Heimilisblaðið - 01.09.1932, Blaðsíða 4

130
HEIMILISBLAÐIÐ
fangi með að fylgja henni, en Mata Hari
stökk yfir tvö þrep í einu niður eftir
rnaðksmogna þrepstiganucr á gamla fang-
elsinu og út að vagninum, sem beið henn-
ar. Kringum vagninn stóðu þjónar með
brugðnum sverðum og rann hann síðan
út að aftökustaðnum í Vincennes. Þegar
vagninn nam staðar, steig hún út og lag-
aði dálítið til búnaðinn á sér og hárið, og
síðan trítlaði hún yfir hjólsporin djúpu i
blautum jarðveginum, með sömu prýði og
dansmey mundi gera. Hún var þá bun'din
við stólpann, og hermennirnir miðuðu á
hana, en hún veifaði kveðju til gamla
prestsins síns, sem hafði verið henni til
aðstoðar á þessurn þungbæra tíma.
Mér þótti þó enn átakanlegra, er ann-
ar kvennjósnari, Rosa F„ var af lífi tek-
in. Hún var úr flokki verkakvenna og
hafði víst selt sig fjandmönnunum til
njósnarstarfs, til þess að deyja ekki úr
hungri. Hún var af lífi tekin 10. jan. 1917.
Á henni var afar raunalegur iðrunar-
svipur.
Poul Bolo, sem frægastur varð undir
nafninu Bolo Pasha, bar sig líka hermann-
lega á aftökudaginn. Ilann jós fyrst úr
sér mörgum sáryrðum;, og kvartaði um
eitt og annað; en að því búnu fór hann
í kvöldbúnað sinn, og lagði bláleitan silki-
klút á hjartastað; þann klút átti að fá
í hendur konu, sem hann nafngreindi, og
gerði hann ráð fyrir, að hann hefði þá
vöknað af hjartablóði sínu. Hann blótaði
viöbjóðslega út af því, að hann hefði ekki
fundið ermahnappana sína. En á leiðinni
til Vincennes lokaði hann sig inni, eins og
ostra í skel,, og mælti ekki orð frá munni.
En njósnir hans höfðu vakið svo mikla
viðbjóð á herlínunni,, að hermenn þeir, sem
tóku hann af lífi, skutu hann eigi í hjarta-
stað, .heldur í höfuðið, sakir reiði sinnar
við hann, svo að eigi féll einn dropi blóðs
á silkiklútinn bláa.
Maður eftir Guðs hjarta.
Th. Mundus.
Fyrsta ræða Páls, sem til er, var fbút
á fyrsta trúboðsferðalaginu í Antíokkiu-
Ræðan er ekki löngy én þó sannarlega at-
hyglisverð, bæði að éfni og formi. I þeirrl
ræðu kallar hann Davíð »manninn efrn
Guðs hjarta«. Það var dýrðlegur vitms-
burður. Fyrir langa-löngu- hafði Sainúe'
spámaður komist svona að orði; og' nU’
mörgum öldum síðar, lætur Guð Pál Post"
ula staðfesta þennan vitnisburð um Davíð-
Ilvernig maður er það, sem fær Þenn'
an vitnisburð? Það hlýtur að vera óvenj”
mikið í hann spunnið; en látum oss nema
staðar við þetta fernt:
1. Hann er göfuglyndur.
Það sést bezt á viðureign hans við Sák
sem var svarinn óvinur hans.
Hvað eftir annað átti hann ráð á líí>
Sáls; en hann fól Guði hefndina. Engin11
má leggja hiind, á hann, nema Drottinn
sjálfur, sagði hann. Hann var elcki hef'nl'
gjarn. Abíasar kallaði Sál »óvin« Davíðs.
en Davíð kallaði hann »Drottins smurða4
sjá I. Sam. 26.
Þegar Sál var fallinn fyrir eigin henú'
á Gílbóahæð, söng Davíð — ekki fagnaðai-
eða þakkarsöng, heldur sorgarljóð, og Þal
fer hann hinum virðulegustu orðum 11111
Sál. Hann kallar hann þjóðarhetju, prýð1
ísraels, ástúðlegan og ljúfan, og syrg11
hann ásamt með þjóðinni (II. Sam. h
o.s.frv.). Og miskunn vill hann auðsýna eft-
irlifandi ættingjium hans (II. Sam. 9,
— Hefnigjarn maður, sem sætir hverJu
færi til að óvirða óvin sinn og gleðst aí
óförum hans, hann er ekki maður eft'1
Guðs hjarta. En það var Davíð.
2. Havn var auðmijúkur
gagnvart Guði sínum. Iiann gekk inn °S
settist frammi fyrir augliti Drottins
mælti í auðmýkt: Hver er ég, Drottinn.
og hvað er hús mitt, að þú skulir hafa
leitt mig til þessa?
Hann var hógvær og lítillátur gagnvart