákna
það eitt, að sjóræningjarnir koma hing-
að aftur! Þeir koma aftur og sækja fé-
laga sína. Þessir tveir menn hafa verið
skildir eftir í einhverjum vissum tilgangi.
Og hver veit — ef til vill eru þeir fleiri.
Við verðum að reyna að grenslast eftir
þessu og fá vissu um það. Til allrar ham-
ingju höfum við nú almennilegt vopn.«
Giles var nú búinn að hrista af sér af-
brýðissemina og hræðsluna. »Það lig'gja
heilmargir kassar í hrúgu niðri á strönd-
inni,« mælti hann. »Ég rak augun í þá,
og var á leiðinni þangað, er ég heyrði skot-
ið. Það eru als ekki fáir kassar, og þeir
eru skrambi stórir. Ef hér eru fleiri þorp-
arar í eynni, þá eru þeir sennilega þar
niðri, til þess að hafa gætur á þessu. Við
verðum heldur að gá að hvernig þar er
umhorfs.«
»Já, og svo verðum við að halda hóp-
inn,« mælti Belmont. »Nú er það með
öllu ófært að dreifa sér.«
Giles gekk á undan og vísaði veg gegn-
um kjarrviðinn. Þau fylg'du lækjarfarveg-
inum og komust rétt á eftir niður á
ströndina.
»Kassarnir lig'g'ja þarna til vinstri. Ég
sá þá liggja í hlaða undir barði.
Gáið að!« hrópaði hann alt í einu, og
í sömu andránni fleygði hann sér niður
marflötum á jörðina.
Kúla straukst rétt framhjá kinninni á
Belmont, og allra snöggvast sáu þau svo>
um haus bregða fyrir í þéttum runnun
um.
Belmont skaut eftir hausnum inn í j-unn
ana, en sennilega árangurslaust. því Þa,j
heyrðu framvegis skrjáf í laufi og br,eS,
í kvistum, er svertinginn hélt áfram f*°
sínum.
Giles stóð upp aftur.
»Ég sá hann — það var negri!« stun
hann upp úr sér. Hann var nábleikui', *
um munninn voru afar einkennilegir
ingsdrættir. »Ég sá hann miða á okk
og ég hélt að hann hefði hitt«.
Belmont leit á Elsu. Andlit ungu stú^
unnar var rólegt, og var eigi .nlinS
hræðsluvott að sjá á henni. ösjálí1 &
hafði hún tekið upp skammbyssuna ú n
og- stóð nú og kreisti fast utan um skei ^
»Þú ættir heldur að láta mig fá Þessaa
sagði Giles. »Það er betra að ég hafi hnn‘
en þú ....«
»Ungfrú Ventor á að hafa þessa skain^
byssu«, mælti Belmont mjög ákveðið.
mál er útrætt fyrir fult og allt«. . ,j
Giles beit saman tönnunum og' kreis
upp bros.
»Hamingjan góðasta!« sagði hann
»einS
aö
og þér óskið. En mér virðist nú sanV- ^
það sé heldur undarleg't fyrirkomulag,
ég skuli vera sá einasti sem er vopnla
Hefði ég bara haft skammbyssuna þá
áðan, hefði ég getað skotið svörtu votu
eins og að drekka«.
Belmont svaraði þessu engu en
brosti. Hann mintist þess, hve fljótur ^
es hefði verið að fleygja sér niður, 11
ir eins og svertinginn rak snoppuna 11
á milli kvistanna, og það var meira
ólíklegt, að hann hefði verið næg11 K
snarráður til að bregða fyrir sig sl
vopni undir þeim kringumstæðum.
I skugganum undir barði einu lág11..
einir kassar í stafla. Það voru stórir
kassar, og var hver þeirra merktur »Lj£
cago«. Það var mjög einkennilegt ac
þessháttar framleiðslu menningarlanda
hér á þessum stað. Það var eins og ^
sending frá öðrum heimi, er þau ne
þekkt fyrir ævalöngu, og sem þau, eI
vill, aldrei framar myndu, augum líta-. gj.
var ofurlítil minning frá þeim heimn
þau höfðu látið að baki sér.