Heimilisblaðið - 01.09.1932, Blaðsíða 8

134
HEIMILISBLAÐIÐ
manninn verða eftir hérna. Hérna er hon-
um borgið — en komi hann til Englands,
á hann það á hættu á hverjum degi, að
rekast á þá, sém þekkja hann. Hann get-
ur ómögulega alt af verið í felum.«
»Hr. Belmont verður okkur samferða
heim,: það er aftalað mál, fyrir fult og alt,«
sag'ði Elsa. »Hann fer héðan undir nafni
því sem þú hefir sjáfur stungið upp á,
—- Smith.«
»Hvers vegna ertu svona áköf um, að
hann fari með okkur? Maður skyldi nærri
því ætla, að þú gætir ekki án hans verið!«
»Þegar ég kveð hr. Belmont, verður það
fullnaðarkveðja,« svaraði hún. »Við sjá-
umst þá aldrei framar,.«
»Ég skal a. m. k. sjá um það, þegar þú
ert orðin konan mín„« sagði Giles harð-
neskjulega. —
Sólin var nú komin lágt í vestrinu, og
nú var skipið orðið annað og meira en
reykjarrákin ein á bláu hafinu. Skips-
skrokkurinn sjálfur hafði nú sést alllengi,
og nú sáust greinilega ýmsir hlutii' og út-
búnaðar þess. Það stefndi beint til eyjar-
innar — sjón, sem hefði átt að gleðja
hjörtu skipbrotsmannanna þriggja en
samt voru tvö af þremur, sem horfðu á
skipið með einkennilega samsettum til-
finningum. Þau voru hvorki glöð né þakk-
lát fyrir þessa sjón, er færði þeim boð ut-
an úr heiminum.
»Við skuluni kynda bál,« sagði Giles við
Belmont, sem var kominn aftur. »Það er
alveg eins gott að tryggja sér, að skipið
beygi ekki af á síðustu stundu. Þegar þeir
sjá merkið, verða þeir hvort sem er að
koma.«
Belmont kinkaði kolli. Hann hélt svo
brenniglerinu yfir ofurlítilli hrúgu af
þurru laufi, sem Giles hafði sópað sam-
an í mesta flýti. Hann var nefnilega orð-
inn ótrúlega duglegur núna, þegar útlit
var á, að útlegð hans væri senn á enda.
Það leið stundarkorn, áður en kviknaði
í laufhrúgunni, en svo steig blár reykjar-
strókurinn upp í loftið og dreifðist með
blænum. Reykurinn magnaðist. Giles bætti
laufi og kvistum á eldinn, og innan
skamms var það orðið all myndarlegt bál.
Það leið heldur ekki á löngu, áður en þau
urðu þess vís, að skipverjar höfðu orðið
reyksins varir og skildu, að þetta var
merki. Hvellur kvað við að utan það
var fallbyssa skipsins, sem hleypt var af
í kveðjuskyni.
Að lítilli stundu liðinni varpaði skip1,
akkerum, og nú lá það og vaggaðist a
lognskærum öldunum skammt utan V1
brimgarðinn. Skipbrotsmennirnir þrír vorn
staðnir upp og höfðu gengið niður a
ströndina. ,,
Það er vafasamt hvort þeir senda ba
í land í kvöld,« sagði Belmont. »Nema Þf’
að þeir séu hér kunnugir og viti hvernjS
stýra á, til þess að komast hjá rifinu. Hn
það er ekki sennilegt að svo sé.« Hann
skygði hönd vfir auga og starði á sólai;
lagið. Það var eins og sólin dýfði eldron
sinni ofan i bráðið gull.
Giles var allur í því, að virða fyrir sei
skipið. Hann þreyttist aldrei á því. 8
brjóta heilann um ímyndanir sírtar og v°n'
ir, hvert skipið myndi fara, hvernig lar'
rými og þægindi myndu vera í skipinU;
»Að hugsa sér,« sagði hann, »að maðu1
fær ef til vill í. kvöld eða á morgun, a.
bragða vindil! — Það er nú annars ekk'
útlit á, að það verði í kvöld,« bætti hanU
við. »Ég get ekki séð, að þeir hafist néj ,
aö í þá átt að setja út bát. Jæja, Pa
verðurn við að hýrast hér enn eina h° .
Guði sé lof - - síðustu nóttina á þessai1
bölvuðu eyju!«
»Blessaðri evjunni!« hvíslaði Elsa, s)°
lágt, að aðeins Belmont heyrði það._Hun
sneri andlitinu að honum. Sólark
inn ljómaði á andliti hans og
hans. Hún brosti til hans og
skildi bros hennar. Það var bi-os, er hann
seint mundi gleyma bros, er bar í sCl
alia sál hennar.
»Smith!« Giles sagði nafnið í hörðun1
skipunarróm. Hann var blátt áfram fal"
inn að beita myndugleika gegn honunn
»Það lítur ekki út fyrir, að vér komums
út í skipið í kvöld. Það er bezt, að Þ61
sjáið um, að við fáum sæmileg leguruu1
í nótt. Það fór svo bölvanlega um nug' 1
fyrrinótt.«
Belmont brosti. Effington lávarður val
sjálfum sér líkur fram á síðustu stundu-
Hann var ekki að hugsa um Elsu, hej( '
ur um sjálfan sig — hvernig farið heto
um hann sjálfan. — * ,
»Gjarna það,« sagði hann rólega, >>e
þér viljið hjálpa til.« Giles heyrði að V1SU’
hverju Belmont bætti við, en hann le)
í aðra átt með hefðarmannssvip.
Belmont tók nú að búa um Elsu.
En Elsa gat ekki sofið. Skipbrotsnien11'
gylti hár
' Belmont