Heimilisblaðið - 01.09.1932, Page 22

148
HEIMILISBLAÐIÐ
Markús Jónsson.
Hann er fædduir 1. marz 1844 á Bakka-
koti í Meðallandi. Voru foreldrar hans
hjónin Sigurveig Sveinsdóttir og- Jón
Sveinsson, merkishjón á sinni tíð. Ölst
hann upp hjá foreldrum sínum og dvaldi
hjá þeim til 25 ára aldurs. Þá gekk hann
að eiga Þorgerði Jónsdóttur, mestu ágætis
konu. Fluttu þau ári síðar (1870) í hús-
mensku að Skurðbæ*) í Meðallandi og- byrj-
uðu þar búskap, að kalla eignalaus. Tók
hann þegar að byggja sér bæ, og hafði
að mestu lokið við það, er hreppstjórinn
kom til hans og bauð honum 8. partinn
úr Grímsstöðuinum*) til ábúðar. Tók Mark-
ús því fegins hendi, þótt lítið væri, og flutti
þangað árið eftir. Þar bjó hann í 15 ár.
Þegar hann kom þangað, var þar alt svo
niðurnítt, sem mest mátti verða, og þar
að auki að eyðileggjast af sandfoki. Það
var því ekki glæsilegt fyrir fátækan ein-
yrkja, að setjast þar að; en með óbilandi
elju og dugnaði tókst honum að byggja
þar alt upp, svo að sómi var að. Árið 1886
flutti hann svo aftur að fæðingarstað sín-
um, Bakkakoti, og hefir dvalið þar síð-
an. Eftir að þau hjónin komu þangað,
skifti fljótt um til hins betra með efna-
haginn, og létu þau nágranna sína óspart
njóta þess. Er Markús kom að Bakka-
koti, varð hann að byggja þar upp, bæði
íveru- og fénaðarhús. Eitt af hans fyrstu
verkum þar, og sem hann telur að ekki
hafi átt lítinn þátt í því að auka efni sín,
var að flytja fjárhúsin, sem voru heima
á túni, um hálf tíma ga,ng frá bænum.
Þar er miklu betra til haga, en heima við.
Þau hjónin áttu tvö börn, Guðrúnu og
Bjarna, og ólu auk þess upp 5 börn, að
nokkru eða öllu leyti. Bjarna son sinn mistu
þau 1909, frá konu og 11 börnum, og um
sama leyti varð Guðrún, dóttir þeirra,
*) í eyði nú.
ekkja. - Það hefði mátt búast við> að
þessi þurigi harmur yfirbugaði þau, Þa
komin á elliár og næstum þrotin að - h'k-
amskröftum. En sálarkraftarnir vo.ru* þvl
meiri, svo að þau gátu veitt hinum mörgu
syrgjendum huggun og hjálp. ■— Konu
sína misti Markús 1924, eftir nærfelt 56
ára ástríkt hjónaband. Lét hann af. Þu-
skap um það leyti, en við tóku barnabó1'11
hans, Runólfur og Þorgerður. Hjá þeinl
og Guðrúnu dóttur sinni dvelur hann nu
æfikvöld sitt, furðu ern og hress.
Það sem nú er hans mesta mein, er Þa(^
að hann er að mestui blindur. Eru það Þvl
hans beztu ánægjustundir, er kunningjal'
hans koma til hans og sitja h.iá honum-
Segir hann þeim þá sögur og ýmsan fróð-
leik af sinni löngu æfi, því að hann el’
fróður og minnugur.
Margt mætti segja alment um æfi ganria
mannsins og verður á fátt eitt af því minst
hér. Skal þá fyrst telja það sem honum
þykir mest um vert, en það er trúin á Guð
föður og hans einkason Jesúm Ivrist. 1
henni fann hann huggun og styrk i mfccðu
og andstreymi lífsins. Þar fann hann
»Einkavin í hverri þraut.« Og í þeirri tru
er nú bjart um hann hið innra þó dimma
sé hið ytra. Húslestrum hélt hann líka upP1
meðan hann sá, daglega á; vetrum og alla
helgidaga. Og er nú heimili hans eitt í
fáum sem heldur uppi þeim gamla og góða
sið.
Hann var greindur vel, þótt ekki nyt1
hann skólagöngu, — nema hjá móður nátt-
úru. Varð hann brátt að verja öllum stund-
um til vinnu í foreldrahúsum, og síðar
hjá sjálfum sér, og sannaðist á honum-
»hvað ungur nemur, gamall temur.« Td
bóklesturs gaf hann sér því engan tíma-
nema húslestra, meðan hann var vinnu-
fær, en notaði líka tímann því betur til
lesturs, eftir að líkamskraftarnir voru
þrotnir, meðan sjónin leyfði. Og að þvl
býr hann nú, á einveru- og dimmu-stund-
um. Hirðu og reglumaður var hann,