Heimilisblaðið - 01.09.1932, Síða 6

13É
HEIMILISBLAÐIÐ
e
»Hjálpið honum hann er ekki sjálf-
bjarg'a,« sagði hann. Svo tók hann Giles
í fang' sér og' lyfti honum hálfa leið upp
á klöppina. Elsa þreif svo í hann og- dró
hann upp.
Hún gaf sér ekki tíma, til að líta eftir,
hvernig ástatt var með Giles, hvort hann
var lifandi eða dauður, en flýtti sér að
hjálpa Belmont upp á klöppina. Með að-
stoð .hennar tókst honum að komast upp
í einu vetfangi, og er hann var úr allri
hættu, leit hann við. Þar hafði hurð skoll-
ið nærri hælum, svo að eigi munaði meiru
en fáeinum sekúndum. Heljarmikill hákarl
horfði græðgislega á eftir honum, sneri
síðan frá, land.i og hélt aftur út í djúpið.
»Það var svei mér ekki svo hættulegt,«
sagði Belmont, er hann sá, hve skelkuð
Elsa var og' las í augum hennar ásökun
fyrir það, hve hann hefði verið fífldjarf-
uf, að setja líf sitt í hættu á þennan hátt.
Elsa hristi höfuðið. Hún var nábleik,
og nú bugaðist hún alt í einu af hinni
miklu tauga-áreynslu, sem hafði gagntekið
hana síðustu mínúturnar, og hún fór að
hágráta. Giles lá enn þá í óviti á klapp-
arnefinu, rétt við fætur hennar.
»Hann sagðist hafa slasast á handleggn-
um,« mælti Belmont. »Hann liélt, að hann
hefði brotið hann, en það held ég nú ekki,
að hann hafi gert. En Elsa, þér megið
ekki gráta — af hverju eruð þer að gráta?«
»Ég get ekki að því gert,« sagði hún.
»Ég veit vel, að það er heimskulegt af
mér, en ég get samt ekki látið það vera.
Ég var svo hrædd, svo hrædd um þig.«
Giles stundi nú þungan og lauk upp
augunum.
»Jæja,« sag'ði hann, »þér dróguð mig þá
upp, Belmont?«
»Já,« svaraði Belmont. »Mér tókst að
drasla yður á land. Það var nú svo sem
engin þrekraun.«
»Jæja, þakka yður samt fyrir,« sagði
Giles, en það var enginn sérlegur þakklæt-
ishreimur í rödd hans. »Það hefði nú lík-
lega ekki litið sérlega glæsilega út fyrir
mér, ef þér hefðuð ekki rétt mér hönd.«
»Hákarlarnir voru ekki þrjá meti'a f>j’
þér,« sag'ði Elsa; henni gramdist vanþakk-
læti og frekja Giles fram úr hófi.
Giles glápti á hana og það fór hrollu*
um hann.
»Lofið mér að líta á öxlina á yður,« mseb;
Belmont. Hann kraup á kné við hliðina a
Giles og þreifaði um handlegg hans og
öxl. »Ég held, að ekkert sé brotið, eftn
því, sem ég kemst næst,« sagði Belmont-
»Mér fanst það nú samt,« sagði Giles-
»Ég rann til og rakst á klettasnös fyi'11
neðan. Það var alveg- eins og —« Hann
þagnaði alt í einu og starði á, skipsreyk-
inn, sem nú var kominn miklu nær en
áður.
Belmont. og Elsa litu ósjálfrátt í sömu
áttina. Reykjarrákin hafði skýrst og
stækkað. Skipið stefndi inn til eyjarinnav-
XXV.
Siöasta nóttin.
»Uppástunga yðar sjálfs,, virðist mei
framúrskarandi skynsamleg. Það er lang-
bezt fyrir báða párta, að þér verðið hei
eftir á eynni, þangað til einhverntíma
seinna, ef skip kynni að koma,« sagði Eilee
í fyrirlestrartón. »Ég held, að þér ættu<
ekki að draga það of lengi að fara í hvavt-
Það er ekki vert, að skipverjarnir konu
auga á yður. Sjóræningjarnir voru svo
hugulsamir að sjáffyrir matvælum. Yðui
mun því ekkert skorta. Og svo haldið Þel.
auðvitað báðum rifflunum. Ef mér vEerl
ekki svona ilt í öxlinni, þá skyldi ég gjarna
hjálpa yður til að flytja nokkra af k°ss'
unum, svo að ekki beri eins mikið á þeimU'
»Það er fallega hugsað af yður, þetta,4
mælti Belmont, sem hafði hlustað rólega
á þennan langa lestur, fullan af einskærþ1
velvild. »En ég hefi nú afráðið þetta a
annan veg'. Ég verð ekki eftir. Ég fer Ííka-^
»Hvað segið þér verðið þér ekki efth'-
En ég hélt þó, að það mál væri klappað
og klárt.«
»Það var það líka. En ungfrú Ventoi'
geðjast samt ekki að þessari ráðagero
okkar.«