Heimilisblaðið - 01.06.1931, Blaðsíða 8

94
HEIMILISBLAÐIÐ
Dvergangar þessir voru g'laðværir og
gáskafullir og létu stein-englana, — er
skreyttu kórsvalirnar —- halda nótnabók-
unum fyrir sig. Það var aðeins einn þeirra,
sem ekki þáði neina hjálp. Það var ofur-
lítill búlduleitur angi, minnstur allra er.gl-
anna. Hann blés í hljóðpípu, krossiagði
fæturna og .hélt nótnablaðinu milli rós-
rauðra tánna. Hann var líka ákafastur
jæirra allra. Hinir englarnir dingluðu fót-
unum, teygðu sig og beygðu sitt á hvað,
létu skrjáfa í flugfjöðrunum, svo að þær
blikuðu eins og dúfnahálsar, og ertu hver
annan og hrekkjuóu, meðan þeir voru að
spila.
Músa gaf sér ekki stundir til að furóa
sig' á öllu þessu, fyr en hún hafði lokið
dansinum, og það varaði all lengi. Hið
ókunna glæsimenni virtist skemmta sér
jafnvel og Músa sjálf, sem fanst að hún
væri að dansa um himininn. Það var eigi
fyr en hljóðfæraslátturinn þagnaði, og
Músa nam staóar alveg sprengmóó, að hún
áttaði sig. Hún varð bæói forvióa og skelk-
uð og horfði undrandi á ókunna manninn,
er hvorki var móóur né sveittur, en tók nú
til orða. Hann kvaóst vera Davíð, hinn
konungborni ættfaðir jómfrú Maríu, og
vera sendur af sjálfri henni. Og nú spurði
hann Músu, hvort hana myndi eigi langa
til að dvelja alla eilífðarsæluna í enda-
lausum fagnaóardansi svo dýrlegum, að
dans sá, er hún hafði nýlokió,. væri .aðeins
svipur hjá sjón í samanburói við þann
dans.
Músa svaraói viðstöðulaust, að betra
hlutskiftis gæti hún ekki óskað sér. Þá
svaraði hinn sæli Davíð konungur og sagði,
aó til þess þyrfti hún ekki annaó að gera
en að afneita héóan af á jarðneskri æfi
sinni öllum dansi og' danslöngun og vigja
líf sitt eingöngu angri og yfirbót og öðrum
guðrækilegum iðkunum, og mætti hvn
hvorki hika í þessu áformi sínu né víkja
frá því og falla í freistingu.
Þessi skilyrði komu meynni algerloga
óvænt, og spurói hún, hvort hún þyrfti aU
gerlega að hafna dansinum; kvaðst hún þa
efast um, hvort raunverulega væri dansað
á himnum. Allt hefði sinn afskamtaða tíina
Hún væri fyllilega ánægð með að dansa
um jörðina; en jrví hagaði sennilega aW
öóruvísi til á himnum.------
Davíð útlistaði rækilega fyrir henni, hve
mjög henni skjátlaðist í þessu, og sannað’
hann þaó með fjölda ritningargrein3
ásamt dæmum frá eigin reynslu, að dallS
væri einmitt sérstaklega heilög starfsem1
hinna sáluhólpnu. Nú yrði hún að taka
bráða ákvörðun og svara já eða nei við
því, hvort hún með jarðlífsafneitun þesS'
ari vildi vinna sér eilífa dýrð og fögnlK'
eða ekki. Vildi .hún það ekki, myndi ha1111
halda leiðar sinnar, j>ar eð þá vantaði ein'
mitt dansmeyjar á himnum.
Músa stóð enn hikandi og óákveðin
draup fingurgómunum á varir sér; hen11’
virtist það hart aðgöngu að vinna það t1'
fyrir óviss laun að veróa aó afneita <5eV
um aó, dansa alla sína æfi héðan af.
Þá veifaði Davjð hendi sinni, og í söff111
svipan lék hljóðfærasveitin fáeinar hend'
ingar úr svo forkunnar fögru himneskn
danslagi og sælujmungnu, að hjartað hopP'
aði í barmi meyjarinnar, og limir hennal
allir og liðamót titruðu og skulfu; hul?
megnaði eigi aó hræra legg né lið,, og hen111
varð skyndilega ljóst, að líkami hennal
var of þungur og óþjáll til hreyfinga eftu
öðru eins danslagi. Frá sér numin gaf hn11
konunginum hönd sína og hét að verða
við bæn hans.
I sama vetfangi var Davíð konung'ul
horfinn, og englarnir, sem leikið höfðu a
hljóðfærin, þustu nú á stað með gáska og
gamni, og um leið og þeir ruddust út 11111
opinn kirkjuglugga, slógu þeir með nótna'
bókunúm, er þeir höfóu vafið saman, í ha^'
ið á steineinglunum, svo aó small í. —
I guðrækilegri hrifni hélt Músa heirn <l
leið, og hin himnesku lög hljómuðu 1 sl'
fellu fyrir eyrum hennar. Hún lét gel’a
sér klæónað úr grófgerðu efni og færð1