Heimilisblaðið - 01.06.1931, Blaðsíða 9

HEIMILISBLAÐIÐ
95
Sl8' í hann, er hún hafði afklæóst öllum
skrautklæðum sínum. I aftanverðum
garði foreldra sinna lét hún bygg-ja sér
l'tinn klefa, þar sem trén skyggóu mest,
hjó sér þar mosabæli, sagði skilið við allt
heimilisfólk sitt og bjó bar alein upp frá
^Vl við strangar guðrækisiðkanir. Hún lá
stöóugt á bæn, og brásinnis húðstrýkti hún
sjalfa sig með svipu; en hin allra erfiðasta
sjalfspynding hennar var bó sú aó halda
örnum sínum i skefjum; undireins og hún
öeyrði eitthvert söngrænt ljóð, hvort sem
bað var fuglskvak eða bytur í laufi
tfjánna, titruðu fætur hennar og skulfu,
°k bað var eins og beim væri brýnasta
Öörf á að stíga dansspor.
Þar eð bessi ósjálfráði fótaskjálfti hélzt
V]ð, og hún áræddi eigi að eiga bað á
ösettu, að hún kynni að leiðast til að stíga
eitt einasta lítið gálaust spor, lét. hún
téligja hina fögru fætur sína saman með
krannri hlekkjafesti. Frændur hennar og
vmir undruðust mjög bessa miklu breyt-
lngu og glöddust við að hafa bvílíkan
öýrðling hjá sér; gættu beir bví kofa ein-
setumeyjarinnar eins og sjáaldurs augna
sinna. Kom bangað fjöldi fólks til aó biýja
Uln ráð og fyrirbænir. Sérstaklega voru
sendar bangað ungar meyjar, er voru bil-
aðar í fótum og áttu erfitt með göngu.
^areð menn höfðu veitt bví eftirtekt, að
aiiir beir, er Músa snerti við, hlutu begar
léttan gang og yndislegan.
■^annig bjó hún brjú ár í kofa sínum;
en í lok briðja ársins var hún orðin grá
gagnsæ eins og skýjaslæða á sumar-
degi- Hún lá nú stöóugt í mosabæli sínu
°8' starði með bráheitu augnaráði upp í
öimininn, og hún bjóst við bá og begar að
sJa gullna ilskó hinna sælu, gegnum him-
lnblámann, í mjúkum danshreyfingum.
Loks fréttist einn illhryssingslegan
öaustdag, að hin helga mær lægi fyrir
öauðanum. Hún hafói fært sig úr hinum
öökka nunnukufli sínum og klæðst mjall-
hvitum brúðkaupsbúningi. Þarna lá hún
lneð spenntar greipar og beió dauða síns
brosandi. Garðurinn var troðfullur af guð-
lega hrifnu fólki; bað baut í lofti,. og visin
laufblöð byrluðust í allar áttir. En alveg
óvænt breyttist bytur vindarins í hljóð-
færaslátt, er virtist hljóma úr krónum
trjánna, og er mannfjöldinn leit upp í
loftið, voru allir kvistir og greinar bakin
laufskrúði, murtviður og granatré blómg-
uðust og ilmuðu, jörðin varð bakin blóm-
um og rósrauð birta féll á hina fíngervu
veru á banabeðinum.
Rétt í bessum svifum gaf hún upp önd-
ina, hlekkirnir á fótum hennar krukku
sundur með skærum hljóm, öll himin-
hvelfingin fylltist dásamlegri birtu, svo að
hver gat séð annan greinilega. Og efst í
ljóshvolfinu sást mikíli fjöldi, svo búsund-
um skifti, ungra meyja og sveina, er stigu
dans í svo víóum hringum, að eigi varð út
yfir séð. Dýrlegur konungur kom skyndi-
lega fram yfir skýjabreiðu, en á brúninni
jarðarmegin stóð sérstakur hljómleika-
flokkur, sex smáenglar; og konungurinn
tók á móti hinni sælu Músa í augsýn allra
beirra, er í garðinum voru. Sáu beir allir,
að hún sveif inn í opinn himininn og hvarf
dansandi inn i hinar björtu og syngjandi
sveitir himnanna. -—-
Á himnum var mikið um dýrðir; var
bar haldin hátíð mikil, og bá var bar jafn-
an venja að leyfa Músunum níu, er endra-
nær voru til heimilis í Helheimum, að
koma í heimsókn til himnaríkis og hjálpa
bar til vió hátíðahöldin á ýmsan hátt.
Fengu bær ríflega borgun fyrir ómak sitt;
en að loknu starfi urðu bær ætíó að hverfa
heim aftur til síns staýar.
Þá er lokið var söng og dansi og öllum
hátíóasiðum, settust hinir himnesku her-
skarar til borðs. Var bá Músa leidd að
borði bví, er Músirnar sátu við. Sátu bær
bar allar níu, bjöppuóu sér saman og litu
feimnislega í kringum sig dökkum og
dimmbláum augunum. Hin sístarfandi
Marta úr Evangeliunum gekk sjálf um
beina; hún hafði sett upp fallegustu eld-
hússvuntuna sína og hafði ofurlítinn