Heimilisblaðið - 01.09.1932, Blaðsíða 23

HEIMILISBLAÐIÐ
149
Sv° af bar, og hreinskilinn og falslaus.
Hætu þar margir tekið hann sér til fyrir-
^yhdar.
Ýnisum opinberum störfum gegndi hann
1 sveit sinni og' leysti þau öll veháf hendi.
Hann var t. d. um skeið hreppsnefndar-
°cldviti, sóknarnefndaroddviti og safnað-
ai'fulltrúi. Meðhjálpari var hann í fjölda
fnÖrg ár, og forsögnvari, þar til gömlu lög-
ln urðu að víkja fyrir hinum nýju. Hann
Var mjög kirkjurækinn. Enda var hann
m>kils metinn af prestum sínum. Sem
'Hemi um það má geta þess, að einn þeirra
fjekk hann til að spyrja fyrir sig börn
1 íjarveru sinni.
Hann fylgdist vel með í opinberum mál-
U)e. Þegar Sláturfélag Suðurlands var
stofnað, gerðist hann félagi í því. Einnig
kekk hann í Kaupfélag Skaftíellinga. —
Herðamaður var hann góður, enda hélt
^ann manna lengst uppi lestaferðum út
a Eyrarbakka og til Reykjavíkur. Frá
Þeim ferðalögum á hann marga góðkunn-
>hgja, t. d. Guðmuncl Guðmundsson, bók-
sala (Heimilisbl. 10. ’31). - Markús var
heilsuhraustur lengst af æfinni, en kendi
nokkurs sjúkleika um tíma á seinni árum.
En nú á æfikvöldinu getur hann með
S'leði litið yfir hinn langa æfidag. Hann
hefir- séð störf sín blessast. Hann hefir
séð börn sín og barna-börn vaxa og verða
að -nýtu.m og góðum mönnum.
Hann hefir þreytt þolgóður skeiðið og
trúnni halclið, mótlæti tekið með þolin-
lnæði, meðlæti með jafnaðargeði.
Drottinn blessi æfikvöld hans.
Markús Bjamason.
Markús Jónsson er gamall vinur Heimilis-
^laðsins, hefir keypt blaðið frá því það hóf
göngu sína á Eyrarbakka 1912. Mynd atti að
fylgja þessum orðum, en hún glataðist á leið-
'nni til útgefanda. Verður ef til vill hægt að
hirta mynd af honum síðar. .!• H.
Námufangelsið.
Ilinn 13. september árið 1769 kl. milli
3 og 4 gekk enskur skipstjóri, Spearling
að nafni, frá .heimili sínu í Glasgow út
í smáskóg, sem var þar í grendinm. Hann
tók sér þessa skemtigöngu sér til upplétt-
ingar og til þess meðfram, að tína hezli-
hnetur, sem þar óx mikið af.
Er hann hafði gengið um skóginn í fimt-
án mínútuir,, vissi hann ekki af, fyr en
hann féll ofan í kolanámu, sem var 27
álnir á dýpt.
Hann misti meðvitunclina í bili, en er
hann kom aftur til sín sjáfs, þá sat hann
upp við dogg og blóðið rarin úr munni
hans. Þó var það ekki hættulegt, — hann
hafði aðeins bitið sig í tunguna. Og sér
til ósegjanlegrar gleði komst hann að raun
um, að hann hafði ekki orðið fyrir nein-
um verulegum meiðslum. Hann var þess
fullviss, að næsta dag myndu menn
verða sín varir, því þangað komu margir
daglega á haustin, til þess að tína hezli-
hnetur.
Um nóttina rigndi mikið, en er dagur
rann, létti létti Spearling mjög, því að
fagur fuglasöngui' ómaði honum að eyr-
um. Og litli fuglinn, sem söng svo unaðs-
lega þennan morgun nppi á námubarmin-
um, söng þar hvern morgun upp frá því,
meðan Spearling var þar.
Nokkur hundruð fet frá námunni var
vatnsmylla og þar skamt frá bústaður
myllueigandans og lá þangað heim vegur,
allnærri námunni. Spearling heyrði manna-
mál, er menn fórui um veginn, en enginn
heyrði þó, þegar hann kallaði. Hann leið
ekki mikið af sulti, en Ix>rstinn kvaldi
hann. En það sem hjálpaði honum þá, var
það, að af regninu höfðu myndast dáiitlir
pollar á námubotninn.
Hinn 16. september heyrði hann drengi
vera að syngja, allnærri námunni. Þá kall-
aði hann í siffdlu, svo hátt sem hann gat,
og þeir höfðu heyrt til hans, en þeir höfðu
Frh. á bls. 152.