Heimilisblaðið - 01.06.1931, Blaðsíða 26

HEIMILISBL AÐIÐ
lóð
í kringum þig er margt og margt
svo myndarlega valið,
þar er allt það ytra skart,
er enginn getur talið.
Pinn blómaylmur, árdagsstund
ætið hressing sendi,
en augum til þln blíð við blund
blessuð sólin rendi.
Pegar Kári kuldann ól
með klakaskeggið síða,
alltaf var þá indælt skjól
undir Núpnum friða.
Oft var þá mitt hjarta hrært
að horfa um geiminn víða
og sjá hvar leiðarljósið skært
lýsti’ af Núpnum fríða.
Fagurt útsýn, fjörug gjöll,
fílefldum með hrammi,
þessi snotru, fögru fjöll,
sem fagur myndarammi.
Veit eg enga vænni sveit
vera meðal lýða,
en þá fyrst eg augum leit
undir Núpnum fríða.
Fagri Núpur, fagra sveit,
fljótið djúpa, stríða,
í huga mínum hefir reit
hvað sem fer eg víða.
Eg vil, faðir alheims, þér
ástar þakkir færa,
að. þú lést mig alast hér
undir Núpnum kæra.
Þú leiddir mig um lífs míns veg
lýða faðir kæri,
að fót við steini ei steytti eg
þó starf mitt erfitt væri.
Faðir hæða þökk sé þér,
— það er lífs míns saga —,
ótal gæða unntir mér
alla mína daga.
Ef eg gæti á óskstund hitt,
-—• að enda brátt mun liða —,
fengi liðið líkið mitt
leg und Núpnum fríða.
Giiðrún Jðnsilóttlr.
Lögregiupjónn
í Nýju-Jórvík segir svo frá:
Svo stóó á, að í nokkurn tíma höfðu a
hverjum deg'i komió fregnir um glæpi, sem
drýgðir höfðu verið í vesturhluta ríklS
vors. Morð, þjófnaður og rán, allt þet^a
hafði verið framið þar, og ekki gátu meiin
komist eftir, hver valdur væri að ölh-1in
þessum ófagnaði. Héraó það, þar sem þettó
fór fram, var fremur afskekkt, og eig'i la
um það nein járnbraut né fréttafleyg11’’
voru því fregnir þær mjög á reiki og hvel
ofan í aðra, sem fyrst bárust um aðfaí'11
þessar þar vestra, en smámsaman urðu
þær áreióanlegri, og loksins barst bréf fra
yfirvaldinu þar, til lögreglustjórans 1
Nýju-Jórvík, þess efnis, að biðja hann 11,11
að senda þangað einhvern lögregluþj011’
sem væri leikinn í því að rannsaka þj°fn'
aðarmál; skyldi hann vera yfirvaldinu þal-
vestra til aðstoðar í þessu máli.
Lögreglustjórinn sendi þegar af stað
einn af embættisbræðrum mínum, er hét
George Levi. Hann fór af staó ótrauður
ódeigur, og taldi það víst, að sér mund1
takast að koma upp um sökudólg'inn.
George var að sönnu ötull maður, og Ju^'
fær var hann til þess að komast fyrir
menna glæpi og til þess að eiga við hvein
meóal bófa. En hvað sem þar var fi'arn
yfir,, þá var það ekki Georges meófs61'1,
hann var frekar hégómagjarn og fi'anl"
hleypinn, og ætti hann við slungna fanfa’
þá lét hann þá leika á sig og hlaupa
sig í gönur. öll hin vanalegu vélabr°n
þeirra þekkti hann að sönnu, til dmnilS
hvernig þeir klæddust dularbúningi, stálu
bréfum og svo framvegis, en var ekki f831
um að eiga við flókin mál, og oftast na31
þurfti aðgætnari mann, en hann vat’, t>
þess að láta ekki fanta fleka sig.
Þegar hann hafói dvalist eina viku Þan
vestra, kom bréf frá honum, og skrifa^1
hann í því, að ennþá væri sér ekkert °i’ðl