Heimilisblaðið - 01.09.1932, Blaðsíða 10

136
HEIMILISBL AÐIÐ
um og verið krabbafæða. Það var fyrir
okkur báðum, sem hann barðist held-
urðu það ekki sjálfur?«
»Við g-erðum nú líklega alt sem við gát-
um, hver og einn,« sagði Giles með niður-
bældri gremju. »Auðvitað er mér ljóst,
að Belmont — Smith á ég við gerði
ansi laglegt handarvik, og að það hefði orð-
ið erfitt fyrir okkur, hefði hann ekki ver-
ið. En ég held nú samt ekki, að Smit.h
kæri sig um að láta trana sér fram í
fremstu röð og setja sig upp á hyllu. Hon-
um er eflaust hollast, að draga sig dálítið
í hlé.«
»Þér hafið alveg rétt að mæla,« sagði
Belmont. »Þér þurfið ekki að syngja mér
neinn lofsöng. Mér þætti vænt um, að ekki
yrði gert mikið veður út af því, sem ég
hefi gert.«
Giles svaraði þessu engu, hann sneri sér
við og gekk ofan að sjónum, nam þar
staðar og .horfði á ljósin úti á sjónum.
Þau voru honum svo mikils virði, þessi
smól-ljósblik þarna úti. Það var hon-
um svo mikils virði, að komast héðan og
heim aftur, til þess lífs, sem hafði að
geyma alt það, sem hann kærði sig um.
Honum var enginn missir í því, að skilj-
ast við eyju þessa, sem hann blótaði í
huga sínum.
En hin tvö uppi í skógarjaðrinum, sátu
þögul hlið við hlið. Alt í einu fann Bel-
mont, að eitthvað kom við handlegg hans.
Það var hönd Elsu, sem hún rétti honum
í myrkrinu. Hann greip hana og þrýsti
hana fast.
Og þannig sátu þau, unz dagurinn rann
upp.
Grá morgunskíman breyttist í gullinn
roða og í gegnum gylta þokuna, sem lá
með ströndinni, sáu þau skipið, sem lá
fyrir akkerum utan við hvíta brimrönd-
ina, er söng sinn eilífa söng á rifinu.
Giles hafði sofnað, þrátt fyrir alt. Hann
reis nú á fætur, Hin tvö þrýstu hvors
annars hendur í síðasta sinn og sleptu svo.
»Hamingjunni sé lof,« sagði Giles, »að
þetta er síðasta sólrisan, sem við sjáum
á þessum e.yjar-fjanda.«
XXVI.
Hetjan.
»Eg er Effington lávarður - Effington
greifi. - Þér kannast ef til vill við nafn-
ið,« sagði ræfilsleg fuglahræðan. »Og þetta
er ungfrú Ventor. Við vorum með Al-
bertha. Þér hafið líklega heyrt, hvernig
það skip fórst? Það kviknaði í því, og
erum ef til vill þau einu, sem eru á ld1-
»Við höfum frétt alt saman um
bertha, lávarður. Skipið brann alveg ofan
ao sjó. Það eru um sex vikur síðan. E|lV
um bát var bjargað, en talið var, að h'n'
ir hefðu farist. Þið voruð þannig ekki ÞaU
einustu, sem bjargað hefir verið.«
»Báturinn,« sagði Elsa með ákafa, >>v’t'
ið þér nokkuð um, hverjir voru í þelIT1
bát? Frændi minn, Sir John Ventor, va!
í einum bátanna, og ég — ég vona sv°
innilega —«
»Það var einmitt sá bátur, sem fanst-
Ég man það svo greinilega. Einn far'
þeganna var Sir John Ventor, — doniS'
málaráðherrann. Manni verður það mnin'
isstætt.«
Þau stóðu nú á þilfari gufuskipsin?
Jidins M. Eansome — mennirnir tveir °§
unga stúlkan í tötrum sínum.
»Það var hreinasta tilviljun, að við kom-
um hérna við, til að ná í drykkjarvatnú
sagði Burke skipstjóri. »Eyja þessi er ekk)
á neinu landabréfi, en ég vissi af hen111
af tilviljun. Við höfurn komið hingað en111
sinni áður. I fyrra skiítið hafði okkur rea'
ið nokkuð úr leið í ofviðri, og þá héldun1
við hingað í sömu erinduan til að ssekJa
vatn. Okkur hefir seinkað dálítið núna.
sökum lítilsháttar vélbilunar, og vatnið .vai
tekið að þrjóta. Svo hugsaði ég mér, aö
bezt væri að fylla tunnurnar. Vatn el
nefnilega vara, sem ilt er að vera án a
þessum breiddarstigum,« sagði hann °&
hló við. »Og ég verð að segja, að það vai
sérstök hepni fyrir yður, lávarður minn-
og fyrir ungfrúna. Hefðum við ekki kom"
ið hingað, gat svo farið, að þér hefðuð ord-
ið að vera hér það sem eftir var æfinn-
ar, liggur mér við að segja. Það hlyti a-
m. k. að vera sérstök tilviljun, ef nokk'
urt skip kæmi hingað. Eyjan liggur nefn1'
lega langt utan við venjulegar siglingar'
leiðir. Þcr hefðuð a. m. k. getað verið yið-
búinn að halda hérna til í nokkur ar,<<
bætti skipstjóririn við og brosti ánægJu'
lega.
Elsa þrýsti saman höndunum. Bara a<1
það hefði farið svo vel! Hefði skipið bara
ekki komið! Hefði bara þessi glaðlyndn
broshýri skipstjóri haldið sína leið - hve
alt öðruvísi myndi þá ekki lífsrás hennai
hafa orðið — og Belmonts.